generał marian kuliel co to jest
Definicja: słownik.

Czy przydatne?

Co znaczy Generał Marian Kuliel.

Słownik: Ogromny patriota, człowiek nauki i kultury. Dąbrowianin, który miał udział w tym, co zostało później nazwane „Cudem nad Wisłą”.
Definicja: 15 sierpnia jest Świętem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, lecz to także Święto Wojska Polskiego.
Precyzyjnie tego dnia 68 lat temu miała miejsce Bitwa Warszawska. Wojsko Polskie zatrzymało marsz Armii Czerwonej na Europę. Był to przełom w wojnie polsko-bolszewickiej. Wydarzenie to sprawiło, iż wymienił się bieg historii, którą zakładał Związek Radziecki. To, co stało się w tym dniu zostało potem nazwane „Cudem nad Wisłą”. Zwycięstwo Polaków nad Bolszewikami sprawiło, iż dzień 15 sierpnia ustanowiono Dniem Wojska Polskiego. Stało się tak z rozkazu marszałka Józefa Piłsudskiego dla uczczenia rocznicy zwycięstwa Polaków w Bitwie Warszawskiej.
Bitwa ta poprzez wielu historyków jest uznawana za jedną najważniejszych w dziejach Europy. O jej wielkości może świadczyć fakt, iż samych młodych ludzi, których w niej walczyło było ok. 100 tys.. Pośród nich był także Dąbrowianin- Generał Marian Włodzimierz Kuliel.
Generał Kuliel urodził się w Dąbrowie Tarnowskiej 15 maja 1885 roku. Jego biografia mówi, iż w 1903 roku ukończył gimnazjum w Tarnowie a następnie rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Franciszka Józefa we Lwowie. Od bardzo młodych lat angażował się w działalność rewolucyjną i niepodległościową. Był na przykład działaczem Lwowskiej Organizacji Promienistych i Organizacji Nieprzejednanych. Pod koniec 1905 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Piotrkowie Trybunalskim. W 1908 roku we Lwowie wspólnie z Mieczysławem Dąbkowskim, Władysławem Sikorskim, Kazimierzem Sosnkowskim i Józefem Piłsudskim założył Związek Walki Czynnej a 2 lata potem współorganizował Związek Strzelecki „Strzelec”.
Generał Kukiel myśląc o wolności swojej ojczyzny nie zaniedbywał swojego wykształcenia- studiował i pracował naukowo. W 1909 roku uzyskał doktorat na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu we Lwowie.
W momencie I wojny światowej był żołnierzem I Brygady Legionów Polskich i Polskiej Siły Zbrojnej. W 1917 roku ukończył wojenny kurs dla ficerów Sztabu Generalnego. 31 sierpnia tego samego roku został pierwszym komendantem Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej i na tym stanowisku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. We wspomnianej wojnie polsko-rosyjskiej dowodził 51 pułkiem Strzelców Kresowych a następnie XXIV Brygadą Piechoty. Pełnił także stanowisko zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych a 1 stycznia 1923 roku był szefem Wojskowego Biura Historycznego Sztabu Generalnego. Objął także stanowisko dowódcy 13 Dywizji Piechoty stacjonującej w Równem. Po 3 latach wrócił jednak na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego i kierował nim do Przewrotu Majowego w 1926 roku.
Po tym wydarzeniu odszedł z wojska i pracował naukowo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Marian Włodzimierz Kukiel należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i był członkiem Polskiej Akademii Zdolności. Został także dyrektorem Muzeum Czartoryskich w Krakowie.
Gdy wybuchła II Wojna Światowa Generał Kuliel zgłosił się na ochotnika do wojska, lecz nie uzyskał jednak przydziału służbowego. Jesienią 1939 roku przedostał się do Francji i tam został powołany poprzez gen. Władysława Sikorskiego na stanowisko zastępcy ministra spraw wojskowych. Po ewakuacji Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii pełnił kolejno funkcje dowódcy Obozów i Oddziałów Polskich w Szkocji, przemianowanych na I Korpus Polski. 24 września 1942 został ministrem obrony narodowej i służbę na tym stanowisku pełnił aż do 1949. Po zakończeniu wojny pozostał także na emigracji. Był współzałożycielem Instytutu Historycznego im. gen. Sikorskiego a od 1965 prezesem Zarządu Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego. Zainicjował i współtworzył również Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Historyczne i Polski Uniwersytetu na Obczyźnie.
O Generale Marianie Włodzimierzu Kukielu można powiedzieć, iż zmarł w wyjątkowy dzień- był to 15 sierpnia 1973 roku. Stało się to w szpitalu w Mabledon a ciało pochowano na Cmentarzu Kensal Green w Londynie, u boku ukochanej żony Stanisławy.
Do dzisiaj w Dąbrowie Tarnowskiej żywa jest pamięć o tych wszystkich, którzy w wielu walkach polegli za naszą ojczyznę, za to, by była ona wolną. W centralnym miejscu Parku Miejskim od 1931 roku stoi pomnik, którym mieszkańcy Dąbrowy upamiętnili ten wspaniały wyczyn Wojska Polskiego i jego zwycięstwo nad Armią Sowiecką. Widnieją na nim słowa: „Ku Czci poległych Synów Miasta Dąbrowy w latach wojny 1914-1918 i 1922”.
także o samym generale w Dąbrowie pamięć nie umiera a jedna z ulic miasta nosi właśnie jego imię.
Tylko ja czasami myślę o tym, ile dziś w Polakach- a w szczególności w naszej młodzieży jest z patriotyzmu, który był w sercach tamtych, którzy czy to w Bitwie Warszawskiej, czy potem
w momencie II Wojny w Stworzeniu Warszawskim tak chętnie szli i walczyli w obronie swojej ziemi niejednokrotnie płacąc za to zdrowiem i życiem. Zastanawiam się nad tym, iż gdyby zaistniała taka konieczność i dzisiaj przyszło nam walczyć w obronie ojczyzny to, ilu młodych ludzi- mnie i moich rówieśników podjęłoby decyzję, iż będą walczyć o swój państwo.
Zastanawiam się nad tym, jak prawdziwe były słowa naszego obecnego Ministra Spraw Zagranicznych, który kilka lat temu w rocznicę Bitwy Warszawskiej powiedział: „Patriotyzm tj. nasza siła”. Ja osobiście nie jestem ich taka pewna.
  • Dodano:
  • Autor: