Definicja: Nie sztuką jest kochać tych, co nas kochają,
lecz wszystkich, ot tak, po prostu i za nic.
Nie ważne, kim są i to, jak wyglądają,
skąd i dokąd idą... Miłość nie zna granic.

Pokochać świat taki, jakim jest i kropka.
Wyrzucić nienawiść i żal z głębi serca...
Tak tylko wszak można swoje szczęście spotkać
zamiast się w swej duszy za życia uśmiercać.

Nikt nie jest bez grzechu - to fakt najprawdziwszy -
odkąd symboliczne wąż nam jabłko podał.
Chodzi tylko o to, by mieć czyste myśli,
bo to najcenniejsza z bezcennych uroda.

I dopiero wtedy możemy pokochać
dojrzale i szczerze najbliższą istotę.
Nikt już nigdy przez nas w ciszy nie zaszlocha.
Nikt nigdy nikogo nie obrzuci błotem.

Tak, wiem. To utopia. A może po prostu
światło, do którego zdążać nam jest dane.
Może nie przejdziemy wszystkich życia mostów
i nie raz trafimy na lodową ścianę...

Może kiedyś wszystko obróci się w niwecz
i złe przepowiednie zakwitną spełnieniem,
lecz warto próbować, póki serce żywe.
Choć możemy przegrać, liczy się pragnienie.

A może nas nawet Bóg hojnie nagrodzi
jedyną, cudowną, dozgonną miłością
i gorycz kochaną osobą osłodzi...
Oby tak się stało... Oby z wzajemnością.