Co znaczy Polak o Włoszce, Włoszka o Polaku...
Słownik: Literatura jest cudem. Daje możliwość stwarzania nowych światów, ich przeobrażania i urządzania. Literatura jest cudem, bo potrafi zawładnąć człowiekiem totalnie i absolutnie, wciągając w wir swej metafizyki na wszystkich swych płaszczyznach
Definicja:
Zdania, pobudzone poprzez czytelnika rozpoczynają nowy żywot, znaczą więcej. Nie trudno zapomnieć o tych wiarołomnych prawdach, patrząc na księgarnie, od podłogi do sufitu zapchane książkami o niczym, ,,poezją wagonową" i piśmidłami wszelakiej maści. Dlatego tak bardzo cieszy wydanie takiej książki, jak,, Gombrowicz i Buenos Aires" autorstwa włoskiej pisarki Laury Pariani, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego w 2006 roku. Na okoliczność wydania tej książki wartoby wyciągnąć z zakamarków może i zapomniany już termin: poezja piękna. Fabuła, zahaczona gdzieś na sztaludze historii jest kolażem wyobrażeń autorki, jej domysłów, informacji zebranych w archiwach Argentyny i jej, jakże subiektywnego obrazu boskiego Buenos. Podręcznik jest obrazem wielobarwnym, ponieważ pokazuje Buenos Aires jako wyspę spokoju w zaganianym i bezmyślnym świecie. Pariani stworzyła barwną opowieść o losach Witolda Gombrowicza w Argentynie. Opisuje historie Gombrowicza od momentu postawienia pierwszego kroku na argentyńskiej ziemi i równającemu się temu zetknięcia się z duszą Argentyńczyków, ich temperamentem i jakże specyficznym stylem bycia.
w chwili wyjścia z pokładu statku,, Chrobry" na argentyńską ziemię, Witold Gombrowicz czuje się trochę zakłopotany, ten na pół-emigrant, niby- dywersant, outsider, ,,polaczek". Jednak wtapia się w środowisko Buenos, stanowiąc jego integralny i niedający się zastąpić obiekt. Sporo lat później śladami pisarza podąża Laura Pariani. Zakochując się w atmosferze Buenos odkrywa tajemnicę hiszpańskiego tłumaczenia,, Ferdydurke" i koleje jakże barwnego życia pisarza na obczyźnie. Akcja książki jest głęboko osadzona w rzeczywistości społeczno-politycznej ówczesnej Argentyny: do władzy dochodzi Juan Peron, Evita uzyskuje coraz większą popularność, a światem wstrząsnęła informacja o wybuchu ,,Wielkiej Wojny". Lecz tak aby nie było tak sielsko, to trzeba także trochę o wadach. tych jest na szczęście mało, co nie wymienia faktu, iż psują nieco obraz powieści. Pierwszy i najważniejszy zarzut, jaki postawiłbym Autorce, to wywołanie towarzyszącego czytaniu poczucia fałszu i nierealności przedstawionych wydarzeń. wciąż wydaje się, iż to wszystko dzieje się na niby. nigdy także przy czytaniu nie miałem pewności czy to wszystko , o czym pisze Pariani Gombrowiczowi rzeczywiście się przytrafiło. tym w szczególności, iż w książce brakuje obrazu Gombrowicza pisarza i prowokatora. jest za to Gombrowicz -nędzarz, Gombrowicz- włóczęga a również Gombrowicz- ignorant. Dziwne, ze bohater (który zresztą sam był niedościgniony w budowaniu swoich postaci literackich) zapominając o otaczającym go świecie, upaja się wolnością i finansową i polityczna niezależnością. to wszystko sprawia, ze obraz pisarza, przedstawiony poprzez Pariani jest niepełny, a momentami również nieco zafałszowany.
powracając do kwestii przyjemniejszych, stwierdzić trzeba, iż to jest podręcznik z której emanuje magia boskiego Buenos. Ciepłe kamienie pod stopami, zapomniane i wijące się jak węże uliczki. Place, placyki, podwórka. Spokój, ukojenie. to jest skromna, starannie unikająca taniego językowego efekciarstwa podręcznik. Lecz tkwi w niej jakiś czar, budzi fascynację, zauroczenie...na swoich mało ponad 200 stronach, podręcznik czaruje magia pełnego tajemnic i słodkiego hedonizmu artystowskiego Buenos. ,, Gombrowicz i Buenos Aires" to dzieło sugestywne, niespokojne, dwuznaczne i wreszcie oryginalne, urzekające grą barw i warsztatem, zrodzone jakby z radości rejestrowania obrazu podpowiadanego poprzez pamięć i uczucia. Historia ta, odczytywana powierzchownie, może niektórym wydawać się zbyt nużąca, ponieważ wymaga nieco innego podejścia- zanurzenia się w zpełnie nieefektowną szarą rzeczywistość i jej nieśpieszny rytm. I dopiero wtedy okazuje się być aż gęstą od znaczeń i polecanych raptem, starannie wysublimowanych emocji. ,,Gombrowicz i Buenos Aires" to podręcznik poruszająca wysmakowanym językiem i lekkością słowa, co jest niestety tak rzadkim przymiotem aktualnie wydawanych pozycji.
