Definicja: Na krętej dróżce wiosenną porą
kałuże marszczą swe szare czoła.
Obok na mniszku siedząca pszczoła
sprawnie ucieka spod kół traktorom.

Zapachem ziemi wiatr zachwycony
zawiewa żwawo włosy targając,
piasek spod butów w rowy zwiewając
z wierzby przegania kraczące wrony.

Prężą się dumnie źdźbła oziminy
trawa zielenią poraża oczy,
fiołki zapachem w nosie łaskoczą
chyląc swe główki w kępie olszyny.

Dróżka prowadzi w pola pragnące
zasiewu zboża by rodzić plony.
Wyszły już pługi za nimi wrony
czarną gromadą podskakujące.

Sady pokryły się białym kwiatem
pszczoły zapachem krążą zwabione
prostując skrzydła, uszczęśliwione,
że jeszcze piękniej będzie tu latem.