Co znaczy Zamknij oczy i poczuj ...
Słownik: ... najważniejsze jest niewidoczne dla oczu ...
Definicja:
Przyznaję, iż z natury jestem sceptycznie nastawiony do wszelkich prób przenoszenia znakomitych dzieł literackich na spory ekran. Dlatego do ekranizacji książki autorstwa Patricka Süskinda pt. Pachnidło, podszedłem bardzo nieufnie. Na szczęście, Pachnidło – Historia Mordercy w reżyserii Toma Tykwera jest chlubnym wyjątkiem w zakresie adaptacji filmowych. Powiem więcej: to jeden z lepszych filmów, jakie dane było mi obejrzeć w ostatnim czasie.
Video jest ilustracją życia Jana Baptysty Grenouille’a, jednego z najokrutniejszych morderców w historii, z osiemnastowiecznym Paryżem w tle. Grenouille pozostał nieznany całemu światu tylko dlatego że jego domeną był świat niedostępny dla zwyczajnych śmiertelników, nieuchwytny dla ludzkiej świadomości – bajeczne królestwo zapachów. Obdarzony najwspanialszym węchem postanawia utworzyć najdoskonalsze pachnidło świata, którego substratem będzie kwintesencja dziewczęcej urody. Dlatego staje się doskonałym, nieuchwytnym zabójcą, który niepostrzeżenie „kolekcjonuje” najpiękniejsze młode dziewczyny pozbawiając je ich zapachu, który w filmie Tykwera odgrywa rolę arche- praprzyczyny życia ludzkiego.
Na szczególne słowa uznania zasługują aktorzy. I nie tylko wspaniały jak zawsze Robert De Niro, który tym wspólnie pojawia się na drugim planie, lecz w pierwszej kolejności Ben Whishaw, który wcielił się w głównego bohatera. Postać grana poprzez niego jest tajemnicza, mroczna, nieprzenikniona. To w dużej mierze dzięki niemu
video nabiera niesamowitego klimatu – widz czuje się tak, jak gdyby był naocznym światkiem przedstawianych wydarzeń. Brawa należą się również Alanowi Rickmanowi, który zagrał najzagorzalszego przeciwnika Grenouille’a, Antoniego Richisa, przepełnionego pasją i nienawiścią do głównego bohatera.
Bardzo silnym punktem filmu są przepiękne zdjęcia autorstwa Franka Griebe, a również robota kamery – niesamowite ujęcia plenerów, szybkie zmiany planów, przejmujące zbliżenia i symboliczna wymowa scen, dodatkowo wzbogacone niezłą ekspozycję światła.
To wszystko okraczone jest wspaniałą muzyką, autorstwa reżysera, która sama w sobie jest wystarczającym argumentem, tak aby zobaczyć ten
video. Tykwer wraz ze własnymi przyjaciółmi skomponował osiemnaście utworów, które w wybitny sposób współgrają z obrazami wyświetlanymi na ekranie. Dźwięki łagodne, kojące, z „leczniczym” operowym głosem kobiecym przy akompaniamencie Berlińskiej Filharmonii, przechodzą w potężne i majestatyczne kompozycje, wprowadzające widza i słuchacza w świat grozy i niepokoju. Wszystkie te dźwięki w wybitny sposób współgrają z oglądanymi obrazami, dzięki czemu klimat i nastrój oglądanego filmu są jeszcze lepiej uchwytne.
Podręcznik Süskinda jest momentami brutalna i taki także jest
video. Brutalność ta nie służy jednak epatowaniu, tak popularnemu pośród produkcji zza Wielkiej Wody, krwią i nagością, ale jest ona dobrze wyważonym środkiem plastycznym, który dosadniej ukazuje okrucieństwo realiów XVIII w. Paryża.
video wywołał sporo dyskusji i kontrowersji. Dla jednych stał się arcydziełem, dla innych nie wartym uwagi kiczem. Osobiście obawiałem się ekranizacji, bo Süskind w swym dziele zawarł zapierające dech w piersiach sceny, fascynujące opisy i wyraźnie zarysowane postacie. Reżyser i twórcy filmu musieli zdawać sobie sprawę, iż trudno będzie przenieść je na spory ekran. Dlatego w porównaniu z książką, wprowadzono kilka drobnych zmian, które jednak znacznie zmieniają fabułę całego filmu. Dlatego, nie jest on nudnym przedstawieniem książki, lecz dowolną jego interpretacją i parafrazą, mimo to blisko związaną z oryginałem literackim.
