Co znaczy Sensacje XIX i XX wieku, czyli niesamowite opowieści z pokładowego raptularza Złotej Rybki

Definicja: Łypie tak na mnie jednym okiem jak wigilijny karp świeżo wyjęty z wody na dwie godziny przed uroczystą wieczerzą. Wzrok pełen nadziei na "ułaskawienie" od wyroku,a pyszczkiem łapczywie wciąga powietrze jak Breżniew na trybunie w czasie defilady pierwszomajowej w Moskwie! No więc pytam się jej grzecznie:
- Co ty tutaj robisz? - A ona na to, iż chciała ze mną porozmawiać. Widzę, iż się męczy, więc zaproponowałem jej szklaneczkę wody.
- Nie denerwuj mnie! - wydęła złośliwie te śmieszne rybie wargi naprzód.
- To normalny symptom jak przechodzę na powietrze - westchnęła głęboko i zatrzepotała długimi, mokrymi rzęsami.
- Czy to prawda, iż spełniasz wszystkie życzenia - zacząłem nieśmiało.
- Nie do końca prawda. Tylko trzy - sapnęła i widać było, iż doszła już do siebie.
- Trzy, to i tak wiele! A jakie dostajesz najczęściej do spełnienia? - robiłem wrażenie znudzonego, lecz uszy nadstawiałem jak zając w kapuście.
- Jak pewnie wiesz, złote rybki żyją tak długo, dopóki spełniają wszystkie życzenia. Czasami kilkaset lat - rozsiadła się wygodnie i widać było, iż chce coś interesującego opowiedzieć.
-To był rok 1804. Obsługiwałam samego Napoleona i tego, jak mu tam, no... tego mnicha z Rosji, Putina.
- Chyba Rasputina - wtrąciłem rzeczowo.
- Może. Widziałam go tylko raz, to niech mu będzie i Razputin.
- lecz to łajdak - łypnęła rybimi białkami w stronę sufitu i szybko przeżegnała się lewą płetwą!
- Dlaczego to robisz lewą płetwą? - nie ukrywałem zdziwienia.
- To mi zostało z Rosji - wykrztusiła wciągając powietrze poprzez zaciśnięte skrzela. Widać było, iż przeżywała to wszystko na nowo.
- Ledwo uszłam z życiem - mruknęła wyraźnie niezadowolona, rozglądając się ze strachem dookoła.
- Wracając zaś do Napoleona - kontynuowała - pojmali mnie w sieci królewskiej fregaty, koło Marsylii. Wrzucili mnie zaraz do wiadra z wodą i zanieśli do kajuty Napoleona.
Przybywasz w samą porę, lecz jak chcesz odzyskać wolność musisz spełnić moje trzy życzenia-zaczął bez ogródek.
Patrzę na niego i myślę, co to za bikiniarz z takim ogromnym naleśnikiem na głowie! Smierdiakowszczizna-pomyślałam złośliwie, a on do mnie wprost:
- po pierwsze, chcę zostać cesarzem Francji i to jak najszybciej!
Założył z tyłu ręce i chodził tak jakiś czas po kajucie.
- Tak czułam! Wiedziałam, iż żądza władzy jest gwałtowniejsza od wszystkich innych namiętności! Ta cholerna megalomania Francuzów!
- Przewróciłam się na bok w tym wiaderku i udaję, iż się topię. Jeden z oficerów wyciągnął mnie na stół.
- Ocucić! - rozkazał Napoleon
-Jaśnie Panie, lecz jak? Rybę, wodą!?-panikował oficer pokładowy.
-Jak nie wodą, to prądem, ty,ty...gamoniu!-ryknął przyszły cesarz i doskoczył do stołu.
-No, jak ja usłyszałam o prądzie, to prawie zaczęłam fruwać i szybko sama wskoczyłam z powrotem do wiaderka z wodą!
-Drugie moje życzenie-mówił Napoleon nie spuszczając ze mnie wzroku-
-kiedy będę już umierał, to ...chciałbym umrzeć na kobiecie.
-No nie!-myślę- ty stary satyrze! I prawie wiem jakie będzie trzecie życzenie!
-Wstrzymałam oddech...
