Definicja: Gdyby w głębinie osobistości swojej
Nie biło tak, niby młotem w dzwon,
To na co byłyby przeprosiny,
Na co żal do świata,
Na co ciepłe przyjęcie,
Na co anielska poświata,
Ludzkie zajęcie.

Do czasu trwają doznania,
Aż do dziury w głowie,
Gdy tylko lepiej kosmos poczuć,
Niż uśmiech na twarzy ze zdjęcia.

O następnym zmroku znów poczuję dotyk
Światła ciemnego,
Niczym pocałunku jej(śmierci) w moje czoło,
Muśnięcie…

I nigdy już nie to samo,
Nie ci sami,
Choć wciąż tak bliscy,
Rozpędzeni na wybiegu,
Pasie startowym z końcem w kałuży krwi.

Tak źle jest błądzić,
Tak niedobrze jest kłamać,
Tak niemiło jest krwawić,
Gdy można po prostu tchnąć oddechem
W duszę obleczoną powłoką ludzką.

Tak miło jest podzielić się,
Tak dobrze jest, gdy szczerze,
Tak miło jest leczyć,
Jednak można po prostu złorzeczyć,
Za to, co przez to przyszło…

Następnym razem, gdy wszechświat tworzyć będę,
Zapewnię uśmiech na twarzach naszych,
Dialog wieczny dusz naszych,
Pocałunek nieskończony,
W ramionach uczuć,
W szczerości aureoli
I nieskończonych, już nie ludzkich drogach.

Do tego czasu biegnijmy,
Odetchniemy na końcu,
Byśmy nigdy nie powiedzieli twarzy z lustra
Że bez prób i echa przeszła chwila.