Definicja: Babciu, jak pewnie wiesz, uczą mnie w szkole
Kogo szanować, przed kim klęknąć muszę,
A ja mam oczy i sam patrzeć wolę
W księgi przez swoją prostą, krnąbrną duszę.

Hamlet był aroganckim wywrotowcem,
Nie cenił wagi ojczyma urzędu.
Faust posiadł niezrównane wiedzy moce,
Ale swą miłość też skrzywdził z rozpędu.

Adam Mickiewicz, opiewany w pieśniach,
Nasz narodowy (litewski?) romantyk,
Zaginął w śmiełowskich Konstancji piersiach,
Gdy jechał do Polszczy w powstaniu walczyć.

A może raczej mam z Judymem współczuć?
Z tym, który poległ pod rozdartą sosną?
Wzgardził kobietą, co mu tysiąc uczuć
Złożyła w darze wraz ze swą osobą.

Jest jeszcze Kmicic - ten zbój i morderca,
Co żywcem palił, grabił, gwałcił, wieszał.
Tą drogą znalazł szczęście, spokój serca,
Bóg mu wybaczył, Kordecki rozgrzeszał.

A Winkelriedy, Jurandy, Rolandy,
Których historia nasza zna dziesiątki!
Powiedz: "Ich poświęcenie nic nie dało",
Każą ci usiąść, nie dostaniesz piątki.

Więc, babciu, popatrz - ja ich wszystkich widzę:
Co uczynili, kto chciał ich wybielić.
Część z nich szanuję, a reszty się wstydzę,
Zachwytu nie chcę z krytykami dzielić.

luty 2009