Zapewne ocena filmu zależy od indywidualnych preferencji każdego widza. Jedno trzeba filmowi Tykwera przyznać: wywołuje ogromne wrażenie. Jeszcze długo po wyjściu z kina, gdzieś tam z tyłu, tuż za plecami, ciągnie się ten zapach – najwspanialszego pachnidła świata …
Video jest ilustracją życia Jana Baptysty Grenouille’a, jednego z najokrutniejszych morderców w historii, z osiemnastowiecznym Paryżem w tle. Grenouille pozostał nieznany całemu światu tylko dlatego że jego domeną był świat niedostępny dla zwyczajnych śmiertelników, nieuchwytny dla ludzkiej świadomości – bajeczne królestwo zapachów. Obdarzony najwspanialszym węchem postanawia utworzyć najdoskonalsze pachnidło świata, którego substratem będzie kwintesencja dziewczęcej urody. Dlatego staje się doskonałym, nieuchwytnym zabójcą, który niepostrzeżenie „kolekcjonuje” najpiękniejsze młode dziewczyny pozbawiając je ich zapachu, który w filmie Tykwera odgrywa rolę arche- praprzyczyny życia ludzkiego.
Na szczególne słowa uznania zasługują aktorzy. I nie tylko wspaniały jak zawsze Robert De Niro, który tym wspólnie pojawia się na drugim planie, lecz w pierwszej kolejności Ben Whishaw, który wcielił się w głównego bohatera. Postać grana poprzez niego jest tajemnicza, mroczna, nieprzenikniona. To w dużej mierze dzięki niemu
video nabiera niesamowitego klimatu – widz czuje się tak, jak gdyby był naocznym światkiem przedstawianych wydarzeń. Brawa należą się również Alanowi Rickmanowi, który zagrał najzagorzalszego przeciwnika Grenouille’a, Antoniego Richisa, przepełnionego pasją i nienawiścią do głównego bohatera.
Bardzo silnym punktem filmu są przepiękne zdjęcia autorstwa Franka Griebe, a również robota kamery – niesamowite ujęcia plenerów, szybkie zmiany planów, przejmujące zbliżenia i symboliczna wymowa scen, dodatkowo wzbogacone niezłą ekspozycję światła.
To wszystko okraczone jest wspaniałą muzyką, autorstwa reżysera, która sama w sobie jest wystarczającym argumentem, tak aby zobaczyć ten
video. Tykwer wraz ze własnymi przyjaciółmi skomponował osiemnaście utworów, które w wybitny sposób współgrają z obrazami wyświetlanymi na ekranie. Dźwięki łagodne, kojące, z „leczniczym” operowym głosem kobiecym przy akompaniamencie Berlińskiej Filharmonii, przechodzą w potężne i majestatyczne kompozycje, wprowadzające widza i słuchacza w świat grozy i niepokoju. Wszystkie te dźwięki w wybitny sposób współgrają z oglądanymi obrazami, dzięki czemu klimat i nastrój oglądanego filmu są jeszcze lepiej uchwytne.
Podręcznik Süskinda jest momentami brutalna i taki także jest
video. Brutalność ta nie służy jednak epatowaniu, tak popularnemu pośród produkcji zza Wielkiej Wody, krwią i nagością, ale jest ona dobrze wyważonym środkiem plastycznym, który dosadniej ukazuje okrucieństwo realiów XVIII w. Paryża.
video wywołał sporo dyskusji i kontrowersji. Dla jednych stał się arcydziełem, dla innych nie wartym uwagi kiczem. Osobiście obawiałem się ekranizacji, bo Süskind w swym dziele zawarł zapierające dech w piersiach sceny, fascynujące opisy i wyraźnie zarysowane postacie. Reżyser i twórcy filmu musieli zdawać sobie sprawę, iż trudno będzie przenieść je na spory ekran. Dlatego w porównaniu z książką, wprowadzono kilka drobnych zmian, które jednak znacznie zmieniają fabułę całego filmu. Dlatego, nie jest on nudnym przedstawieniem książki, lecz dowolną jego interpretacją i parafrazą, mimo to blisko związaną z oryginałem literackim.
Zapewne ocena filmu zależy od indywidualnych preferencji każdego widza. Jedno trzeba filmowi Tykwera przyznać: wywołuje ogromne wrażenie. Jeszcze długo po wyjściu z kina, gdzieś tam z tyłu, tuż za plecami, ciągnie się ten zapach – najwspanialszego pachnidła świata …
- Dodano:
- Autor:
Pisarz