Co znaczy Są miejsca tak bliskie i tak dalekie jednocześnie…

Definicja: Andrzej Stasiuk pojechał, odkrył, opisał. Kocha te miejsca. Nie boi się zaryzykować, przemierza zapomnianą Europę z banknotami różnorakiego rodzaju w kieszeni. Goni przygodę, dreszczyk. Nienawidzi zgiełku ogromnych, europejskich miast, do których tak tęsknimy, które tak kochamy i tak bardzo pragniemy naśladować. Nas gnębią kompleksy na tle Londynu, Berlina, a on zwyczajnie lgnie do wsi, jeszcze bardziej zapadłych niż te polskie.
I pisze, pisze, dla nas, dla mnie, dla Ciebie. Własne książki. Własne „Jadąc do Babadag” pomiędzy innymi. W tytule zawarł oryginalnie brzmiącą nazwę miasteczka, wsi, gdzieś tam, daleko, lecz w samej książce można znaleźć takich nazw wiele więcej. Zbyt wiele. To może przytłaczać nieświadomego czytelnika, który nigdy o tych mieścinach nie słyszał i pewnie nigdy więcej się z nimi nie zetknie. Równocześnie są fragmenty, które wzbudzają jakąś podświadomą ochotę zobaczenia czegoś ponad najnowsze turystyczne broszurki, miejsca piękne, dopieszczone, cudowne kurorty jak z bajki. Coś ponad stolice współczesnego biznesu, gdzie mnóstwo jest ludzi, zabieganych, niekoniecznie uprzejmych, a w najwyższym stopniu chyba - zarozumiałych. I autor zwraca uwagę również na własną niechęć do podobnych miejsc, a dziwną właściwie skłonność do włóczenia się po wsiach pachnących krowim moczem. Tak właśnie, krowim moczem.
Czytając trzeba się skupiać, ponieważ łatwo stracić wątek, łatwo się pogubić. Gubić się nie warto, ponieważ utrzymując w wyobraźni obraz tego, o czym akurat czytamy można zgłębić się w całkiem inny świat, a wszystko opisane jest z resztą w pewien specyficzny… Może duchowy sposób. ponieważ i z taką opinią o tej książce się spotkałam – to jest zapis duchowej podróży, nie tylko fizycznej. I kompletnie się z tym zgadzam.
Polecić mogę tylko tym szukającym opowieści o czymś ciekawym, którzy lubią niebanalne historie i w pierwszej kolejności – niebanalne podróiż