Definicja: gdy oczy zabierałeś
chowając je
pod fioletem stulonych krokusów
pochyliła sie ku ziemi
pachnąca nadzieja

upływają minuty
nieocalone
jak milczenie w liczbie mnogiej
które z wrześniem i listopadem
wznosiło toast z tęsknotą w lampce
zamiast wina

odległy blask Syriusza
bliższy łzie
która upada na ostry pocałunek z wiatrem
czekające usta małej kobiety
wypatrujacej
i tak z niedowierzeniem

ślad na sercu
wznoszący kruche marzenia
przecież nie miało boleć
gdy pragnąłes dotykać miłością
rysując jutro w czarną oprawe rzęs
nienazwaną zwątpieniem

na próżno krzyczeć
wymową bez zrozumienia
snując się
pomiędzy wczoraj a jutro
noc nie wybaczy
kolejnego zmarnowanego świtu