Definicja: Stalowe kratki a za nimi nabrzmiałe smutku wycie.
Każda sekunda walką o nowe, lepsze życie.
Nic już tak nie cieszy jak ciepło rodzinnego domu.
Jak przed zimnem i cierpieniem możliwość schronu.
A wspomnienia jak grom z ciemnego nieba wciąż spadają.
I chodź czas leczy rany to one jednak nie przemijają.
To drzewo, ta ulica i niebezpiecznie gruba lina...
I wciąż kołacząca się myśl, kogo tak naprawdę to była wina?
Nagle ciepło rąk, i niewielki gest, w wielkim czynie.
I życie już się nigdy nie zbije, jak szklane naczynie.
Ten dziwny blask w jego maleńkich oczach.
Kiedy wie, że jak nikt inny to właśnie ty go kochasz.