sobie życie co to jest
Definicja: Apokalipsa, alkocholik i przemądrzały anioł... - jak lubisz się śmiać to ten tekst jest.

Czy przydatne?

Co znaczy Było sobie życie

Słownik: Apokalipsa, alkocholik i przemądrzały anioł... - jak lubisz się śmiać to ten tekst jest dla Ciebie :)
Definicja: Stasiek otworzył oczy. Ujrzał pożółkły z brudu, sufit rozświetlony mdłym światłem żarówki. Nie czuł bólu. Nie dręczyły deliryczne widziadła. Nawet kac odpuścił; czuł się wyśmienicie, jak nowo narodzony. Jedyną drażniącą rzeczą było szlochanie Baśki, jego żony.
- Babo co Ci odwala? Nie dajesz człowiekowi pospać!
Lament nie ustawał. Nie no ta kobita mnie do szewskiej pasji doprowadza - pomyślał. Zerknął w jej stronę. Zalana łzami pulchna blondynka w średnim wieku ściskała i potrząsała jego rękę.
- No jasny gwint, powariowałaś czy co? Przestańże beczeć wreszcie!
Postanowił wyszarpnąć dłoń i przemówić babie do rozsądku, ale o dziwo jego ręka... odkleiła się od tej trzymanej poprzez Baśkę. Miał teraz dwie lewe ręce!
- Ło matko przenajświntsza! O krucafiks! - jęknął zdając sobie sprawę, iż musi być nawalony jak drzwi od gajówki.
Coś jednak było nie tak - co najmniej takie miał wrażenie. Przecież samopoczucie dopisywało; szkoda tylko, iż nie czuł się nawet pijany. Gorzej! Czuł się normalnie - a więc nie tak jak powinien przy takich zwidach! Trzeźwiuteńki był jak mnich buddyjski, co to dnie całe spędza siedząc na zadzie i łącząc się umysłowo z kosmosem (ech aby bimbru łyknął taki to dopiero aby miał kosmos)!
Skoro mam jazdy kiej bym był nagrzany, a we łbie nie huczy -dedukował - to może chory jestem? Trzeba wstać i się ogarnąć!
Z zadziwiająca lekkością, jak na człeka po trzydniowej libacji, usiadł na łóżku. Bacha rycząc gapiła się na niego, lecz jakimś takim dziwnym wzrokiem jakby... jakby go w ogóle nie widziała!
Ki pierun? Co z tą Babą? - Dziwował się. - A może łona jeszcze bimbrem napruta ?
- Rusz się stara i zróbże mi śniadanie! - wydał komendę. - Tu się ni ma co gapić jak Burek w gnat! Ja chory jestem!
Nie zareagowała. Zaczynało się to wszystko robić lekko niepokojące - dwie lewe ręce, mazgajstwo żoneczki. Obejrzał się do tyłu. Ujrzał... siebie leżącego z otwartymi oczyma.
- Co je do czorta grane?
Umysł nie zdążył jeszcze zbyt precyzyjnie przeanalizować płynących z tego widoku wniosków, gdy zalało go oślepiające światło. Instynktownie się skrzywił, jakby mu kolejka nie weszła.
- O przepraszam. Zbyt świetlisty jestem? - odpowiedział mu delikatny, niemalże chłopięcy głos.
- A tyś chwatku co za jeden? I co se jaja ze mnie robisz? - Uniósł się Stanisław. - Przestańże mi lampą po oczach świcić!
- Na szczęście umarłeś gdy byłem w rejonie - Odparła istota zmniejszając liczba światła wydzielanego ze swego jestestwa.
- umarł żem? Co się wydurniasz patafianie jeden, przecie żyw jestem! W kły chcesz? - Poczuł jak budzi się w nim słowiańska wojowniczość.
- Poczekaj już ci wszystko tłumaczę. wszyscy nieżywi... to oznacza żywi, a więc de facto martwi, mimo iż żyjący yyy... no ponieważ chyba czujesz, iż żyjesz - prawda? Żyjesz po swojej śmierci. Rozumiesz?
- Yyyy - Świeżo upieczony denat sprawiał wrażenie, iż jest chyba na najlepszej drodze do zrozumienia.
