Co znaczy Problem schizofrenii wciąż trwa...
Słownik: Masz omamy, urojenia? Zachowujesz się agresywnie bez powodu? Wycofujesz się z kontaktów społecznych? Zamykasz się w świecie własnych doznań? Uważaj, to może być początek schizofrenii...
Definicja:
Początek choroby występuje najczęściej we wczesnej dorosłości, dotykając 0,4-0,6% populacji. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu z pacjentem, a również na podstawie zaobserwowanego zachowania. Wykrycie schizofrenii nie jest możliwe dzięki badań laboratoryjnych.
Wyniki badań wskazują na to, iż w patogenezie choroby mają znaczenie czynniki genetyczne, wczesne warunki środowiskowe, mechanizmy socjologiczne i neurobiologiczne. Aktualne badania psychiatryczne są skoncentrowane na neurobiologii, ale nie powiodło się odnaleźć konkretnej powody organicznej.
z racji na regularnie niejednorodny obraz kliniczny powstała hipoteza, iż schizofrenia to nie jedno zaburzenie, ale ekipa chorób, dla których stosuje się ustalenie zbiorcze psychozy schizofreniczne.
Wyraz "schizofrenia" dosłownie znaczy "rozszczepienie umysłu", lecz nie w sensie posiadania więcej niż jednej osobowości. Osoba dotknięta schizofrenią może mieć trudności w odróżnianiu fantazji od rzeczywistości, zachowaniu jasnego toku myślowego i panowaniu nad emocjami. To jest bardziej rozszczepienie między myśleniem i czuciem. Pacjenci mają trudności w łączeniu obu tych mechanizmów.
Zamykanie się (autyzm) - prowadzi do znacznego upośledzenia funkcjonowania. Schizofrenia może rozwijać się powoli (lekkie zmiany w sferze kontaktów interpersonalnych, zdziwaczenie), albo objawić się raptownie (mocny atak wszystkich symptomów).
Choroba zazwyczaj przebiega rzutami: występują okresy nasilenia symptomów i ich ustępowania (remisji). W okresach zaostrzeń pacjent zazwyczaj nie ma poczucia choroby. To jest fundamentalny problem dla otoczenia i lekarza psychiatry.
powody TEJ CHOROBY:
- zaburzona równowaga neuroprzekaźników w mózgu, w pierwszej kolejności dopaminy, a również innych (serotoniny, noradrenaliny); czynniki genetyczne,
-czynniki środowiskowe, takie jak infekcje, czy komplikacje porodowe,
-czynniki psychospołeczne, takie jak przypadek rodzinna czy stres nagły albo przewlekły,
-schizofrenia może mieć sporo przyczyn, które wchodzą ze sobą w interakcje.
CO MOŻESZ ZROBIĆ?
- Szukaj wsparcia wśród bliskich, nie zamykaj się,
- Zasięgnij opinii lekarza psychiatry,
- Staraj się być jak w najwyższym stopniu aktywny w społeczeństwie, to pozwoli Ci zmniejszyć szanse nawrotu choroby
CO ZROBI Doktor?
- Specjalista psychiatra starannie przeprowadzi wywiad kliniczny w oparciu o kryteria diagnostyczne ustalone i służące poprzez lekarzy na całym świecie,
- Przepisze nowoczesne leki psychotropowe II generacji, które uwalniają od symptomów psychotycznych, jak urojenia i omamy, nie wywołując poważniejszych skutków ubocznych, typowych dla starszej generacji neuroleptyków.
- Skieruje na psychoterapię, która pomaga zredukować stres, uczy socjalnych zdolności i pomaga w przyswojeniu efektywniejszych strategii radzenia sobie z uporczywymi objawami.
Psychoterapia prowadzona jest w różnych uzupełniających się formach:
-psychoterapia indywidualna - w kontakcie z terapeutą, osoba chora ma szanse przełamać swój lęk wobec ludzi i zostać wyprowadzona z urojonego świata na powrót do świata realnego. Psychoterapeuta pomaga choremu zrozumieć, co się z nim dzieje.