-Po trzecie, to chciałbym mieć penisa do,... do samej ziemi!-wykrztusił jednym tchem.
-Chyba do samej podłogi, Panie Generale-zatrwożył się jeden z oficerów.
-No tak, do podłogi-przyznał Napoleon spuściwszy wzrok na pokład, jakby chciał ocenić czy to mu wystarczy.
-Wreszcie cię mam!-pomyślałam, puszczając triumfalnie serię perlistych baniek powietrza na ścianki wiaderka.
-Zaraz tu zrobię z ciebie francuskiego Pigmeja!-dyszałam zemstą nurkując z radością na dno wiaderka. Wynurzyłam się niespodzianie!
-Dobrze-odparłam, patrząc mu w oczy. Wiedziałam, iż drugie i trzecie życzenie sformułowane jest nielogicznie i daje szansę na dowolną interpretację.
-Nabrałam powietrza w skrzela i mówię: cesarzem zostaniesz w ciągu czterech dni. Umrzesz tak jak chciałeś, na Helenie, a kiedy zdjął spodnie
i zobaczyłam tę miernotę, zatarłam z radością płetwy!
-Ja ci zaraz dam do samej podłogi!-pomyślałam jadowicie.
-A teraz-odparłam głośno-penisem dostaniesz do podłogi!-syknęłam
złowieszczo.
Ten francuski Sylen oblizał lubieżnie te własne obleśne, mściwe, wąskie usta...Czekali w napięciu i nagle...Napoleon poczuł, iż nogi mu się kurczą!
Wszyscy wpadli w panikę, a jeden z oficerów przytomnie złapał wiadro
i wyrzucił mnie poprzez burtę! Moc przestała działać! To go uratowało, lecz na dwadzieścia centymetrów " ciachnęłam" go w nogach!
Złota Rybka zamknęła pyszczek i spojrzała mi w oczy...
-To niesamowite!-wykrztusiłem zdumiony i patrzyłem na Rybkę z respektem.
-I tak Ogromna Francja otrzymała "Wielkiego Kurdupla"-z dumą dodała Złota Rybka
-To oznacza, iż wszyscy mężczyźni z krótkimi nogami mają takie kompleksy, jak Napoleon?- wysnułem logiczny wniosek.
-Nie popadajmy w uogólnienia - przerwała moje wywody.
-Jest ich jednak wiele. Ci co czekali do końca na spełnienie życzenia, pracują teraz w cyrkach i rozśmieszają ludzi, lecz nie jest ich wielu.
-parsknąłem śmiechem...- lecz ty jesteś sprytna- nie kryłem podziwu, kręcąc głową.
Zatrzepotała znowu tymi wielkimi rzęsami, wyraźnie zadowolona z siebie.
-Tak, 17 lat później Napoleon zmarł na świętej Helenie- odparłem, chcąc popisać się znajomością faktów.
-A widzisz, my złote rybki zawsze dotrzymujemy słowa!
Zamyśliła się na okres.
-Swięta Helena, powiadasz, wydawało mi się, iż ta Walewska inaczej miała na imię, lecz dobrze, iż chociaż ją beatyfikowali. Musiała się kobiecina nacierpieć z tym Napoleonem.
-Chciałem zaprzeczyć. Przecież to nie tak było! lecz ona mówiła już dalej;
Spoważniała nagle. Z tym Rasputinem, to nie było tak łatwo. Ten łajdak chciał mieć takiego długiego penisa, tak aby w czasie erekcji mogło usiąść na nim trzynaście wróbli, jeden w okolicy drugiego!
-O boże!- wstrzymałem oddech. -I co? I co zrobiłaś?!
-Były kłopoty- odpowiedziała - Jak skrzyknęłam czarami 13 wróbli, to zdębiałam
z wrażenia! U nich, w Rosji, wróble większe jak u nas wrony!
Przykryłem się kołdrą z wrażenia, aż po oczy, jak to mówiła.
-Wytężałam wszystkie siły, lecz jak siadł ten trzynasty, to wciąż mu jedna nóżka spadała! Rasputin był wyraźnie rozczarowany. Padałam ze zmęczenia.
Taki seans, wbrew pozorom, kosztuje wiele wysiłku. Patrzę na niego błagalnie
i mówię: bądź rozsądny, przecież nie masz krzywdy!