- Zatem słuchaj. Umarłeś a ja jestem aniołem. Nazywam się Armuel
- Yyyy - Stasiek, najwyraźniej w konsekwencji szoku, nie był w stanie przełożyć swych mechanizmów myślowych na słowa. Co jest fundamentem komunikacji międzyludzkiej, ale na szczęście anielsko-ludzkiej już nie dotyczy.
- Nie bój się. Wszystko będzie dobrze. - Uspokajał anioł. - Teraz polecimy sobie wspólnie i precyzyjnie ci wyjaśnię twa rolę, gdyż zapewne tego jeszcze nie wiesz lecz zostałeś wybrany (uwielbiał nabierać w ten sposób umarlaków).
- Oooo wy... wy... - Najwyraźniej biedaczek robił postępy na nowej drodze życia pozagrobowego.
- Tak zgadza się. - ciągnął zadowolony z obrotu sprawy Armuel - Jesteś jednym z kilkuset tys. wybrańców, którzy po krótkim przeszkoleniu pomogą nam, oznacza się aniołom i Najwyższemu posprzątać bajzel, który stworzenie po apokalipsie.
- Apo... apo... - Pacjent (tak Armuel nazywał świeżo zmarłych) najwyraźniej zdawał się wpadać w lekką panikę.
- Ależ spokojnie, spokojnie. Nic ci nie grozi. Nie w tym stanie. A teraz daj mi rękę. - Rzekł lekko znudzonym tonem (jak to dobrze, iż ta szopka z Ziemią wkrótce się skończy).
Nie mogąc wykrztusić z siebie słowa Stasiek zrobił to o co go proszono i poczuł, iż delikatnie się unosi. Zerknął jeszcze raz na wyjąca rozpaczliwie Baśkę. Spojrzał na dorodną pierś. poprzez głowę przeleciała mu smutna myśl - Ech Baśka miała fajny biust.
Nagle jakby oprzytomniał.
- Stój! Niech to dunder swiśnie! Stój!
- Masz do mnie pytanie? Śmiało nie wahaj się.
- Yy, czcigodny tego no, aniele yyy, czy mógłbym... czy ja bym tego no...
- Tak?
- A tak bym se podupcyć, raz ostatni tak troche, bym mógł? Eee, oznacza się tak bym se ożył na kilka chwiluniek - wyraźnie się ośmielił widząc pogodna twarz świetlistej istoty - i ten tego no, pochędorzył tak se pożegnalnie żoneckę i wyraz dajem, iż wtedy bym se umar ja raz a dobrze eee, tak fest oznacza się!
- Oj bratku, jakby to ode mnie zależało to i ja bym sobie fajrant zrobił i ty byś jeszcze te parę chwil otrzymał, lecz wiesz, to nie ja tu decyduję. Niestety.

Unosili się łagodnie do góry. Przeniknęli poprzez sufit i znaleźli się w łazience sąsiadów. W wannie pod prysznicem przeciągała się delikatnej urody niewiasta. Mina Stanisława wyrażała coraz wiekszą rozpacz. poprzez kilka krótkich chwil Armuel miał wrażenie iż "pacjent" próbuje stawiać czynny opór. Minęli jeszcze kilka pięter nie natrafiając już na jakiekolwiek ciekawe widoki, po czym wlecieli na dach i tam się zatrzymali.
- Słuchaj teraz uważnie ponieważ oto dowiesz się na czy rzecz stoi. - Rzekł anioł, starając się mówić do denata jasno i przejrzyście, jak chłop do chłopa. - Skup się i wpatruj uważnie w czubek palca mego.
W skupieniu, z namaszczeniem, Stasiek wpatrywał się w sunący od czubka nosa w górę, w stronę czoła, świetlisty paluch. Nagle poczuł mocny ucisk pomiędzy brwiami.
- Teraz otworzę twoje trzecie oko.
- Ło matko trzecie?! - Wykrzyknął zdezorientowany - Kiejże ja będę z tym wyglądoł, jak dziwowisko jakieś!
- Nie marudź! - Ofuknął go anioł i jak postanowił tak zrobił.
Momentalnie cały świat rozbłysł feerią barw. Wszędzie wiły się posplatane ze sobą kolorowe nitki. Spomiędzy tej plątaniny wyrastały setki tys., o ile nie miliony, mlecznobiałych rurek łączących Ziemię z bardzo dziwnym, złocistym niebem. Jednym wyrazem świat wyglądał jak fabryka nici, w której stado dzikich kocurów urządziło sobie ostrą imprezkę.
