Definicja: W ziemi jak każdej z krain tysiąca,
tak różnorodnej jak gwiazd struktury,
twardej i miękkiej, lodu i słońca,
z dna oceanu lub szczytu góry...

Dokąd nie pójdziesz i gdzie nie spojrzysz,
wszędzie historia ta się powtórzy.
Choćbyś planetę całą okrążył
i świetnie władał narzędziem burzy...

Nie będziesz w stanie zatrzymać czasu,
zmiażdżyć na proszek chwile szczęśliwe,
bo niszcząc drzewa ze swego lasu,
sam siebie możesz obrócić wniwecz.

I tak wzrastają owoce ziemi -
ludzie, zwierzęta, kwiaty i drzewa...
Na milion wiosen, milion jesieni...
Wciąż coś się rodzi, wciąż coś umiera...

Przecina ziemię żyłka istnienia.
Pnąc się do słońca łodyżka słaba,
drobniutkie listki w myśli zamienia,
coraz bogatsze w całość układa.

Puszcza gałązki rosnąc w przestrzeni
jak rączki dziecka - tak nieporadne.
Gnące się łatwo ku samej ziemi,
wciąż popychane, wciąż nowym wiatrem.

Potem twardnieje kręgosłup drzewa.
Gałęźmi sięga dalej i dalej...
Tworząc konary w mądrość dojrzewa,
lecz wciąż tym samym jest piedestałem.

A gdy królewski osiągnie wymiar
i czas koronę liśćmi ozłoci,
padnie jak padła kultura Rzymian.
Tak jak umiera to, co się rodzi.

Drzewo jak człowiek, jak wnętrze jego.
Po cóż na siłę szukanie kłody?
Komplikowanie czegoś prostego,
gdy oczywiste prawo przyrody...

Jak w ciągu swego całego życia
dąb wciąż jest dębem, choć kształty zmienia,
tak charakteru różne oblicza
tworzą niezmienny, stały poemat...