Co znaczy Niedocenione perełki krótkometrażowe -recenzja teledysku Assassinator 13
Słownik: Teledysk tj. dzisiaj już na szczęście doceniona część sztuki we współczesnym świecie różnorodności wszystkiego i niczego.
Definicja:
Wideoklipy są tym rodzajem sztuki filmowej towarzyszącej utworowi muzycznemu, która jest mi najbliższa. Na niej się wychowałem i która wspólnie ze mną szybko się rozwija i nadal w tym pozytywnym stanie trwa.
Nie będę się rozpisywać o historii teledysków, chciałem Wam zrecenzować i zachęcić do obejrzenia teledysku Chikinki " Assassinator 13" , mojego ulubionego reżysera - w Polsce niewiele znanego - Douglasa Wilsona – twórcy pomiędzy innymi: Graffiti „What is the problem”, LCD Soundsystem „Tradietra” czy chociażby Benny Benassi „ Satisfactions” a więc reprezentancie amerykańskiej sceny niezależnej.
„ Assassinator 13” to świetny przykład perfekcyjnego zmiennego planu, gdzie główną rolę odgrywa dosyć ograniczona paleta kolorów w odpowiednim ruchu. Istotny jest tutaj błyskotliwy pomysł. Fabułę w tym krótkometrażowym niefabularnym filmie zastępuje dynamiczny, aczkolwiek jednostajny rytm piosenki – tworzący niepowtarzalny ruch. To rytm w tym filmie organizuje całą przestrzeń, przekształca go i formuje w odpowiedni dla siebie ruch. To skutkuje dynamiczność ujęć i wspomniane metamorfozy kolorów, a również stany emocjonalne ( mimiczne) wokalisty i pozostałych członków ekipy. Wilson pominął celowo interpretację audiowizualną tekstu piosenki – skupił się na dosyć prostych dźwiękach – momentami przypominającymi osiągnięcia panów z The Beatles.
Dynamikę ukazują momentami sprytne ujęcia i przejścia - a to wszystko wskazują kolorowe koszulki na popiersiach zespołu. Klip był kręcony przy niewielkich nakładach finansowych – w miarę prostą techniką. Występuje tutaj wizualizacja rytmu, ponadto z każdym uderzeniem wymienia się co najmniej jeden obiekt scenerii. Brak jest związków przyczynowo – skutkowych – barwy koszulek nie mają ze sobą żadnego powiązania – ilustrują jedynie uderzenia w głównie w perkusję.
To właśnie perkusja jest instrumentem w najwyższym stopniu wyeksploatowanym i wyróżnionym w tym obrazie i nadaje mu wyraźny ciąg obrazków ( ujęć) , stwarzających pozory ciągłości i jednostajny ruch.
Wszystkie tricki filmowe zostały zastosowane dzięki montażowi. To montaż tutaj organizuje ruch, który porządkuje cały wideoklip. Podobnie jak Maya Deren w swojej twórczości filmowej eksperymentowała z ruchem i tworzyła własne filmy – choreografie – tak samo Dougal Wilson uznawał ten motyw za najważniejszy i sukcesywnie go nadal eksponuje.
W innych jego teledyskach pomiędzy innymi: w „Three Girls Rumba”, gdzie ruch inspirowany jest książeczkami dla dzieci z których można wycinać papierowe przedmioty, a następnie sklejane w modele lokomotyw czy latających dywanów. Z kolei we „Fit but you knowi t” – fabuła zastąpiona jest ruchem wykreowanym dzięki zdjęć z wakacji – będące wspomnieniami (nie ułożonymi w ciąg przyczynowo – skutkowy) wokalisty.
