Co znaczy Autorytet w rodzinie
Słownik: Czy w rodzinie potrzebny jest autorytet? Tekst w formie rozprawki.
Definicja:
Rodzina – podstawa w życiu każdego człowieka. To ona kształtuje nasz charakter, zachowanie, spojrzenie na świat. Pomaga nam zrozumieć prawdziwe i istotne wartości życia. Zrozumienie, opieka, troska, szacunek – to wszystko powinniśmy otrzymywać od własnych rodziców, wzorować się tym i uczyć na błędach.
Każde dziecko od urodzenia spędza najwięcej czasu ze własnymi rodzicami. To oni, już od początku, powinni dawać nam dobry przykład i pomagać nam odróżnić dobro od zła. Gdy zaś rodziców nie interesuje los swojej pociechy, może się to skończyć bardzo przykro.
W dużej mierze o dobrym wychowaniu dziecka poprzez prawowitego opiekuna decyduje autorytet. Naśladownictwo to jeden z podstawowych obiektów wychowawczych młodych ludzi. Każdy człowiek powinien posiadać wzorce, którymi chciałby się kierować w życiu. A kto im to ma udostępnić, jak nie sami rodzice? Prawdziwym autorytetem nie możemy nazwać którejś ze sławnych osób – aktora czy pisarki. Patrząc na zdjęcia i czytając artykuły opublikowane w czasopismach nie dowiemy się, jaki człowiek jest faktycznie i jak postępuje w danych przypadkach. Nie liczmy więc, iż za ich pomocą wyrośniemy na inteligentnych, rozważnych i dobrych ludzi.
Gdy dwoje ludzi decyduje się mieć swoje dziecko, muszą wiedzieć, iż będą za nie odpowiedzialni poprzez co najmniej pierwsze osiemnaście lat. W tym okresie rodzice powinni dać dziecku jak idealny przykład, aby ich pociecha wyrosła na rozważnego człowieka. Muszą zdawać sobie sprawę, iż od momentu narodzin dziecka zobowiązani są je wychować, opiekować się nim i wyżywić. To nie żadna groźba, tradycja czy prawo zmusiło rodziców do urodzenia swojego dziecka, ale ich swoje chęci i wspólnota z Bogiem. Niech więc wypełnią własne wymagania należycie.
następnym argumentem będzie więc religijność. Rodzice wychowują własne dziecko wg swojej osobowości i wiary. Dziecko kształtuje swoje postawy religijne obserwując rodzica, naśladując go. Dajmy na przykład chodzenie do kościoła. Dziecko przyswaja się do atmosfery panującej w Bożym domu, uczy się „regułek”, rozpoczyna wierzyć w Boga. To bardzo istotny faza w życiu – ukazuje dziecku, w co tak faktycznie wierzy, czego się trzyma. W ten sposób od młodości człowiek otrzymuje pewien „dar” – sposób na ukojenie bólu przez modlitwę.
kolejnym argumentem jest odnajdywanie właściwej drogi w życiu. Rodzic powinien dawać przykład dziecku, jak żyć w prawdzie i miłości. Mam tu na myśli konkretne sytuacje. Córka utrzymuje dobre kontakty z matką, widzi w niej anioła, więc chce ją naśladować. Wie, iż w przyszłości będzie starała się być taka, jaka jej mama jest. Regularnie jednak spotykamy się w życiu z sytuacją odwrotną. Tata pije. Syn odczuwa jego brak, wie, iż jego ojciec robi źle. Tata rani nie tylko własne dziecko, lecz również całą rodzinę. Syn jest pewien, iż nigdy w przyszłości tak nie postąpi. Będzie całą sytuację traktował jako przestrogę na życie.
Agresja, stres, małomówność, brak pewności siebie – te wszystkie czynniki w osobowości dziecka wywołane są niczym innym, jak brakiem miłości rodziców. Młoda istota nie ma swojego autorytetu, osoby, która pokazała aby jej, co tak faktycznie w życiu jest istotne. poprzez taki problem dziecko nie potrafi odnaleźć się w towarzystwie, jest odrzucane od rówieśników, staje się agresywne. Bywa, iż nie chce się uczyć, nie chce śmiać się tak, jak inni się śmieją. Nie ma ochoty żyć.