- O psiakrewetka żeś mi sld kieś walnął czy co?
Armuel odczekał stosowną chwilkę, aby jego świeżo upieczony uczeń ochłonął nieco, po czym rzekł.
- Jeżeli już to byłoby to lsd. - poprzez chwilę się rozmarzył na wspomnienie chwil gdy pozwolił sobie na "ludzką" imprezkę. Musiał na tą okazję przejąć na pewien czas powłokę cielesną pewnego cherlawego mężczyzny, lecz opłacało się! - A to co tu widzisz to świat energii.
- Energii?
- Tak. A widzisz kłębiące się na dole niteczki, widzisz gdzie się zaczynają?
- Sreczki kwiateczki - wkurzył się Stasiek. - Ty przestań tak do mnie jazgotać jak te z telewizora o tych telefonach!
- Te barwne baloniki otaczające ludzi - anioł zdawał się całkowicie ignorować humorki umarlaka - to ich aury, a więc inaczej dusze. Te kolorowe nici to ich łączniki emocjonalno, uczuciowo...
Stasiek wybałuszył oczy i rozdziawił bezmyślnie usta jak jakiś glonojad w akwarium. Armuel dochodził powoli do wniosku, iż przecenił umiejętności percepcyjne swego przyszłego pomocnika.
- Ech - westchnął anioł - ujmę to tak. Poznałeś własną Baśkę. W momencie gdy się spotkaliście byłeś zafascynowany i zaczynałeś coś do niej czuć. Wtedy to z twojego balonika wyrosła nitka, i z jej duszy również. Gdyż regularnie byliście z dala od siebie to nie mogliście przestać o sobie myśleć. Wasze nici się połączyły i to właśnie nimi przesyłaliście sobie nawzajem uczucia. A one to nic innego jak energia. Stąd także biorą się przypadki telepatii.
- Tele czego?
- Ach nieważne. Zrozumiałeś to co przedtem powiedziałem?
- Rozumuję przecie! - zaperzył się denat. - Ty już nie bądź taki mundruś!
- Dobrze już dobrze. To teraz będzie odrobinę trudniej, intelektualisto od siedmiu boleści. Widzisz te białe nici kończące się tam, hen u góry?
Stasiek westchnął zrezygnowany i tylko kiwnął głową.
- One także wychodzą z tych baloników. Każda żywa istota ma jedną taką nić. Łączy się ona tam wysoko z innymi. Tworzą na górze taki ogromny umysł otaczający waszą planetę. pomiędzy innymi dlatego niektórzy ludzie umieją przewidywać przyszłość albo mają przeczucie, iż zaraz stanie się coś strasznego. Tam się gromadzą i łączą w całość wszystkie myśli, uczucia i emocje.
Rozdziawione usta ucznia nie napawały Armuela optymizmem, lecz skoro już zaczął to jakoś musi skończyć.
- No dobrze nie będę bardziej tego wszystkiego gmatwać. Polecimy teraz wyżej i może tam wszystko zrozumiesz.
Lecieli powolutku, spokojnie ku górze, gdy nagle Stasiek zaczął się wyrywać.
- Tak? - zniecierpliwił się anioł. Zaczynał już powoli mieć dość tej całej sytuacji.
Uczeń unosił się przy jednej z nici i wskazywał na mknące wewnątrz, różnokolorowe, błyski.
- Ach to! No tak zapomniałem ci powiedzieć. To co przed chwilą przeleciało, to były czyjeś emocje. Zobacz, tamto czerwone światełko to gniew. Tamto ciemnoniebieskie to nienawiść. Bladozielone smutek. Pulsujące pomarańczowe to czyjeś cierpienie; ktoś komuś w tej chwili zadaje ból.
- Ych - sapnął wyraźnie przeciążony umysłowo Stanisław.
