Definicja: Stół, co kiedyś był okrągły
dźwiga z kawą szklany dzbanek,
cukierniczkę, kubek, spodek
i zaczyna się poranek.

Na słonecznej siadam plamie
serce syci myśl świąteczna:
jeśli w niebie jest jak w Wiartlu,
to ja, Panie, będę grzeczna.

Kawę piję, ptaków słucham
otulona cudów mrowiem
i jak dziecko wciąż zdumiona
w myślach tak powtarzam sobie:

Panie, wiem, że myśli moje
to herezja niebezpieczna,
lecz gdy mnie zostawisz w Wiartlu,
to ja, Panie, będę grzeczna.