Ostatni argument, który chciałabym przytoczyć, może się wydać niemoralny, lecz przedstawia również jeden z problemów i przykrych skutków braku autorytetu w rodzinie. Regularnie bywa tak, iż rodzice się rozwodzą albo z innych przyczyn nie są wspólnie. Sąd wybiera, do kogo z rodziców trafia dziecko. Jeżeli od maleńkości córka jest wychowywana poprzez ojca, brakuje jej ciepła i bliskości matki, szuka wsparcia i delikatności wśród koleżanek. Z czasem staje się homoseksualna (w relacji co do dziewczyn, swoich rówieśniczek). Skutkiem tego, iż ma inne poglądy na swoje życie, bywa odrzucenie jej z towarzystwa. Dziewczyna straci to, co najpiękniejsze jest w życiu dla osób o właściwej orientacji seksualnej – zakochanie się, związanie się z mężczyzną, ślub, aż nareszcie założenie rodziny. Podobnie bywa z chłopakiem, który jest wychowywany poprzez własną matkę. Szuka mężczyzny, który dałby mu trochę ciepła.
Bywa również, iż dziecko mieszka z ojcem, czy matką – homoseksualistą. Młody człowiek wychowywany poprzez takiego rodzica, może go kompletnie nie tolerować, nie chcieć się z nim porozumiewać, rozmawiać.
Myślę, iż w życiu bardzo istotne jest utrzymywanie dobrego kontaktu z swoimi rodzicami. To pomoże nam wyrosnąć na inteligentnych i odpowiedzialnych ludzi. Szacunek do rodziców, wdzięczność za dar życia, troska o nich, tak samo jak oni troszczą się o nas, mogą mieć więc tylko pozytywne konsekwencje na przyszłość.
Autorytet rodzicielski więc jest jedną z rzeczy najważniejszych w wychowaniu. By dziecko mogło się rozwijać, wierzyć w siebie, być lubianym i nie mieć kłopotów w szkole, musi dostać na początku szacunek i miłość od samego rodzica, który od początku życia dziecka powinien go darzyć samym ciepłem i opieką.
Każde dziecko od urodzenia spędza najwięcej czasu ze własnymi rodzicami. To oni, już od początku, powinni dawać nam dobry przykład i pomagać nam odróżnić dobro od zła. Gdy zaś rodziców nie interesuje los swojej pociechy, może się to skończyć bardzo przykro.
W dużej mierze o dobrym wychowaniu dziecka poprzez prawowitego opiekuna decyduje autorytet. Naśladownictwo to jeden z podstawowych obiektów wychowawczych młodych ludzi. Każdy człowiek powinien posiadać wzorce, którymi chciałby się kierować w życiu. A kto im to ma udostępnić, jak nie sami rodzice? Prawdziwym autorytetem nie możemy nazwać którejś ze sławnych osób – aktora czy pisarki. Patrząc na zdjęcia i czytając artykuły opublikowane w czasopismach nie dowiemy się, jaki człowiek jest faktycznie i jak postępuje w danych przypadkach. Nie liczmy więc, iż za ich pomocą wyrośniemy na inteligentnych, rozważnych i dobrych ludzi.
Gdy dwoje ludzi decyduje się mieć swoje dziecko, muszą wiedzieć, iż będą za nie odpowiedzialni poprzez co najmniej pierwsze osiemnaście lat. W tym okresie rodzice powinni dać dziecku jak idealny przykład, aby ich pociecha wyrosła na rozważnego człowieka. Muszą zdawać sobie sprawę, iż od momentu narodzin dziecka zobowiązani są je wychować, opiekować się nim i wyżywić. To nie żadna groźba, tradycja czy prawo zmusiło rodziców do urodzenia swojego dziecka, ale ich swoje chęci i wspólnota z Bogiem. Niech więc wypełnią własne wymagania należycie.
