Definicja: Z oczyma poszarzałymi połyskiem grafitu
(czy w ogóle były kiedyś niebieskie?)
spaceruję pomiędzy ludźmi, których już nie ma.

Jedyną pamiątką po nich…chłodne kamienie,
małe cherubinki z popękanymi twarzami,
bezramienne krzyże i bukiet dzikiego bzu.

Zazdroszczę im smaku zapomnienia,
braku czułości na samotność,
fizycznego niebytu i astralnych kroków…

Smutno mi, gdy czuje ich jakby nagłe,
lecz przez wieków wieki przerażenie
„już nic w swoim życiu nie zmienię”