Definicja: Ty, który patrzysz na świat,
Pogrążony w chaosie,
Czy ty widzisz ten jeden kwiat?
Skąpany w świecącej rosie.
Czy ktoś zna drogi umysłu?
Wszystko kieruję się drogą domysłu.

Słodki mój chłopcze, wiecznie roześmiany,
Ty nie patrzysz na wojny zaduch, wiatrem rozwiewany.
Wojna między nami samymi,
Wojna w nas samych,
Kierowany przeczuciami twymi,
Wierząc, zaglądając do przeczuć stałych.

Nikt nie patrzy na cierpienia cudze,
Ludzie giną, płaczą, cierpią, pełni smutku,
Nikt nie widzi działań swych skutku.
Humanizmu w nich już nie obudzę,
Nikt nie chce widzieć tego co się dzieje,
Tylko „ja” ważny jestem, moje nadzieje,
A nie bliźniego, niewygodne mi, cierpienie,
Jego głód, śmierć, ubóstwo, pragnienie.
Czy nawet uczuć ciepłych łaknienie,
Czekające na przebudzenie.

Świat zniszczony przez niewiedzę i głupotę,
Większość widzi, jako zwykłą psotę.
Dziecka, miliardami licznego,
Bogu ducha temu winnego,
Bo gdzież wina w egoizmie własnym,
Wysysając wszystko, żyjąc w miejscu swym, ciasnym.
Czy natura nam wybaczy?
Słowa te ktoś pewnie wypaczy,
Niedoskonałą formą komunikacji,
Podzieloną wojną wszystkich, im tylko ważnych, frakcji.

Ty, który patrzysz na to wszystko,
Ujrzyj to, czego widzieć nie chcesz.
Przejrzyj na swe oczy
pełne nie widzianej przez ciebie żałoby.
Istnienie coraz wolniej swoje tryby toczy.
Spojrzyj gdzie indziej, tam słońce wśród niepogody.
Pomóż własne życie uratować,
Żeby nasze dzieci nie musiały całego świata pochować.