-psychoterapia grupowa - chory ma okazję podzielić się własnymi doświadczeniami, nabrać zaufania do innych i zbudować z nimi więzi.
-treningi zdolności - chorzy uczą się codziennych zdolności, z którymi czasem mają problem po długim pobycie w szpitalu. Wśród treningów zdolności socjalnych znajdują się treningi: budżetowy, kulinarny, obsługi sprzętu technicznego, asertywności, komunikacji interpersonalnej.
-leczenie środowiskowa - tak aby -leczenie była bardziej skuteczna najbliżsi chorego, a więc jego rodzina powinni współuczestniczyć w terapii.
- -leczenie zajęciowa - wykorzystuje się tu formy artystyczne (muzykoterapia, choreoterapia, zajęcia teatralne), kładąc nacisk na mechanizm twórczy, zaangażowanie w pracę i poczucie satysfakcji. W momencie takiej terapii chorzy odkrywają w sobie nowe możliwości twórcze, co ma to sukces wzmacniający.
CO MOŻE ZROBIĆ RODZINA?
-Przestać się obwiniać za chorobę,
-Obniżyć napięcie w środowisku rodzinnym dbając o niezłą komunikację,
-Ustanowić realistyczne oczekiwania wobec chorego,
-Aktywnie pomagać choremu wrócić do czynnego życia w społeczeństwie,
-Zmotywować bliską osobę do terapii.
Schizofrenia uważana jest za chorobę ludzi młodych (późna adolescencja i wczesna dorosłość), chociaż jej wystąpienie możliwe jest w każdym wieku. Pierwsze symptomy ujawniają się zazwyczaj w okresie dojrzewania, czyli wtedy gdy rozpoczyna się właściwa strukturalizacja osobowości. Najpóźniej ujawnia się postać paranoidalna. Początek choroby występuje typowo przedtem u mężczyzn niż u kobiet, ze szczytem zachorowań u mężczyzn przypadającym na 20-28 rok życia, a u kobiet na 26-32. Bardzo rzadko dochodzi od zachorowań w wieku dziecięcym albo po 45 roku życia (15% przypadków). Prawdopodobieństwo zachorowania na schizofrenię dziecięcą wynosi mniej niż 1 na 10.000.
Wyniki badań wskazują na to, iż w patogenezie choroby mają znaczenie czynniki genetyczne, wczesne warunki środowiskowe, mechanizmy socjologiczne i neurobiologiczne. Aktualne badania psychiatryczne są skoncentrowane na neurobiologii, ale nie powiodło się odnaleźć konkretnej powody organicznej.
z racji na regularnie niejednorodny obraz kliniczny powstała hipoteza, iż schizofrenia to nie jedno zaburzenie, ale ekipa chorób, dla których stosuje się ustalenie zbiorcze psychozy schizofreniczne.
Wyraz "schizofrenia" dosłownie znaczy "rozszczepienie umysłu", lecz nie w sensie posiadania więcej niż jednej osobowości. Osoba dotknięta schizofrenią może mieć trudności w odróżnianiu fantazji od rzeczywistości, zachowaniu jasnego toku myślowego i panowaniu nad emocjami. To jest bardziej rozszczepienie między myśleniem i czuciem. Pacjenci mają trudności w łączeniu obu tych mechanizmów.
Zamykanie się (autyzm) - prowadzi do znacznego upośledzenia funkcjonowania. Schizofrenia może rozwijać się powoli (lekkie zmiany w sferze kontaktów interpersonalnych, zdziwaczenie), albo objawić się raptownie (mocny atak wszystkich symptomów).
