Co znaczy Wstęp do niepełnosparwności (po drugiej stronie lustra)...
Słownik: O trudnych kwestiach najlepiej mówić w prosty sposób.
Definicja:
Początki są zawsze trudne...
Chyba każdy z nas kojarzy sytuację, w której na widok osoby niepełnosprawnej, zwyczajnie spuszcza się wzrok.Wielokrotnie odwracałam głowę-pewnie w obawie,że moje spojrzenie rani.Niepełnosprawni zawsze wydawali mi się jakąś odległą społecznością, z bardzo abstrakcyjnymi problemami-społecznością hermetyczną.
Neutralność wobec upośledzenia ruchowego, czy także umysłowego, przerwał mój drugi poród.Nagle znalazłam się "po drugiej stronie lustra".W ramionach tuliłam dziecko z wadą genetyczną...jak powiedziano-przypadkową.Duszno od szeptów,ciężko od spojrzeń.Jako mama chłopca z zespołem Downa-stałam się niepełnosprawna dla otoczenia...To była tylko chwila!
Minęły cztery lata od narodzin Marcinka.Przeżyliśmy operację serca,po której nastąpiło zaniedbanie lekarskie( poprzez dwa tygodnie nie zauważono udaru mózgu!),liczne badanie i walkę z padaczką,wadą słuchu, wzroku, czy infekcjami...Mój młodszy syn jest dzieckiem leżącym,z bardzo ograniczonymi możliwościami (niedowład połowiczny-jednostronny).
Trudno we wstępnej notce opisać intensywność tych wielu miesięcy, łatwiej postawić klarowny mianownik-doświadczenie.
Żyję i obserwuję-wyciągam wnioski.
Chore dziecko to tragedia dla każdego rodzica, lecz...szukajmy w niej cech pozytywnych, źródeł rozwoju.
Postanowiłam dzielić się tym co mam do powiedzenia, a w owym kontekście mam sporo (począwszy od pracowników służby zdrowia,przez rolę państwa w rehabilitacji,skończywszy na miejscu niepełnosprawnych w społeczeństwie).Powiem o tym, o czym innym nie wypada mówić.Powiem o tym, o czym inni mówić się boją.Powiem o tym co widzę,słyszę i czuje.
Mówię/piszę zawsze tylko za siebie...
Chciałabym abym moje wypowiedzi spełniały zawsze jeden warunek:były połączeniem suchych faktów z tym co bardzo osobiste
Chyba każdy z nas kojarzy sytuację, w której na widok osoby niepełnosprawnej, zwyczajnie spuszcza się wzrok.Wielokrotnie odwracałam głowę-pewnie w obawie,że moje spojrzenie rani.Niepełnosprawni zawsze wydawali mi się jakąś odległą społecznością, z bardzo abstrakcyjnymi problemami-społecznością hermetyczną.
Neutralność wobec upośledzenia ruchowego, czy także umysłowego, przerwał mój drugi poród.Nagle znalazłam się "po drugiej stronie lustra".W ramionach tuliłam dziecko z wadą genetyczną...jak powiedziano-przypadkową.Duszno od szeptów,ciężko od spojrzeń.Jako mama chłopca z zespołem Downa-stałam się niepełnosprawna dla otoczenia...To była tylko chwila!
Minęły cztery lata od narodzin Marcinka.Przeżyliśmy operację serca,po której nastąpiło zaniedbanie lekarskie( poprzez dwa tygodnie nie zauważono udaru mózgu!),liczne badanie i walkę z padaczką,wadą słuchu, wzroku, czy infekcjami...Mój młodszy syn jest dzieckiem leżącym,z bardzo ograniczonymi możliwościami (niedowład połowiczny-jednostronny).
Trudno we wstępnej notce opisać intensywność tych wielu miesięcy, łatwiej postawić klarowny mianownik-doświadczenie.
Żyję i obserwuję-wyciągam wnioski.
Chore dziecko to tragedia dla każdego rodzica, lecz...szukajmy w niej cech pozytywnych, źródeł rozwoju.
Postanowiłam dzielić się tym co mam do powiedzenia, a w owym kontekście mam sporo (począwszy od pracowników służby zdrowia,przez rolę państwa w rehabilitacji,skończywszy na miejscu niepełnosprawnych w społeczeństwie).Powiem o tym, o czym innym nie wypada mówić.Powiem o tym, o czym inni mówić się boją.Powiem o tym co widzę,słyszę i czuje.
Mówię/piszę zawsze tylko za siebie...
Chciałabym abym moje wypowiedzi spełniały zawsze jeden warunek:były połączeniem suchych faktów z tym co bardzo osobiste
- Dodano:
- Autor:
Pisarz