Definicja: Ciężko jest oswoić swe najgorsze wady,
wstrzymać słowa, myśli, których demon panem...
Ciężko przyjąć światło najjaśniejszej "Triady"
budując zwątpienia niepotrzebną ścianę.
Mur, który skutecznie odcina od świata,
od słońca, od nieba, radości, nadziei...
Cóż ptakom po skrzydłach, gdy nie mogą latać?
Gdy ich od wolności ciągle klatka dzieli?

I rybka w akwarium i król zwierząt w ZOO,
i człowiek w przytułku, i pies na łańcuchu...
Gdzie tylko nie spojrzeć niewola wokoło
i łzy i cierpienie, i samotność w duchu...
Po cóż wolna wola - dar dobrego Boga -
jeśli sami siebie ciągle zniewalamy?
Skoro żyć możemy tu jak w raju progach,
dlaczego w błękicie chmur czarnych szukamy?

Czasem chce się wiele powiedzieć, lecz przecież
łatwiej słowem ranić niż kochać, niż marzyć,
bo nie ma słów takich i gestów na świecie,
by móc w pełni głębię swych uczuć wyrazić.
Łatwo radzić bliźnim, łatwo krytykować,
tworzyć definicje, nakazy, zakazy...;
samemu nie wiedząc, jakże się zachować,
gdy problem dotyczy naszej własnej twarzy.

Niszczyć bardzo łatwo, lecz po cóż, do diabła?!
Dlaczego poprawiać coś, co jest bez skazy?
Czy głupota umysł do cna nam wyjadła?
Czy nie unikniemy postępu zarazy?
Stworzyliśmy szaty, twierdze i mamonę.
Stłumiliśmy prawa najdzikszej przyrody.
Łapczywie sięgając po świata koronę
zostawiamy w tyle kirowe ogrody...

Jak naprawić krzywdy? Tak wiele ich było...
Jak wymazać wszystko, co w nas najpodlejsze?
Jak wskrzesić z popiołów zapomnianą miłość?
Niezbędną do życia jak woda, powietrze...
Tylko ten, kto kocha, może być kochanym -
wszakże czyny bliźnich lustrem czynów naszych.
Niechaj każdy człowiek - wędrowiec zbłąkany -
zasmakuje szczęścia, nim śmierć życie zgasi.