Definicja: Rozpościerać swe słowa zwykliśmy nad czerwienią jarzącą się fosą
Ciemnych myśli, wspomnień usta nie zamknięte po ostatni oddech znad wody wołają
Zamku czeluście, wodze wyznań popuść znad wieży najwyższej co ja wciąż w niej tkwię
W linę się zamień, co zbożem promienieje, zielone łodygi, a maki w oddali
Jesteśmy nawzajem sobą, ja tobą, ty mną i razem sięgamy niż wszechświat dalej
Tą samą melodię wciąż w sobie słyszymy, próżnię naszej złości przerywa nam czule
Gdy piszę do Ciebie, mówię do siebie, myśląc o sobie, śpiewam o Tobie
Szarych głębiny rozstań zawsze „po”, niekończącej chandry, marmurów zimno
Zliczyć się nie da jak liści na jesień, złote dywany, a my na nich
Co potem zbielały, a stopiła zieleń co patrzeć w nią nie mogę
Sposób swój znajdę by życie życiem wyszło z mojej głowy
A niżej, niżej nie patrz tam w dół
Kursywą pisane, losem opiewane świata dzieje zdobione małymi szlakami
Co dziecko język wystawia, chełpliwie gumę żując tworzy siebie na kartce tęczy kolorami
Burza na niebie, deszcz pada do góry, chodzić się nie da
A my skryci czerwieni płaszczem owinięci bać się nie musimy
Bo to on nas wybrał, by w zamku uwięzić
By połacie wrzosowisk naszą kratą były, murem bez dziur w sobie.