Definicja: Spoglądam przed siebie na mury blokowisk
i czuję jak żałość duszę mą przenika
codziennie mnie budzi gwar wielkiego miasta
próżno nadsłuchuję świergotu słowika

Błękit nieba skryty za dymem z kominów
które niczym smoki zieją czarnym ogniem
mocą swą przytłacza wszechobecna szarość
tu wszystkie ulice do siebie podobne

Zamiast szumu wody co płynie w potokach
kojąc moje zmysły cichutkim szemraniem
choć zamykam okno, to wyraźnie słyszę
jak suną po szynach podmiejskie tramwaje

Na płytach z betonu nie chcą kwitnąć kwiaty
nie kiełkuje ziarno na asfaltu czerni
znów kolejne drzewo ranią zęby piły...
my się przyglądamy nieruchomi, bierni

Lecz jest takie miejsce - królestwo zieleni
gdzie całkiem inaczej smakuje powietrze
w zaciszu cudownych parkowych alejek
znajduję namiastkę raju w wielkim mieście.