Co znaczy Widziałem

Piątek 1 kwietnia. W telewizji ciągłe komunikaty o zdrowiu Papieża. Oglądam mecz Lech – Pogoń. Końcówka pierwszej połowy. Kilku kibiców wbiega na boisko. Podbiegają do sędziego. Stadion skanduje: „Przerwać mecz”. Niczym meksykańska fala po stadionie rozchodzi się złowroga wieść – „Nie żyje”. Duszności. Sprawdzam na innych kanałach. NIE PRAWDA. Ulga. Mecz przerwany.

Sobota 2 kwietnia. Narastający niepokój. Wieczór. Gram w Literaki poprzez internet . Przeciwniczka pisze: „Nie gram już – On umarł”. Włączam telewizor. PRAWDA. Wyłączam komputer. Nie ruszam się oglądam i milczę. Trafiony.
Poniedziałek 4 kwietnia. Stadion Cracovii. Msza pojednania. 25 tys. ludzi. Działacze, piłkarze kibice. Cracovii, Wisły, Hutnika. W okolicy siebie. Bez Policji. Podają sobie ręce. Nierealne stało się możliwe. Tylko on mógł to uczynić

Sobota 8 kwietnia. Pogrzeb Jana Pawła II. W Rzymie miliony. Na Błoniach setki tys.. Południe. Patrzę poprzez okno. Krakowskie ulice puste. Wszystkich ruszyło.
Wieczór. Koncert na Błoniach ku czci. Morze ludzi. Tysiące świeczek niczym iskierki nadziei. Milczenie. Zaduma. Na ulicy w okolicy grupka młodych ludzi. Biegną z powiązanymi szalikami Wisła, Cracovia, Hutnik. Krzyczą: „Nie ma lepszego nad Jana Pawła II”... Pojednanie trwa.

Niedziela10 kwietnia. Mecz Cracovia – Legia. Ochrzczony poprzez PZPN: „meczem pojednania”. Komplet widzów. Atmosfera zadumy. Patos. Specjalna oprawa. Kapitan Cracovii wypuszcza gołąbka pokoju.... On nie wzbija się do lotu. Pada jak kamień...
rozpoczyna się mecz. Nie tylko. Lecą kamienie, race, wyzwiska. Wkracza Policja. Pojednanie padło... Jak gołąb

Pamięć i nadzieja zostały. Jak jego słowa.