Pomyślał chwilę, machnął ręką i rzekł: na, charaszo, idi k' czortu!
-Po chwili mnie puścili na wolność. Jak dałam dyla poprzez Władywostok, to się
dopiero w Zatoce Gdańskiej zatrzymałam!
- lecz dlaczego!-spytałem zdumiony.
-Nie znasz Rosji przyjacielu. Jak się wszyscy dowiedzieli o mnie, to woda aż się gotowała od poszukiwaczy Złotej Rybki. Wędki, drgawice, widły! Co kto miał!
W Kijowie, to nawet jeden chciał mnie prądem porazić! - lecz na szczęście dynamo
mu się popsuło. Oj, gdyby oni mnie wtedy złapali, do dzisiaj musiałabym tam siedzieć i powiększać im te cholerne penisy!-dokończyła z wyraźną ulgą.
-Myślę, iż prędzej aby wróbli zabrakło-pomyślałem głośno szybko mnożąc męską populację razy trzynaście.
-Ach, Bóg z nimi, to piękny i zarazem straszny państwo.- Złota Rybka przeżegnała się
szybko lewą płetwą.
-W 1959 pływałam sobie w Zalewie Zegrzyńskim i tam także jeden taki mnie złowił.
Do dziś nie wiem kto to był. Trochę było w tym mojej winy. Podpłynęłam do jego łódki i słyszę: Władek, nie daj się, nawet jak przyjdą nocą i kolbami w drzwi załomocą!
-Wiem, wiem kto to był!- zawołałem z ożywieniem. To jeden z największych poetów rewolucyjnych ówczesnego proletariatu!
-pisarz?? Powiadasz?- Złota Rybka mówiąc to skrzywiła się jakby cały dzień w occie pływała.
-Mnie to on wyglądał na kłusownika i takie miał przy tym oczy przekrwione-
-ciągnęła z ożywieniem. Przerwała nagle.
-Władek, a co to za imię?-popadła w zadumę. Przerwałem jej opowiadanie
mówiąc, iż wtedy, to było bardzo popularne imię. To była epoka Władków,
Mietków, Józków i Cześków. Teraz jest już inaczej. Przyszła moda na Lechów,
Leszków, Olków i Romków. Chociaż jest jeden wyjątek. Niewiele, iż ma Jan na pierwsze, to jeszcze mówią mu Maria!
-O Boże!-Złota Rybka złapała się płetwami za skrzela. To chyba jakaś hybryda, a może to hermafrodyta?- pytała się jakby sama siebie.
-To muszą być jakieś diabelskie sztuczki!- dodała z niesmakiem.
-Tak, masz rację, sądząc po nazwisku, to diabeł musiał maczać w tym własne
włochate paluchy.
Otrzepało mnie na samą myśl o tych włochatych paluchach.
-Nigdy aby mnie nie złapał na tę leszczynową wędkę-mówiła dalej.
- - lecz drań miał drgawicę!
-Co ,tak mu ręce latały?-przerwałem jej na okres.
-Widać, iż nie masz definicje o łapaniu ryb-mówiąc to Rybka spojrzała na mnie
z politowaniem.
-- - lecz nie powiem, ręce także mu drżały-zawiesiła głos.
-Jak już mnie złapał, to powiedział: no, mam cię wreszcie suko!
-Bardzo się wtedy bałam!
-Pierwsze moje życzenie-powiedział-to, tak aby cała ta woda w Zalewie w wódkę się zamieniła!-aż z oczu mu szły iskry, gdy to mówił.
-Rzucił mnie na dno łódki i łapczywie dłonią nabierał wódkę powstałą
z wody.
Było mu jednak niewiele i niewygodnie, ponieważ nagle powiedział : drugie moje życzenie,
to żebyś to wiosło zamieniła w chochlę!
-I stało się tak jak chciał.
-Jak zaczął pić tą chochlą, to tak łódkę rozkołysał, iż morskiej choroby dostałam!
Przerwałam mu mówiąc : masz jeszcze ostatnie życzenie? Widziałam, iż ma już dość. I wiesz, co on mi wtedy powiedział?
-No dobrze Złota Rybko, daj jeszcze pół litra stołowej i...spadaj!
-Coś podobnego!-wyszeptałem z trwogą.
-No tak, wtedy, by walczyć efektywnie z proletariatem, wszyscy musieli być na gazie! To tak, jak Amerykanie, tak aby wygrać z Indianami, na początku nauczyli ich
pić "wodę ognistą"- dodałem, patrząc się w zamyśleniu przed siebie.
Z tego odrętwienia wyrwał mnie głos Złotej Rybki.
-A ty, czy zastanowiłeś się już nad swoim życzeniem?
Przyznam, iż zaskoczyła mnie tym pytaniem.
-Jaa...-zacząłem nieśmiało.
-Tak, ty. Każdy ma przecież jakieś życzenia.-przysunęła się do mnie i ciepło spojrzała na mnie tymi własnymi mokrymi oczami.
-Musiałbym pomyśleć-mówiąc to wiedziałem, iż gram na czas.
-To pomyśl, niedługo się obudzisz. Nie mamy wiele czasu-nalegała.
-czyli-zacząłem- na początku chciałbym być słuchawką...
-Coo oo o!!-widziałem, iż Złotej Rybce na okres zabrakło powietrza.
-Czy ty przypadkiem nie pracujesz w telekomunikacji!-mówiąc to nie kryła zdumienia.
-Nie, nie taką jak myślisz. Słuchawką od prysznica, w prywatnej łazience, pewnej pół krwi Indianki.
-Tak? A jak się to "cudo" nazywa?-przytupywała nerwowo płetwą po parkiecie mojego pokoju
-To śliczna, śpiewająca mieszanka indiańsko-kanadyjska, Shania Twain.
-Przykro mi, nie znam, -- - lecz dobra, to się da załatwić.Co dalej...drugie.
-Drugie moje życzenie, to chciałbym być siodełkiem w pewnym rowerze...
-No nie! Nie wytrzymam!-żachnęła się.
Zbliżyła się do mnie, przystawiając mi płetwę do czoła.
-Czy ty nie masz przypadkiem gorączki?-z troską w głosie badała mnie uważnie własnymi rybimi oczami.
-A po trzecie, to chciałbym być taki malutki jak krwinka czerwona albo leukocyt, a najlepiej taki mały jak nanorobocik. Chciałbym znaleźć się w organizmie pewnej kobiety, którą muszę precyzyjnie poznać.
W tym momencie Złota Rybka fiknęła kozła i padła nieruchomo na podłogę!
Poleciałem szybko po wodę. Chlusnąłem na nią całą miednicę! Zaczęła prychać
i krztusić się powietrzem. Wreszcie siadła.
-Jak żyję, to nie słyszałam o takich życzeniach!-mówiąc to oddychała jak ciuchcia
jadąca pod górę.
-Do stu beczek zjełczałego tranu!-wrzasnęła na cały głos.
-I wszystko ma być takie malutkie!? Nic nie chcesz powiększyć! Ja muszę już chyba iść na emeryturę!-krzyczała bijąc ogonem o parkiet.
-Uspokój się!Proszę cię!-błagałem, delikatnie polewając ją wodą.
Otrzepała się jak pies po wyjściu z rzeki.
-No dobrze, będzie tak, jak chcesz-sapnęła na koniec zmęczona
-jeśli mógłbym cię jeszcze o coś prosić, tak po znajomości-dodałem niepewnie-
-to chciałbym być tym wszystkim, o co prosiłem, tylko dwa dni
w każdym tygodniu. Powiedzmy w soboty i niedziele. Wiesz, w poniedziałek
muszę iść znowu do pracy. Zgoda?
-Zgoda, niech tak będzie-dodała i uśmiechnęła się życzliwie.
Kiedy możemy przystąpić do realizacji moich życzeń?-spytałem, bacznie patrząc na nią.
-Kiedy?-spojrzała figlarnie-Jak mnie złapiesz! I nagle... plusnęła gdzieś na bok znikając mi z oczu.
Rzuciłem się za nią w pośpiechu. Coś złapałem w dłoń!...I wtedy, niestety,
obudziłem się! Leżałem na podłodze trzymając dzwoniący budzik.
Spojrzałem mimochodem. Cholera...znowu się spóźnię! Ożesz, w...!!!