Co znaczy "Wehikuł"
Słownik: Mijamy się z każdym dniem coraz szybciej, staliśmy się dla siebie nawzajem jedynie marną scenografią. Ty jesteś tłem dla mojej sceny, ja dla twojej itd..
Definicja:
Coraz rzadziej opuszczamy nasz ciasny, lecz własny światek, aby zawędrować do kogoś innego, bądź tego kogoś zaprosić do nas. Wymęczeni rutyną nieustannie biegniemy „poprzez trudy do gwiazd”. Szkoła, robota, dom, szkoła, robota, dom...na to ostatnie tak regularnie brakuje już wolnych chwil. Chcemy równocześnie zrobić jak najwięcej, a ;poprzez palce i tak ucieka nam źle wykorzystany czas. Sekunda po sekundzie wykradana ;poprzez coś albo kogoś okazuje się być najczęściej nie do odzyskania. Co rusz równocześnie odbierane są nam nasze największe klejnoty. Z reguły nawet nie jesteśmy w stanie spostrzec, kiedy nasz skarbiec zdaje się robić pusty. Nie do opisania jest wówczas ból po stracie. Dobrze iż czas również leczy rany. Coś za coś.
Każdego dnia idąc do szkoły widuję tego samego staruszka bawiącego małe wnuczki. Zastanawiam się wtedy, jak niesamowite widzieć w oczach takich ludzi równocześnie cierpienie i radość. To pierwsze zapewne wywołane długim już życiem, pewnie głównie pod górkę. Radość, (mimo wszystko!) pojawiająca się na twarzy w czasie opieki nad roześmianymi brzdącami, może również wywoływać tęsknotę i wspomnienia z własnego dzieciństwa. To godne podziwu, iż ów człowiek osiągnął już szczyt i nie musi się wspinać, lecz czy z perspektywy staruszka, który już przewarzająca część życia ma za sobą, nie wydaje się być wspaniałe właśnie wspinanie. Bez względu na wszystkie trudności napotykane po drodze, kłody rzucane pod nogi, wrogie oczy tak zwany „mas”, on chciałby się wspinać od nowa! lecz czy tylko on...
Każdy z nas marzy o tym, aby w jego ręce pewnego dnia wpadł jeden z dwóch wynalazków z opowieści fantastycznych. Wszystko jedno, czy będzie to dostępny ostatnio w telefonii komórkowej czasowstrzymywacz, czy także standardowe pudło do podróży w momencie, byle tylko móc zapanować nad ruchem wskazówek. równocześnie warto sobie wyobrazić życie z tymi wszystkimi udogodnieniami, czy wtedy nie straciłoby sensu nasze dążenie do celu, uczenie się na błędach i naprawianie ich? „Wehikuł czasu, to byłby cud” śpiewał Rysiek Riedel, lecz czy ludzki rozum nie jest zbyt próżny, by zastosować taki wynalazek z rozsądkiem.
W takim razie całe szczęście, iż nie potrafimy utworzyć czegoś podobnego w rzeczywistości. Może i naprawdę ten cały uciekający czas, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, może to wszystko nadaje sedno naszej egzystencji. Jest coś, a później tego nie ma. Taki stan rzeczy sprawia iż rodzi się w nas ambicja, by każdą sekundę przeżywać jak najlepiej, aby popełniony błąd naprawić jak najszybciej i jeszcze nigdy więcej go nie popełniać. Kochać wszystko, ponieważ wszystko szybko przemija.
Warto przy tym pamiętać, aby nie dać się rutynie. Nie zamieniajmy wszystkiego dookoła na mało znaczne tło. Na głównej scenie, prócz nas samych zmieści się jeszcze sporo, sporo więcej.
Każdego dnia idąc do szkoły widuję tego samego staruszka bawiącego małe wnuczki. Zastanawiam się wtedy, jak niesamowite widzieć w oczach takich ludzi równocześnie cierpienie i radość. To pierwsze zapewne wywołane długim już życiem, pewnie głównie pod górkę. Radość, (mimo wszystko!) pojawiająca się na twarzy w czasie opieki nad roześmianymi brzdącami, może również wywoływać tęsknotę i wspomnienia z własnego dzieciństwa. To godne podziwu, iż ów człowiek osiągnął już szczyt i nie musi się wspinać, lecz czy z perspektywy staruszka, który już przewarzająca część życia ma za sobą, nie wydaje się być wspaniałe właśnie wspinanie. Bez względu na wszystkie trudności napotykane po drodze, kłody rzucane pod nogi, wrogie oczy tak zwany „mas”, on chciałby się wspinać od nowa! lecz czy tylko on...
Każdy z nas marzy o tym, aby w jego ręce pewnego dnia wpadł jeden z dwóch wynalazków z opowieści fantastycznych. Wszystko jedno, czy będzie to dostępny ostatnio w telefonii komórkowej czasowstrzymywacz, czy także standardowe pudło do podróży w momencie, byle tylko móc zapanować nad ruchem wskazówek. równocześnie warto sobie wyobrazić życie z tymi wszystkimi udogodnieniami, czy wtedy nie straciłoby sensu nasze dążenie do celu, uczenie się na błędach i naprawianie ich? „Wehikuł czasu, to byłby cud” śpiewał Rysiek Riedel, lecz czy ludzki rozum nie jest zbyt próżny, by zastosować taki wynalazek z rozsądkiem.
W takim razie całe szczęście, iż nie potrafimy utworzyć czegoś podobnego w rzeczywistości. Może i naprawdę ten cały uciekający czas, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, może to wszystko nadaje sedno naszej egzystencji. Jest coś, a później tego nie ma. Taki stan rzeczy sprawia iż rodzi się w nas ambicja, by każdą sekundę przeżywać jak najlepiej, aby popełniony błąd naprawić jak najszybciej i jeszcze nigdy więcej go nie popełniać. Kochać wszystko, ponieważ wszystko szybko przemija.
Warto przy tym pamiętać, aby nie dać się rutynie. Nie zamieniajmy wszystkiego dookoła na mało znaczne tło. Na głównej scenie, prócz nas samych zmieści się jeszcze sporo, sporo więcej.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz