Co znaczy 132 lata Ochotniczej Straży Pożarnej w Dąbrowie
Słownik: Są wszędzie tam, gdzie jest potrzebna pomoc, czy to w czasie pożaru, czy powodzi. Mają też swoje miejsce w kultury ludowej, bo nie raz przyczynili się do jej szerzenia. Dziś w odróżnieniu od wielu cieszę się szacunkiem całego naszego społecze
Definicja:
Ochotnicza Straż Pożarna na terenie Dąbrowy Tarnowskiej została założona w 1876 roku. W momencie stworzenia nazywała się Ochotniczą Strażą Ogniową. Powstała dzięki inicjatywie działacza społecznego Jana Kuklera, który został jej pierwszym prezesem.
Najpierw funkcjonowania liczyła kilkadziesiąt osób i była bardzo skromnie zaopatrzona. Wszystko, co było w jej posiadaniu to: wiadra, bosaki i drabiny.
Pierwszą sikawkę ręczną dostała dopiero w 1884 roku. Stało się to po sporym pożarze, jaki wybuchł w mieście 17 lipca 1883 roku wobec, którego straż i mieszkańcy byli kompletnie bezradni. Spłonęło ponad 60 domów. Była to ogromna tragedia i utrata dla miasta, ponieważ trzeba wiedzieć, iż w 1873 roku Dąbrowa Tarnowska liczyła tylko ok. 2400 mieszkańców.
5 lat potem w mieście wybuchł następny pożar. Dzięki przedtem otrzymanemu sprzętowi strażakom powiodło się opanować ogień i uratować miasto przed spaleniem miasto.
Po tym wydarzeniu dąbrowska społeczność chciała w jakiś sposób docenić wysiłek strażaków. Zaczęto powoli kupować dla nich nowy sprzęt i umundurowanie. Mimo zaborów organizacja dobrze się rozwijała. Dołączało do niej sporo nowych osób i jeszcze przed wybuchem I Wojny Światowej w 1914 roku powstała remiza strażacka. Czas wojny sprawił, iż osłabła, lecz po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku na nowo odrodziła się już, jako Ochotnicza Straż Pożarna.
Na jej czele stanął doświadczony działacz Jan Pękala a jednostka w 1928 roku na zawodach międzypowiatowych w Tarnowie zdobyła pierwsze miejsce. W 1932 roku dostała pierwszą w powiecie dąbrowskim motopompę.
Tragiczny czas II wojny światowej znacząco osłabił miejscową straż. Wielu jej członków rozproszyły działania wojenne.
Jednak i tym wspólnie można powiedzieć, iż feniks ponownie odrodził się z popiołów. Po wojnie odżyła działalność straży, w 1948 roku dostała pierwszy auto a w 1950 pojawili się pierwsi etatowi strażacy.
Pod koniec lat 50-tych straż była w posiadaniu już 3 samochodów. Wtedy zaczęły się kształtować dwie drogi ich działalności: socjalna i zawodowa. 1 stycznia 1984 roku powołano Zawodową Straż Pożarną a jej pierwszym Komendantem został Józef Rajchel. 1 lipca 1992 r. organizację przemianowano na Państwową Straż Pożarną. Wydano także specjalną monografię dąbrowskich ochotniczych strażaków.
Dzisiaj ochotnicy strażacy są stowarzyszeniem, którego członkowie są gotowi czynnie i w sposób zorganizowany uczestniczyć w ochronie życia, zdrowia, mienia społecznego i prywatnego przed pożarami.
Tradycje strażackie na ziemi dąbrowskiej są bardzo duże. Kiedy powstały poszczególne Ochotnicze Straże na Powiślu prowadziły działalność nie tylko przeciwpożarową, lecz także kulturalną i sportową. Podejmowały sporo inicjatyw socjalnych, jak np. budowę Domów Ludowych, upowszechnianie wiedzy, tradycji czy pomoc w telefonizacji i kanalizacji. Szczególnie wrosły w środowiska wiejskie i nikt nie potrafi sobie już wyobrazić, jakby było bez nich.
Najpierw funkcjonowania liczyła kilkadziesiąt osób i była bardzo skromnie zaopatrzona. Wszystko, co było w jej posiadaniu to: wiadra, bosaki i drabiny.
Pierwszą sikawkę ręczną dostała dopiero w 1884 roku. Stało się to po sporym pożarze, jaki wybuchł w mieście 17 lipca 1883 roku wobec, którego straż i mieszkańcy byli kompletnie bezradni. Spłonęło ponad 60 domów. Była to ogromna tragedia i utrata dla miasta, ponieważ trzeba wiedzieć, iż w 1873 roku Dąbrowa Tarnowska liczyła tylko ok. 2400 mieszkańców.
5 lat potem w mieście wybuchł następny pożar. Dzięki przedtem otrzymanemu sprzętowi strażakom powiodło się opanować ogień i uratować miasto przed spaleniem miasto.
Po tym wydarzeniu dąbrowska społeczność chciała w jakiś sposób docenić wysiłek strażaków. Zaczęto powoli kupować dla nich nowy sprzęt i umundurowanie. Mimo zaborów organizacja dobrze się rozwijała. Dołączało do niej sporo nowych osób i jeszcze przed wybuchem I Wojny Światowej w 1914 roku powstała remiza strażacka. Czas wojny sprawił, iż osłabła, lecz po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku na nowo odrodziła się już, jako Ochotnicza Straż Pożarna.
Na jej czele stanął doświadczony działacz Jan Pękala a jednostka w 1928 roku na zawodach międzypowiatowych w Tarnowie zdobyła pierwsze miejsce. W 1932 roku dostała pierwszą w powiecie dąbrowskim motopompę.
Tragiczny czas II wojny światowej znacząco osłabił miejscową straż. Wielu jej członków rozproszyły działania wojenne.
Jednak i tym wspólnie można powiedzieć, iż feniks ponownie odrodził się z popiołów. Po wojnie odżyła działalność straży, w 1948 roku dostała pierwszy auto a w 1950 pojawili się pierwsi etatowi strażacy.
Pod koniec lat 50-tych straż była w posiadaniu już 3 samochodów. Wtedy zaczęły się kształtować dwie drogi ich działalności: socjalna i zawodowa. 1 stycznia 1984 roku powołano Zawodową Straż Pożarną a jej pierwszym Komendantem został Józef Rajchel. 1 lipca 1992 r. organizację przemianowano na Państwową Straż Pożarną. Wydano także specjalną monografię dąbrowskich ochotniczych strażaków.
Dzisiaj ochotnicy strażacy są stowarzyszeniem, którego członkowie są gotowi czynnie i w sposób zorganizowany uczestniczyć w ochronie życia, zdrowia, mienia społecznego i prywatnego przed pożarami.
Tradycje strażackie na ziemi dąbrowskiej są bardzo duże. Kiedy powstały poszczególne Ochotnicze Straże na Powiślu prowadziły działalność nie tylko przeciwpożarową, lecz także kulturalną i sportową. Podejmowały sporo inicjatyw socjalnych, jak np. budowę Domów Ludowych, upowszechnianie wiedzy, tradycji czy pomoc w telefonizacji i kanalizacji. Szczególnie wrosły w środowiska wiejskie i nikt nie potrafi sobie już wyobrazić, jakby było bez nich.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz