Definicja: Na szczycie wciąż błyska kula diamentowa.
Tam człowiek się może przyjrzeć swej przyszłości.
A przyszłość koszmarna, mroczna, purpurowa...
Tańczące na wietrze ziarna samotności.

Nie znajdziesz harmonii, edenu szczęśliwych.
Nie usłyszysz śpiewu, śmiechu rozbawionych...
Czas dawno pochłonął ludzi zbyt cierpliwych.
Wyrasta wciąż ogród dusz osieroconych.

Dryfują w otchłani znaki gwiazdozbioru.
Nad światem się wznosi nocy płaszcz żałobny.
Już tęcza poległa, brak jasnych kolorów.
Z kamieni wyrasta krzyża znak nadobny.

Potrząsa los życiem niczym pełną sakwą.
Gdzie ruszy się człowiek, przepaść się otwiera.
Nie wygra ze śmiercią nikt, a przegrać łatwo...
Na świata rozstajach wnet przyjdzie umierać.

Oczy, w oceanie tonąc przeznaczenia,
łakną odpowiedzi... Frasuje się głowa.
A kula przyświeca przyszłym losom cienia.
Z przyszłości wszak żyje kula diamentowa.

A gdy człowiek umrze, ona zginie również
Świat amnezja zmrozi, że było coś takiego.
Z człekiem pochowają kulę w jednej trumnie...
Spytasz, kto? Ja nie wiem... Nie dożyję tego.