Definicja: Z balkonu widnokręgu
Spoglądam na dorodny bagaż doświadczeń
I Kocham każdy haust powietrza,
Bo wiem że na świecie są wciąż ludzie,
Którzy ten haust napełnili uczuciami,
Oni obrońcami
„nieważnych” wersów miłości.

Uśmiecham się na wiatr,
Wykrzykuje fakt,
Że jesteśmy ludźmi,
Że każdy z nas święty,
Że mamy siebie...
My strażnikami,
Westchnień, ciszy i uśmiechów,
Tak radosnych jak i smutnych...

Podnoszę rękę, podpiera ją każdy,
A gdy upaść macie,
To brat bratu zawsze powstać pomoże.
I chociaż wielu uśmiechnie się z politowaniem,
To i w nim przecież bije to samo,
Skomplikowane w swej prostocie
Serce.

Jesteśmy ludźmi,
Niczym kielichy z kroplą ambrozji,
Tak w każdym z nas iskierka boskości,
Rozkwita lub błyszczy.
Patrzmy przez okna,
Stanowczo chwytajmy cukierki,
Spacerujmy z szacunkiem po cudzych ścieżkach
Zawsze zostawiajmy po sobie kwiaty
I pocałunek przyjacielski na policzku.