Armuel podleciał do niego i złapał za rękę. Postanowił, iż muszą szybko lecieć wyżej, ponieważ jeżeli się tak co chwilę będą zatrzymywać to zdecydowanie nie zdążą na widowiskowy koniec świata; ponieważ na zwerbowanie kolejnych pomocników nie mógł już liczyć w tak pięknych okolicznościach przyrody. Gnali z zawrotną prędkością. Gdy wlecieli w zbiorową świadomość, atmosfera zgęstniała i Stasiek miał wrażenie jakby z mozołem starali się przepłynąc basen pełen kisielu. Uzmysłowił sobie ze smutkiem, iż nawet nie zdążył w trakcie swego marnego żywota popatrzeć jak to kobity zapasy w takiej mazi uprawiają. Gdy wydostali na
zewnątrz, anioł się zatrzymał. Ich oczom ukazała się Ziemia, otoczona złocistą poświatą i upstrzoną mnóstwem kolorowych plamek. Do planety podłączona była wielka srebrzysta nić, przypominająca pępowinę. Zasysała wszystko co pojawiało się w strefie zbiorowej świadomości.
- Stachu - rzekł anioł - to co tu widzisz to sens tego wszystkiego co chciałem ci powiedzieć. Pamiętasz jak mówiłem o zbiorowym umyśle? Widzisz, każdy człowiek jest cząstką Najwyższego, a więc po waszemu Boga. Bóg stworzył tę planetę i życie na niej aby urozmaicić sobie wieczne istnienie.
- Taa paniam - rzekł Stach - on się pewnie nudził jak jasny gwint.
- No coś w tym stylu... Na poczatku tworzył martwe planety. Gdy poczuł się tym znudzony wykreował żywe istoty. Później postanowił dać im umysły, ale równocześnie kontrolować wszystko to co stworzył. Było to jednak zbyt przewidywalne więc i to mu się znudziło. Ostatecznie postanowił zrobić eksperyment i dać wam wolną wolę.
- Chyba kurna pojmuję.
- Mając wolną wolę, zaczeliście czynić prócz dobra całą masę zła, zadawać ból i wyrządzać sobie nawzajem krzywdę. Wszystkie te cierpienia i smutki, których z czasem przybywało, płynęły ku niebu do zbiorowej swiadomości.
- Widzisz teraz tą ogomną jakby pępowinę, podłączoną do Ziemi?
- Hyhyhy kuźwa noo jak się już obudzę to już więcej nie chlam no wyraz daję!
- Wszystko to płynie nią do Najwyższego - kontynuował niezrażony Armuel - poprzez co Bóg odczuwa to, co wszystkie żywe istoty na tym świecie. Każdą przyjemność czuje w tej samej chwili, co dana istota, ponieważ tak faktycznie to On jest tą istotą. To samo odbywa się z każdym zadanym bólem, z każdym smutkiem, z każdym uczuciem nienawiści, które jeden człowiek do drugiego żywi. On to wszystko odczuwa w tej samej chwili.
- Matko przenajświntsza - jęknął przerażony Stasiek - to je jednak delira jak nic! Mózg mi przeżarło!
- Koniec końców Najwyższy uznał, iż nie chce tak cierpieć i nie po to was stworzył. Miało być przyjemnie i ciekawie, a wyszło jak wyszło.

Armuel długo jeszcze tłumaczył Staśkowi różne boskie zawiłości. Ten ani się obejrzał, jak oddalili się od Ziemi na znaczącą odległość. Byli teraz w tłumie zdezorientowanych dusz i tłumaczących im czekające ich zadanie aniołów. poprzez okres Staśkowi wydawało się, iż widzi Zenka; niezrównanego kompana od kielicha. Już miał gnać za kumplem, już miał dać dyla od tego przemądrzałego anioła gdy nagle potężny błysk rozświetlił okolicę. Obejrzał się za siebie. Ziemi już nie było. Nie został po
niej najmniejszy nawet ślad. Przeraźliwa pustka jeżeli nie liczyć osieroconego księżyca i mrowia zagubionych dusz, nie mających najmniejszego definicje co się stało.
- Ło Jezu ależ dupnęło - jęknął Stasiek.
- Tak, stało się. - rzekł radośnie stojący z tyłu Armuel - A teraz do roboty trzeba tych tam biedaków doprowadzić do tunelu.
Czeka nas teraz masa roboty mój ty pomocniku... a później fajrant na wieki wieków!
- Te anioł a na tym fajrancie to w tem niebie to będę miał se z kim pochędożyć, czy także mam już się budzić? - Spytał Stasiek nieświadom tego, iż faktycznie wyzionął ducha
  • Dodano:
  • Autor: