Co znaczy Eric Cantona
Słownik: Pracuś, rozrabiaka, geniusz. Piłkarz, którego osoba zawsze wzbudzać będzie kontrowersje. Ekscentryk, miłośnik sztuki, wspaniały przywódca. Tak krótko scharakteryzować można Erica Cantonę – najbarwniejszą postać ostatniej dekady w futbolow
Definicja:
Urodził się 24 maja 1966r. w Marsylii. Od dziecka pasjonował go futbol, z którym zdecydował się związać całe własne życie. Mając 15 lat stał się zawodnikiem AJ Auxerre. Dwa lata później debiutował już w seniorach tego zespołu. Szybko okazało się jednak, iż w Auxerre nie ma dla niego miejsca. Na wypożyczenie do drugoligowego Martigues przystał więc od razu, widząc, iż walka o miejsce w składzie nie daje jakichkolwiek wyników. Momentalnie stał się gwiazdą zespołu, więc działacze macierzystego klubu natychmiast się po niego zgłosili. Spisywał się znakomicie, więc nie ma się co dziwić, iż dostał powołanie do reprezentacji. Zadebiutował w niej 12 sierpnia 1987r. w meczu przeciwko RFN, przegranym 2:1. Cantona został zapamiętany, jako strzelec jedynej bramki dla Francji.
Z drużyną Auxerre pożegnał się w nienajlepszych relacjach – rzucił się z pięściami na bramkarza Bruno Martiniego, po tym jak ten pozwolił sobie na żart pod jego adresem. Z Auxerre trafił do ukochanego klubu – Olimpique Marsylia. O jego transferze mówiła cała piłkarska Francja. Cena zawodnika wynosiła rekordową kwotę – 2,5mln funtów. W Olimpique Cantona nie wytrzymał długo. W czasie meczu towarzyskiego przeciwko Dynamo Kijów pokłócił się z sędzią, ściągnął koszulkę, rzucił ją na boisko i podeptał. Po tym incydencie został natychmiast sprzedany do Bordeaux.
Kariera reprezentacyjna zawodnika także nie szła najlepiej. W sierpniu 1988r. Eric dowiedział się, iż nie otrzymał powołania na mecz z Czechosłowacją. W rezultacie tego nazwał selekcjonera – Henri Michel’a – „najgorszym trenerem świata, wartym tyle, co kawałek gówna”. Za to został na rok wykluczony z gry w kadrze narodowej.
Z Bordeaux pożegnał się jeszcze szybciej niż z ukochaną drużyną z Marsylii. W finale sprzeczki z Jeanem-Claude Lemoultem pobił kolegę... parą butów. Natychmiast został sprzedany do Montpellier. Zdobył z tą drużyną Puchar Francji. Jego wybitna postawa na boisku dała następne powołanie do reprezentacji. Eric ciągle jednak był niepokorny, a jego charakter nie został utemperowany. W Montpellier pobił się w szatni z jednym z kolegów i został odsunięty od gry na... 10 dni. Następny raz wymienił barwy klubowe - po krótkim pobycie w Olimpique dołączył do drużyny Nimes. W grudniu 1991r. rzucił w sędziego piłką. Efektem tego była kara czteromiesięcznego wykluczenia z gry. Gdy Cantona usłyszał werdykt, wykrzyknął pod adresem komisji „idioci”. Gdy został poproszony o powtórzenie, stając po kolei przed każdym z członków komisji mówił mu w twarz: „idiota”.
Niedługo później przyjął propozycję gry w Sheffield Wednesday. Wkrótce jednak został piłkarzem Leeds United. Z drużyną „Pawi” zdobył tytuł mistrza Anglii i Tarczę Dobroczynności. Mimo, że sezon na Ellan Road mógł zaliczyć do udanych odszedł do Manchesteru United. To właśnie tam stał się niemal Bogiem.
Zadebiutował 6 grudnia 1992r. w spotkaniu przeciwko Manchesterowi City. Od tego czasu kochali go wszyscy fani „Czerwonych Diabłów”. Eric zyskał przydomek króla (Eric the King), a ManU sprzedał więcej koszulek z jego nazwiskiem niż żadnych innych w historii.
Sielanka jednak nie mogła trwać wiecznie. 25 stycznia 1995r. w spotkaniu z Crystal Palace, schodząc z boiska, po otrzymaniu czerwonej kartki usłyszał pod swoim adresem obraźliwą uwagę jednego z kibiców, siedzącego tuż nad zejściem do szatni. Francuz bez zastanowienia zaatakował fana londyńskiego klubu swoim słynnym ciosem kung-fu. Za ten „wyczyn” piłkarz został wykluczony z gry na moment 9-ciu miesięcy i został skazany na 120 godz. pracy publicznej.
Sezon 1996/1997 był ostatnim w karierze Cantony. Odszedł nagle i niespodziewanie. Wkrótce później oddał się karierze aktorskiej.
Eric Cantona – nietuzinkowa postać, wspaniały zawodnik, ulubieniec mlnów kibiców na całym świecie, legenda Manchesteru United. Na zawsze będzie zapamiętany, jako rozrabiaka i nerwus. Jednak nawet te najgorsze występki nie przyćmią tego, że piłkarzem był znakomitym i nieprzeciętnym.
Kluby:
Auxerre (1983-1985), Martigues (1985-1986), Auxerre (1986-1988), Olimpique Marsylia (1988-1989), Bordeaux (1989), Montpellier (1989-1990), Olimpique Marsylia (1990-1991), Nimes (1991-1992), Sheffield Wednesday (1992), Leeds United (1992), Manchester United (1992-1997).
Sukcesy:
Mistrzostwo Europy do lat 21 – 1988.
Puchar Francji – 1991.
Mistrzostwo Francji – 1991.
Mistrzostwo Anglii z Leeds – 1992.
Tarcza Dobroczynności – 1992.
Mistrzostwo Anglii z Manchesterem – 1993, 1994, 1996, 1997.
Puchar Anglii – 1994, 1996.
Piłkarz roku – 1996
Z drużyną Auxerre pożegnał się w nienajlepszych relacjach – rzucił się z pięściami na bramkarza Bruno Martiniego, po tym jak ten pozwolił sobie na żart pod jego adresem. Z Auxerre trafił do ukochanego klubu – Olimpique Marsylia. O jego transferze mówiła cała piłkarska Francja. Cena zawodnika wynosiła rekordową kwotę – 2,5mln funtów. W Olimpique Cantona nie wytrzymał długo. W czasie meczu towarzyskiego przeciwko Dynamo Kijów pokłócił się z sędzią, ściągnął koszulkę, rzucił ją na boisko i podeptał. Po tym incydencie został natychmiast sprzedany do Bordeaux.
Kariera reprezentacyjna zawodnika także nie szła najlepiej. W sierpniu 1988r. Eric dowiedział się, iż nie otrzymał powołania na mecz z Czechosłowacją. W rezultacie tego nazwał selekcjonera – Henri Michel’a – „najgorszym trenerem świata, wartym tyle, co kawałek gówna”. Za to został na rok wykluczony z gry w kadrze narodowej.
Z Bordeaux pożegnał się jeszcze szybciej niż z ukochaną drużyną z Marsylii. W finale sprzeczki z Jeanem-Claude Lemoultem pobił kolegę... parą butów. Natychmiast został sprzedany do Montpellier. Zdobył z tą drużyną Puchar Francji. Jego wybitna postawa na boisku dała następne powołanie do reprezentacji. Eric ciągle jednak był niepokorny, a jego charakter nie został utemperowany. W Montpellier pobił się w szatni z jednym z kolegów i został odsunięty od gry na... 10 dni. Następny raz wymienił barwy klubowe - po krótkim pobycie w Olimpique dołączył do drużyny Nimes. W grudniu 1991r. rzucił w sędziego piłką. Efektem tego była kara czteromiesięcznego wykluczenia z gry. Gdy Cantona usłyszał werdykt, wykrzyknął pod adresem komisji „idioci”. Gdy został poproszony o powtórzenie, stając po kolei przed każdym z członków komisji mówił mu w twarz: „idiota”.
Niedługo później przyjął propozycję gry w Sheffield Wednesday. Wkrótce jednak został piłkarzem Leeds United. Z drużyną „Pawi” zdobył tytuł mistrza Anglii i Tarczę Dobroczynności. Mimo, że sezon na Ellan Road mógł zaliczyć do udanych odszedł do Manchesteru United. To właśnie tam stał się niemal Bogiem.
Zadebiutował 6 grudnia 1992r. w spotkaniu przeciwko Manchesterowi City. Od tego czasu kochali go wszyscy fani „Czerwonych Diabłów”. Eric zyskał przydomek króla (Eric the King), a ManU sprzedał więcej koszulek z jego nazwiskiem niż żadnych innych w historii.
Sielanka jednak nie mogła trwać wiecznie. 25 stycznia 1995r. w spotkaniu z Crystal Palace, schodząc z boiska, po otrzymaniu czerwonej kartki usłyszał pod swoim adresem obraźliwą uwagę jednego z kibiców, siedzącego tuż nad zejściem do szatni. Francuz bez zastanowienia zaatakował fana londyńskiego klubu swoim słynnym ciosem kung-fu. Za ten „wyczyn” piłkarz został wykluczony z gry na moment 9-ciu miesięcy i został skazany na 120 godz. pracy publicznej.
Sezon 1996/1997 był ostatnim w karierze Cantony. Odszedł nagle i niespodziewanie. Wkrótce później oddał się karierze aktorskiej.
Eric Cantona – nietuzinkowa postać, wspaniały zawodnik, ulubieniec mlnów kibiców na całym świecie, legenda Manchesteru United. Na zawsze będzie zapamiętany, jako rozrabiaka i nerwus. Jednak nawet te najgorsze występki nie przyćmią tego, że piłkarzem był znakomitym i nieprzeciętnym.
Kluby:
Auxerre (1983-1985), Martigues (1985-1986), Auxerre (1986-1988), Olimpique Marsylia (1988-1989), Bordeaux (1989), Montpellier (1989-1990), Olimpique Marsylia (1990-1991), Nimes (1991-1992), Sheffield Wednesday (1992), Leeds United (1992), Manchester United (1992-1997).
Sukcesy:
Mistrzostwo Europy do lat 21 – 1988.
Puchar Francji – 1991.
Mistrzostwo Francji – 1991.
Mistrzostwo Anglii z Leeds – 1992.
Tarcza Dobroczynności – 1992.
Mistrzostwo Anglii z Manchesterem – 1993, 1994, 1996, 1997.
Puchar Anglii – 1994, 1996.
Piłkarz roku – 1996
- Dodano:
- Autor:
Pisarz