To co mnie urzekło w „ Assassinator 13” i innych utworach Wilsona to dynamika wnętrza, nastrój, regularnie emocje. W tle zawsze znajduje się jakaś postać wmontowana w ruch, przestrzeń i muzykę. Taki obraz ukazuje rzeczywistość dzięki eksperymentów z montażem , ukazując jedynie ruch, który jest jednoznacznie podporządkowany dźwiękom. ponadto u Wilsona następuje zupełne odejście od tekstu piosenki – wszystko skupia się na rytmie – a to już jest sztuka poprzez ogromne S, a nawet SZ
Nie będę się rozpisywać o historii teledysków, chciałem Wam zrecenzować i zachęcić do obejrzenia teledysku Chikinki " Assassinator 13" , mojego ulubionego reżysera - w Polsce niewiele znanego - Douglasa Wilsona – twórcy pomiędzy innymi: Graffiti „What is the problem”, LCD Soundsystem „Tradietra” czy chociażby Benny Benassi „ Satisfactions” a więc reprezentancie amerykańskiej sceny niezależnej.
„ Assassinator 13” to świetny przykład perfekcyjnego zmiennego planu, gdzie główną rolę odgrywa dosyć ograniczona paleta kolorów w odpowiednim ruchu. Istotny jest tutaj błyskotliwy pomysł. Fabułę w tym krótkometrażowym niefabularnym filmie zastępuje dynamiczny, aczkolwiek jednostajny rytm piosenki – tworzący niepowtarzalny ruch. To rytm w tym filmie organizuje całą przestrzeń, przekształca go i formuje w odpowiedni dla siebie ruch. To skutkuje dynamiczność ujęć i wspomniane metamorfozy kolorów, a również stany emocjonalne ( mimiczne) wokalisty i pozostałych członków ekipy. Wilson pominął celowo interpretację audiowizualną tekstu piosenki – skupił się na dosyć prostych dźwiękach – momentami przypominającymi osiągnięcia panów z The Beatles.
Dynamikę ukazują momentami sprytne ujęcia i przejścia - a to wszystko wskazują kolorowe koszulki na popiersiach zespołu. Klip był kręcony przy niewielkich nakładach finansowych – w miarę prostą techniką. Występuje tutaj wizualizacja rytmu, ponadto z każdym uderzeniem wymienia się co najmniej jeden obiekt scenerii. Brak jest związków przyczynowo – skutkowych – barwy koszulek nie mają ze sobą żadnego powiązania – ilustrują jedynie uderzenia w głównie w perkusję.
To właśnie perkusja jest instrumentem w najwyższym stopniu wyeksploatowanym i wyróżnionym w tym obrazie i nadaje mu wyraźny ciąg obrazków ( ujęć) , stwarzających pozory ciągłości i jednostajny ruch.
Wszystkie tricki filmowe zostały zastosowane dzięki montażowi. To montaż tutaj organizuje ruch, który porządkuje cały wideoklip. Podobnie jak Maya Deren w swojej twórczości filmowej eksperymentowała z ruchem i tworzyła własne filmy – choreografie – tak samo Dougal Wilson uznawał ten motyw za najważniejszy i sukcesywnie go nadal eksponuje.
W innych jego teledyskach pomiędzy innymi: w „Three Girls Rumba”, gdzie ruch inspirowany jest książeczkami dla dzieci z których można wycinać papierowe przedmioty, a następnie sklejane w modele lokomotyw czy latających dywanów. Z kolei we „Fit but you knowi t” – fabuła zastąpiona jest ruchem wykreowanym dzięki zdjęć z wakacji – będące wspomnieniami (nie ułożonymi w ciąg przyczynowo – skutkowy) wokalisty.
To co mnie urzekło w „ Assassinator 13” i innych utworach Wilsona to dynamika wnętrza, nastrój, regularnie emocje. W tle zawsze znajduje się jakaś postać wmontowana w ruch, przestrzeń i muzykę. Taki obraz ukazuje rzeczywistość dzięki eksperymentów z montażem , ukazując jedynie ruch, który jest jednoznacznie podporządkowany dźwiękom. ponadto u Wilsona następuje zupełne odejście od tekstu piosenki – wszystko skupia się na rytmie – a to już jest sztuka poprzez ogromne S, a nawet SZ