Definicja: Człowiek zagubiony nogi swoje plącze
nie wie gdzie się podziać, co ze sobą zrobić
nie wie dokąd zmierza i jak się wyzwolić.
Grzech mu tak namieszał, w głowie sama pustka
dusza ociężała i rozum stracony,
sens życia rozwiany, smak pozostał słony.
Ciężki okres życia - centrum pajęczyny.
Jedna droga dobra, inne są jak młyny.
Na niteczce życia człowiek się opiera
Myśli - chciałbym przeżyć - a wolno umiera.
Pędzi czas bez przerwy, nie patrzy do tyłu,
a człowiek w swym grzechu pędzi aż do pyłu.
Zagubione szczęście, zagubiony kwiat
Na grzech jest otwarty, zamknięty na świat.
Liście swe wyciąga i główkę wychyla
lecz zło i sam człowiek człowieka wycina.
Jednak dnia któregoś otworzą się oczy
i ślepy zobaczy w co się tak zatoczył.
I ujrzy w chwale miłość swego Boga,
a nogę rozplącze druga jego noga.
I Bóg mu wybaczy zwątpienie owieczki,
złe wspomnienia z życia schowa gdzieś do teczki.
W kartotece życia do czasu zostaną
aż Bóg zejdzie z nieba, a ludzie z życiem się rozstaną.
Nadejdzie bowiem sąd ostateczny
Lecz kto nie uwierzył, będzie jak ząb mleczny.
Szybko wypadnie i krzyk nastanie
I zgrzytanie zębów.