poezja jest cudem. A cuda maja to do siebie, ze lub się im wierzy i ufa bezgranicznie, lub się je ignoruje. Ja zaufałem. i nie żałuję ponieważ każdorazowy kontakt z taką podręcznik, jak np.,, Gombrowicz i Buenos Aires" to doznanie wyjątkowe, niezapomniane, i takie, którego przeżycie z serca Państwu polecam
w chwili wyjścia z pokładu statku,, Chrobry" na argentyńską ziemię, Witold Gombrowicz czuje się trochę zakłopotany, ten na pół-emigrant, niby- dywersant, outsider, ,,polaczek". Jednak wtapia się w środowisko Buenos, stanowiąc jego integralny i niedający się zastąpić obiekt. Sporo lat później śladami pisarza podąża Laura Pariani. Zakochując się w atmosferze Buenos odkrywa tajemnicę hiszpańskiego tłumaczenia,, Ferdydurke" i koleje jakże barwnego życia pisarza na obczyźnie. Akcja książki jest głęboko osadzona w rzeczywistości społeczno-politycznej ówczesnej Argentyny: do władzy dochodzi Juan Peron, Evita uzyskuje coraz większą popularność, a światem wstrząsnęła informacja o wybuchu ,,Wielkiej Wojny". Lecz tak aby nie było tak sielsko, to trzeba także trochę o wadach. tych jest na szczęście mało, co nie wymienia faktu, iż psują nieco obraz powieści. Pierwszy i najważniejszy zarzut, jaki postawiłbym Autorce, to wywołanie towarzyszącego czytaniu poczucia fałszu i nierealności przedstawionych wydarzeń. wciąż wydaje się, iż to wszystko dzieje się na niby. nigdy także przy czytaniu nie miałem pewności czy to wszystko , o czym pisze Pariani Gombrowiczowi rzeczywiście się przytrafiło. tym w szczególności, iż w książce brakuje obrazu Gombrowicza pisarza i prowokatora. jest za to Gombrowicz -nędzarz, Gombrowicz- włóczęga a również Gombrowicz- ignorant. Dziwne, ze bohater (który zresztą sam był niedościgniony w budowaniu swoich postaci literackich) zapominając o otaczającym go świecie, upaja się wolnością i finansową i polityczna niezależnością. to wszystko sprawia, ze obraz pisarza, przedstawiony poprzez Pariani jest niepełny, a momentami również nieco zafałszowany.
powracając do kwestii przyjemniejszych, stwierdzić trzeba, iż to jest podręcznik z której emanuje magia boskiego Buenos. Ciepłe kamienie pod stopami, zapomniane i wijące się jak węże uliczki. Place, placyki, podwórka. Spokój, ukojenie. to jest skromna, starannie unikająca taniego językowego efekciarstwa podręcznik. Lecz tkwi w niej jakiś czar, budzi fascynację, zauroczenie...na swoich mało ponad 200 stronach, podręcznik czaruje magia pełnego tajemnic i słodkiego hedonizmu artystowskiego Buenos. ,, Gombrowicz i Buenos Aires" to dzieło sugestywne, niespokojne, dwuznaczne i wreszcie oryginalne, urzekające grą barw i warsztatem, zrodzone jakby z radości rejestrowania obrazu podpowiadanego poprzez pamięć i uczucia. Historia ta, odczytywana powierzchownie, może niektórym wydawać się zbyt nużąca, ponieważ wymaga nieco innego podejścia- zanurzenia się w zpełnie nieefektowną szarą rzeczywistość i jej nieśpieszny rytm. I dopiero wtedy okazuje się być aż gęstą od znaczeń i polecanych raptem, starannie wysublimowanych emocji. ,,Gombrowicz i Buenos Aires" to podręcznik poruszająca wysmakowanym językiem i lekkością słowa, co jest niestety tak rzadkim przymiotem aktualnie wydawanych pozycji.
poezja jest cudem. A cuda maja to do siebie, ze lub się im wierzy i ufa bezgranicznie, lub się je ignoruje. Ja zaufałem. i nie żałuję ponieważ każdorazowy kontakt z taką podręcznik, jak np.,, Gombrowicz i Buenos Aires" to doznanie wyjątkowe, niezapomniane, i takie, którego przeżycie z serca Państwu polecam
- Dodano:
- Autor:
Pisarz