Definicja: Moje rozmowy o poezji
Trwają do późnej nocy
Latarnią szklanego ekranu
Zapraszam do ciemnego pokoju
Przywłaszczonych sobie przyjaciół

Czekam na powracającą z Paryża,
Która opowie o swej pięknej miłości,
Na zawieszonego w próżni,
Na obijającego się o zimne mury miasta,
Na przychodzącego ze swoją ławeczką z parku,
Na porzuconą i smutną,
Która odpisała na mój list,
Na wieczną melancholiczkę
Poszukującą radości w smutku,
Na niezwykle radosną i inteligentnie dowcipną
Z planety Obcych,
Na przynoszącą w prezencie receptę na miłość,
Na tnącego słowo,

I czekam na ostatniego..........

Patrzę ich oczami, oddycham ich powietrzem
Mierzę świat ich sercem
Czerpię z ich poznania
Próbuję wtrącić słowo,
Ale jest zbyt ubogie

Nie przerywam swoim gościom
Słucham i myślę
Podziwiam i dziękuję za to,
Że są teraz, gdy ja jestem
Nigdy nie drwię (wczoraj to była przekora)
Zapraszam z uniżonością własnego dna

Nie wypada zamykać w pudełku
Chowam ich w sercu i noszę
Do białego świtu.
Martwię się, gdy długo nie wracają,
By nie zubożeć ich nieobecnością.