Co znaczy Za czym kolejka ta stoi? Po szarość...
Słownik: Ta piosenka z kultowej Kolędy Nocki znakomicie obrazuje Polskę sprzed 20 lat? Lecz czy nasz państwo dalej jest taki szary?
Definicja:
Penetratorzy po polsku, pomyślałem, iż warto zobaczyć jak będziemy postrzegani w ogólnoświatowej telewizji. Włączyłem, obejrzałem i jedyne, co przyszło mi do głowy to Kurcze, ta Polska rzeczywiście jest szara! Lecz od początku.
Pierwsze sekundy programu.
Widać, iż z Ameryki przenieśliśmy się do na wschód. Jest szaro, pochmurno, deszczowo. Ktoś powie, iż w stanach także pada. Jasne, lecz tutaj jest jakoś inaczej i pomimo tych kilkunastu lat w państwie nie umiem tego opisać.
tj. urok Polski, który z jednej strony odstrasza a z drugiej cholernie przyciąga.
Show trwa dalej.
Sceneria komunistycznych blokowisk z wielkiej płyty, zmieszana z tą lekką domieszką nowoczesności. Jednak szarość zwycięża. Niektóre wieżowce są odnowione, lecz w takich dziecinnych, kolorowych kształtach na tle swoich „naturalnych” kolegów wyglądają komicznie. Nawet graffiti nie widać, tylko pojedyncze czarne napisy, które ze sztuką nie wiele mają wspólnego. Klatki schodowe, ławki, place zabaw, które pamiętają jeszcze grudzień '81, a pewnie o roku '70 gdyby mogły wiele aby opowiadały.
Na ekranie pojawia się dziewczyna. niebrzydka, ponieważ przecież z Polski.
Lektor? To to nie będzie po polsku?
No trudno.
Dziewczyna jak aby za karę występuje, żywy głos lektora zupełnie nie pasuje do kamiennej twarzy. W tych momentach dostrzegamy, iż Ci, co sporo lat przed nami wymyślali pismo byli geniuszami. O tak!
Bohaterka posługuje się językiem, który trochę przypomina angielski.
„Heloł gajs!”
Tak, >tj. angielski. Cofam to, co pisałem. Lektor tu jest jak w najwyższym stopniu na miejscu. lecz co pomyślą o nas inni? A zresztą, czym mamy się przejmować, jesteśmy zbyt dumni aby to dostrzec.
Z szarego samochodu, wybiega gość stylizowany (albo nie) na typowego dresa, z odstającą czapeczką, w szarym stroju (a jak!), wchodzi do domu każdego z chłopaków, których pokoje mają być spenetrowane poprzez dziewczynę o kamiennej twarzy. „Rum rajders!” - krzyczy.
Pierwszy pokój.
Akademik.
Butelki po piwie i wódce, puste i niedopite, całe i potłuczone. Widok za okno. Panorama warszawy. Szara panorama Warszawy.
Pokój drugi.
Biało. Dom pewnie z połowy lat 90. Widać powiew nowości. Nawet oryginalna płyta Erica Claptona w szafie. Dobra przyznaje, niewygląda to najgorzej, lecz...no właśnie, lecz co?
Oglądam video Nic śmiesznego. Niby słonecznie, lecz tak jakoś niewiele radośnie, tak aby znów nie użyć słowa szaro. Biały wan mknie po wiejskiej drodze, wysiada Cezary Pazura z zgniłozielonej kurtce i Marek Kondrat na czarno. Już nawet słońce zaszło. Błoto. Znowu jest szaro. Tylko ten „Las krzyży” dalej śmieszy.
Matki, żony i kochanki. W pamięci scena, w której chłopak wisi na bramce. Przedtem rozmowa małżonków w biurze. Już trochę bardziej nowocześnie, widać komputery, lecz brakuje radości i uśmiechy jakieś takie sztuczne.
lecz później przypominam sobie o Magdzie M., Kryminalnych, przecież >tj. ta sama Polska > lecz tutaj widać radość, widać słońce. Zaryzykuje i powiem, iż widać szczeście...
Pamiętam, iż gdy spółka projektująca logo Polski zrobiła ankietę, nasz państwo był kojarzony z trzema rzeczami: brudem, zimnem i szarością. > lecz czy faktycznie tak jest? Jest coś specyficznego w okresie od roku '89. Przecież nie możemy zarzucić serialowi Alternatywy 4 czy świetnej komedii Nie lubię poniedziałku, iż są smutne, ciemne czy bez życia.Wręcz przeciwnie. Może to skuteczne działanie propagandy, a może ludzie wtedy byli inni? Porównajmy stop klatki z jakimkolwiek polskim filmem z lat 90. Jest różnica?
Wszystko, co pozostawił nam komunizm było szare. Pałac kultury, aczkolwiek może na niektórych robi wrażenie jest szary i jedynie reklamy troszkę go ożywiają, > lecz to nadal smutny budynek w centrum miasta, ba, w centrum stolicy. Szare ulice, szare, popękane chodniki, wydaje się, iż nawet trawa nie jest do końca zielona. I tylko błękitne niebo. Takie samo dla wszystkich.
Pierwsze sekundy programu.
Widać, iż z Ameryki przenieśliśmy się do na wschód. Jest szaro, pochmurno, deszczowo. Ktoś powie, iż w stanach także pada. Jasne, lecz tutaj jest jakoś inaczej i pomimo tych kilkunastu lat w państwie nie umiem tego opisać.
tj. urok Polski, który z jednej strony odstrasza a z drugiej cholernie przyciąga.
Show trwa dalej.
Sceneria komunistycznych blokowisk z wielkiej płyty, zmieszana z tą lekką domieszką nowoczesności. Jednak szarość zwycięża. Niektóre wieżowce są odnowione, lecz w takich dziecinnych, kolorowych kształtach na tle swoich „naturalnych” kolegów wyglądają komicznie. Nawet graffiti nie widać, tylko pojedyncze czarne napisy, które ze sztuką nie wiele mają wspólnego. Klatki schodowe, ławki, place zabaw, które pamiętają jeszcze grudzień '81, a pewnie o roku '70 gdyby mogły wiele aby opowiadały.
Na ekranie pojawia się dziewczyna. niebrzydka, ponieważ przecież z Polski.
Lektor? To to nie będzie po polsku?
No trudno.
Dziewczyna jak aby za karę występuje, żywy głos lektora zupełnie nie pasuje do kamiennej twarzy. W tych momentach dostrzegamy, iż Ci, co sporo lat przed nami wymyślali pismo byli geniuszami. O tak!
Bohaterka posługuje się językiem, który trochę przypomina angielski.
„Heloł gajs!”
Tak, >tj. angielski. Cofam to, co pisałem. Lektor tu jest jak w najwyższym stopniu na miejscu. lecz co pomyślą o nas inni? A zresztą, czym mamy się przejmować, jesteśmy zbyt dumni aby to dostrzec.
Z szarego samochodu, wybiega gość stylizowany (albo nie) na typowego dresa, z odstającą czapeczką, w szarym stroju (a jak!), wchodzi do domu każdego z chłopaków, których pokoje mają być spenetrowane poprzez dziewczynę o kamiennej twarzy. „Rum rajders!” - krzyczy.
Pierwszy pokój.
Akademik.
Butelki po piwie i wódce, puste i niedopite, całe i potłuczone. Widok za okno. Panorama warszawy. Szara panorama Warszawy.
Pokój drugi.
Biało. Dom pewnie z połowy lat 90. Widać powiew nowości. Nawet oryginalna płyta Erica Claptona w szafie. Dobra przyznaje, niewygląda to najgorzej, lecz...no właśnie, lecz co?
Oglądam video Nic śmiesznego. Niby słonecznie, lecz tak jakoś niewiele radośnie, tak aby znów nie użyć słowa szaro. Biały wan mknie po wiejskiej drodze, wysiada Cezary Pazura z zgniłozielonej kurtce i Marek Kondrat na czarno. Już nawet słońce zaszło. Błoto. Znowu jest szaro. Tylko ten „Las krzyży” dalej śmieszy.
Matki, żony i kochanki. W pamięci scena, w której chłopak wisi na bramce. Przedtem rozmowa małżonków w biurze. Już trochę bardziej nowocześnie, widać komputery, lecz brakuje radości i uśmiechy jakieś takie sztuczne.
lecz później przypominam sobie o Magdzie M., Kryminalnych, przecież >tj. ta sama Polska > lecz tutaj widać radość, widać słońce. Zaryzykuje i powiem, iż widać szczeście...
Pamiętam, iż gdy spółka projektująca logo Polski zrobiła ankietę, nasz państwo był kojarzony z trzema rzeczami: brudem, zimnem i szarością. > lecz czy faktycznie tak jest? Jest coś specyficznego w okresie od roku '89. Przecież nie możemy zarzucić serialowi Alternatywy 4 czy świetnej komedii Nie lubię poniedziałku, iż są smutne, ciemne czy bez życia.Wręcz przeciwnie. Może to skuteczne działanie propagandy, a może ludzie wtedy byli inni? Porównajmy stop klatki z jakimkolwiek polskim filmem z lat 90. Jest różnica?
Wszystko, co pozostawił nam komunizm było szare. Pałac kultury, aczkolwiek może na niektórych robi wrażenie jest szary i jedynie reklamy troszkę go ożywiają, > lecz to nadal smutny budynek w centrum miasta, ba, w centrum stolicy. Szare ulice, szare, popękane chodniki, wydaje się, iż nawet trawa nie jest do końca zielona. I tylko błękitne niebo. Takie samo dla wszystkich.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz