Definicja: Ktoś pędzi na oślep. W krąg nocy zła czerń.
Nie lęka się burzy, nie straszny mu deszcz
i tuląc w ramionach swe dziecię, swój skarb
do domu przez pola, przez ciemny bór gna.

- Mój synu, co sprawia, że w dłoń kryjesz twarz?
- Ach, ojcze nie widzisz? Król elfów, tam, patrz!
Lodowym spojrzeniem wstrzymuje mi dech...
- To mgła tylko synku, to mgła, nie bój się.

- Pójdź do mnie chłopczyno, nie lękaj się mnie.
Spójrz, pałac mój złoty skrył tam się we mgle.
Kwieciste ogrody - nieziemski to raj...
Tam szczęście odnajdziesz. Chodź, rękę mi daj.

- Tatusiu, nie słyszysz, co król mówi mi?
Czym kusi, by w ciemność posłusznie z nim iść?
- Uspokój się synku. To wiatr w liściach gra.
Nikogo tu nie ma, Tyś tylko i ja.

- Wejdź chłopcze w te olchy. Daj prędzej mi dłoń.
Me córki troskliwie z łez otrą Twą skroń.
Gdy śpiew ich usłyszysz, gdy ujrzysz ich pląs,
przepadną zmartwienia... Chodź, z nami się zwiąż.

- Mój ojcze, nie widzisz? On woła mnie znów,
z córkami swoimi kołysze do snu.
- Mój synku, dziecinko... Ach, wierzaj mi, wierz.
Tam w cieniu nic nie ma prócz trzech starych wierzb.

- Niewinność Twą kocham, dziecięcy Twój wdzięk.
Ty musisz iść ze mną! Bunt próżny i lęk.
- Mój ojcze, tatusiu... Ach, jaki to ból...
Już chwycił mnie, ciągnie do siebie zły król...

Strach ojca zniewolił, więc szybciej już mknie.
A dziecko w ramionach, a w oczy wiatr dmie.
I gdy dopadł domu, nad światem wstał świt.
Niestety, syn jego już nie żył, już stygł.