następnym argumentem będzie więc religijność. Rodzice wychowują własne dziecko wg swojej osobowości i wiary. Dziecko kształtuje swoje postawy religijne obserwując rodzica, naśladując go. Dajmy na przykład chodzenie do kościoła. Dziecko przyswaja się do atmosfery panującej w Bożym domu, uczy się „regułek”, rozpoczyna wierzyć w Boga. To bardzo istotny faza w życiu – ukazuje dziecku, w co tak faktycznie wierzy, czego się trzyma. W ten sposób od młodości człowiek otrzymuje pewien „dar” – sposób na ukojenie bólu przez modlitwę.
kolejnym argumentem jest odnajdywanie właściwej drogi w życiu. Rodzic powinien dawać przykład dziecku, jak żyć w prawdzie i miłości. Mam tu na myśli konkretne sytuacje. Córka utrzymuje dobre kontakty z matką, widzi w niej anioła, więc chce ją naśladować. Wie, iż w przyszłości będzie starała się być taka, jaka jej mama jest. Regularnie jednak spotykamy się w życiu z sytuacją odwrotną. Tata pije. Syn odczuwa jego brak, wie, iż jego ojciec robi źle. Tata rani nie tylko własne dziecko, lecz również całą rodzinę. Syn jest pewien, iż nigdy w przyszłości tak nie postąpi. Będzie całą sytuację traktował jako przestrogę na życie.
Agresja, stres, małomówność, brak pewności siebie – te wszystkie czynniki w osobowości dziecka wywołane są niczym innym, jak brakiem miłości rodziców. Młoda istota nie ma swojego autorytetu, osoby, która pokazała aby jej, co tak faktycznie w życiu jest istotne. poprzez taki problem dziecko nie potrafi odnaleźć się w towarzystwie, jest odrzucane od rówieśników, staje się agresywne. Bywa, iż nie chce się uczyć, nie chce śmiać się tak, jak inni się śmieją. Nie ma ochoty żyć.
Ostatni argument, który chciałabym przytoczyć, może się wydać niemoralny, lecz przedstawia również jeden z problemów i przykrych skutków braku autorytetu w rodzinie. Regularnie bywa tak, iż rodzice się rozwodzą albo z innych przyczyn nie są wspólnie. Sąd wybiera, do kogo z rodziców trafia dziecko. Jeżeli od maleńkości córka jest wychowywana poprzez ojca, brakuje jej ciepła i bliskości matki, szuka wsparcia i delikatności wśród koleżanek. Z czasem staje się homoseksualna (w relacji co do dziewczyn, swoich rówieśniczek). Skutkiem tego, iż ma inne poglądy na swoje życie, bywa odrzucenie jej z towarzystwa. Dziewczyna straci to, co najpiękniejsze jest w życiu dla osób o właściwej orientacji seksualnej – zakochanie się, związanie się z mężczyzną, ślub, aż nareszcie założenie rodziny. Podobnie bywa z chłopakiem, który jest wychowywany poprzez własną matkę. Szuka mężczyzny, który dałby mu trochę ciepła.
Bywa również, iż dziecko mieszka z ojcem, czy matką – homoseksualistą. Młody człowiek wychowywany poprzez takiego rodzica, może go kompletnie nie tolerować, nie chcieć się z nim porozumiewać, rozmawiać.
Myślę, iż w życiu bardzo istotne jest utrzymywanie dobrego kontaktu z swoimi rodzicami. To pomoże nam wyrosnąć na inteligentnych i odpowiedzialnych ludzi. Szacunek do rodziców, wdzięczność za dar życia, troska o nich, tak samo jak oni troszczą się o nas, mogą mieć więc tylko pozytywne konsekwencje na przyszłość.
Autorytet rodzicielski więc jest jedną z rzeczy najważniejszych w wychowaniu. By dziecko mogło się rozwijać, wierzyć w siebie, być lubianym i nie mieć kłopotów w szkole, musi dostać na początku szacunek i miłość od samego rodzica, który od początku życia dziecka powinien go darzyć samym ciepłem i opieką.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz