Co znaczy Recenzja: Wszystko za życie - bolesne dojrzewanie Alexandra Supertrampa
Słownik: Nie wiem, czy w każdym z nas tkwi potrzeba powrotu do natury, dotknięcia pierwotnej wolności, wątpię. Sean Penn w swoim najnowszym filmie mówi jednak co innego - powinna tkwić…
Definicja:
Więcej recenzji na blogu: niezlekino.pl
Into the wild (w polskim tłumaczeniu, którego nie będę używał - Wszystko za życie) nie jest jednak dowodem na to, iż powinniśmy rzucić wszystko, co nas więzi, kapitał, politykę, interesy, ale jest przepięknym obrazem człowieka, który odważył się tak zrobić. Odpowiedź na wszelakie pytania przychodzi dopiero na końcu filmu. Alexander Supertramp dojrzewa i już wie, iż popełnił błąd.
Widz uczestniczy w podróży Alexandra. To bardzo bliska stosunek, którą powiodło się wytworzyć głównie dzięki naturalnej grze Emile Hirscha (aktor w żadnej ze scen nie korzystał z pomocy kaskaderów). Kontakt ten dwa razy podtrzymuje sam Alexander spoglądając prosto w oko kamery. Patrzy się na kinową salę i uśmiecha, on jest wolny, my nie - zdaje się grać na nam nosie. Historię uciekiniera poznajemy z perspektywy narratorki, siostry Alexandra. To właśnie ona rozumie go w najwyższym stopniu, tęskni, lecz przebacza. Uczestniczymy w przemianie, która dotyka wszystkich biorących udział w wydarzeniach poprzez nią streszczonych.
video Seana Penna jest jednak nierówny. Sceny pełne niedopowiedzeń sąsiadują z frazesami wyłożonymi kawa na ławę. Ratuje go jednak wybitna gra aktorów, muzyka skomponowana poprzez Michaela Brooka ze ściskającymi za serce songami Eddiego Veddera i świetne zdjęcia pokazujące z bliska jak wymienia się fizyka i psychika człowieka w obliczu dzikiej natury, czy osaczenia poprzez miasto. Dodatkowym akcentem działającym na korzyść Into the Wild jest autobiograficzność filmu. Ta prosta historia (skojarzenia z filmem Davida Lyncha są jak w najwyższym stopniu na miejscu) wydarzyła się przecież faktycznie. Zielony autobus do dziś istnieje na fotografii zrobionej poprzez Christophera McCandlessa, który uwierzył, iż prawdziwą wolność da się jeszcze zdobyć. Obejrzyjcie, ja także uwierzyłem.
foto: United International Pictures Sp z ograniczoną odpowiedzialnością
Into the wild (w polskim tłumaczeniu, którego nie będę używał - Wszystko za życie) nie jest jednak dowodem na to, iż powinniśmy rzucić wszystko, co nas więzi, kapitał, politykę, interesy, ale jest przepięknym obrazem człowieka, który odważył się tak zrobić. Odpowiedź na wszelakie pytania przychodzi dopiero na końcu filmu. Alexander Supertramp dojrzewa i już wie, iż popełnił błąd.
Widz uczestniczy w podróży Alexandra. To bardzo bliska stosunek, którą powiodło się wytworzyć głównie dzięki naturalnej grze Emile Hirscha (aktor w żadnej ze scen nie korzystał z pomocy kaskaderów). Kontakt ten dwa razy podtrzymuje sam Alexander spoglądając prosto w oko kamery. Patrzy się na kinową salę i uśmiecha, on jest wolny, my nie - zdaje się grać na nam nosie. Historię uciekiniera poznajemy z perspektywy narratorki, siostry Alexandra. To właśnie ona rozumie go w najwyższym stopniu, tęskni, lecz przebacza. Uczestniczymy w przemianie, która dotyka wszystkich biorących udział w wydarzeniach poprzez nią streszczonych.
video Seana Penna jest jednak nierówny. Sceny pełne niedopowiedzeń sąsiadują z frazesami wyłożonymi kawa na ławę. Ratuje go jednak wybitna gra aktorów, muzyka skomponowana poprzez Michaela Brooka ze ściskającymi za serce songami Eddiego Veddera i świetne zdjęcia pokazujące z bliska jak wymienia się fizyka i psychika człowieka w obliczu dzikiej natury, czy osaczenia poprzez miasto. Dodatkowym akcentem działającym na korzyść Into the Wild jest autobiograficzność filmu. Ta prosta historia (skojarzenia z filmem Davida Lyncha są jak w najwyższym stopniu na miejscu) wydarzyła się przecież faktycznie. Zielony autobus do dziś istnieje na fotografii zrobionej poprzez Christophera McCandlessa, który uwierzył, iż prawdziwą wolność da się jeszcze zdobyć. Obejrzyjcie, ja także uwierzyłem.
foto: United International Pictures Sp z ograniczoną odpowiedzialnością
- Dodano:
- Autor:
Pisarz