Choroba zazwyczaj przebiega rzutami: występują okresy nasilenia symptomów i ich ustępowania (remisji). W okresach zaostrzeń pacjent zazwyczaj nie ma poczucia choroby. To jest fundamentalny problem dla otoczenia i lekarza psychiatry.
powody TEJ CHOROBY:
- zaburzona równowaga neuroprzekaźników w mózgu, w pierwszej kolejności dopaminy, a również innych (serotoniny, noradrenaliny); czynniki genetyczne,
-czynniki środowiskowe, takie jak infekcje, czy komplikacje porodowe,
-czynniki psychospołeczne, takie jak przypadek rodzinna czy stres nagły albo przewlekły,
-schizofrenia może mieć sporo przyczyn, które wchodzą ze sobą w interakcje.
CO MOŻESZ ZROBIĆ?
- Szukaj wsparcia wśród bliskich, nie zamykaj się,
- Zasięgnij opinii lekarza psychiatry,
- Staraj się być jak w najwyższym stopniu aktywny w społeczeństwie, to pozwoli Ci zmniejszyć szanse nawrotu choroby
CO ZROBI Doktor?
- Specjalista psychiatra starannie przeprowadzi wywiad kliniczny w oparciu o kryteria diagnostyczne ustalone i służące poprzez lekarzy na całym świecie,
- Przepisze nowoczesne leki psychotropowe II generacji, które uwalniają od symptomów psychotycznych, jak urojenia i omamy, nie wywołując poważniejszych skutków ubocznych, typowych dla starszej generacji neuroleptyków.
- Skieruje na psychoterapię, która pomaga zredukować stres, uczy socjalnych zdolności i pomaga w przyswojeniu efektywniejszych strategii radzenia sobie z uporczywymi objawami.
Psychoterapia prowadzona jest w różnych uzupełniających się formach:
-psychoterapia indywidualna - w kontakcie z terapeutą, osoba chora ma szanse przełamać swój lęk wobec ludzi i zostać wyprowadzona z urojonego świata na powrót do świata realnego. Psychoterapeuta pomaga choremu zrozumieć, co się z nim dzieje.
-psychoterapia grupowa - chory ma okazję podzielić się własnymi doświadczeniami, nabrać zaufania do innych i zbudować z nimi więzi.
-treningi zdolności - chorzy uczą się codziennych zdolności, z którymi czasem mają problem po długim pobycie w szpitalu. Wśród treningów zdolności socjalnych znajdują się treningi: budżetowy, kulinarny, obsługi sprzętu technicznego, asertywności, komunikacji interpersonalnej.
-leczenie środowiskowa - tak aby -leczenie była bardziej skuteczna najbliżsi chorego, a więc jego rodzina powinni współuczestniczyć w terapii.
- -leczenie zajęciowa - wykorzystuje się tu formy artystyczne (muzykoterapia, choreoterapia, zajęcia teatralne), kładąc nacisk na mechanizm twórczy, zaangażowanie w pracę i poczucie satysfakcji. W momencie takiej terapii chorzy odkrywają w sobie nowe możliwości twórcze, co ma to sukces wzmacniający.
CO MOŻE ZROBIĆ RODZINA?
-Przestać się obwiniać za chorobę,
-Obniżyć napięcie w środowisku rodzinnym dbając o niezłą komunikację,
-Ustanowić realistyczne oczekiwania wobec chorego,
-Aktywnie pomagać choremu wrócić do czynnego życia w społeczeństwie,
-Zmotywować bliską osobę do terapii.
Schizofrenia uważana jest za chorobę ludzi młodych (późna adolescencja i wczesna dorosłość), chociaż jej wystąpienie możliwe jest w każdym wieku. Pierwsze symptomy ujawniają się zazwyczaj w okresie dojrzewania, czyli wtedy gdy rozpoczyna się właściwa strukturalizacja osobowości. Najpóźniej ujawnia się postać paranoidalna. Początek choroby występuje typowo przedtem u mężczyzn niż u kobiet, ze szczytem zachorowań u mężczyzn przypadającym na 20-28 rok życia, a u kobiet na 26-32. Bardzo rzadko dochodzi od zachorowań w wieku dziecięcym albo po 45 roku życia (15% przypadków). Prawdopodobieństwo zachorowania na schizofrenię dziecięcą wynosi mniej niż 1 na 10.000.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz