Co znaczy ROLLING STONES w blasku świateł
Słownik: Martin Scorsese pokazuje Rolling Stonesów jakich świat jeszcze nie widział.
Definicja:
Kręcąc w słynnym Beacon Theater w Nowym Jorku jesienią 2006, Martin Scorsese zgromadził ekipę największych fachowców, by uchwycić ogromną siłę legendarnego zespołu.
Zdobywca Oskara, operator Robert Richardson (Aviator, JFK) kierował robotą grupy zdjęciowej, w skład której wchodziło wielu uznanych twórców, w tym: laureaci Oskara John Toll (Ostatni Samuraj, Waleczne Serce) i Andrew Lesnie (trylogia Król Pierścieni, King Kong), nominowani do nagrody Akademii: Stuart Dryburgh (Fortepian, Malowany welon), Robert Elswit (Magnolia, Good Night and Good Luck), Emmanuel Lubezki (Lemony Snicket: seria nietrafionych zdarzeń, Jeździec bez głowy) i Ellen Kuras (Zakochany bez pamięci, Mordercze lato).
Za montaż filmu odpowiedzialny był David Tedeschi, który współpracował przedtem ze Scorsese przy entuzjastycznie przyjętym dokumencie o Bobie Dylanie: Bez stałego adresu: Bob Dylan.
Trudno nie docenić wkładu Rolling Stones w historie rock&rolla. Zespół, który powstał w Londynie w 1962 roku, wydobył wszystko co idealne z muzyki zespołów tworzących przed nim i stał się wzorem dla grup stworzonych w późniejszym okresie. Tylko nielicznym powiodło się osiągnąć tyle co Stonesom.
Każdy z albumów wydanych poprzez grupę we wczesnych latach twórczości – od The Rolling Stones z 1964 po Exile on Main Street z 1972 – jest główny nie tylko dla zrozumienia muzyki tamtego okresu, lecz również dla zrozumienia tej niezwykłej epoki.
przez własne zainteresowanie bluesem i R&B, Stonesi zapoznali rzesze młodzieży z muzyką dotąd nie znaną białym Amerykanom. Aczkolwiek w początkowym okresie twórczości nie byli zespołem zaangażowanym politycznie, to >>przez własną fascynację muzyka Afroamerykanów – od Roberta Johnsona, Muddy Waters i Howlin' Wolf po Chucka Berry’ego, Marvina Gaye i Dona Covaya – zabrali głos, który odbił się echem w ruchu praw obywatelskich. Gdyby Rolling Stonesi, po 1965 roku nie nagrali już żadnego albumu i tak staliby się legendą.
Wkrótce, Stonesi – w składzie: wokalista - Mick Jagger, gitarzyści - Keith Richards i Brian Jones, basista - Bill Wyman i perkusista - Charlie Watts – stali się synonimem buntu tamtej epoki. Takie piosenki, jak Satisfaction, Street Fighting Man, Sympathy for the Devil i Gimme Shelter uchwyciły wówczas panujące: brutalność, frustracje i chaos. Dla Rolling Stonesów lata sześćdziesiąte nie były czasem pokoju i miłości. Zespół uznawał panującą wtedy psychodelię i szeroko pojmowany utopizm za nazbyt zagmatwany i wręcz śmieszny. Stonesi zawsze byli – i nadal są – zdecydowanymi pragmatykami. Wbrew wszelkim niezliczonym obietnicom, które niosły ze sobą lata sześćdziesiąte, Stonesi rozumieli, iż „You Can’t Always Get What You Want. You Simply Want to Let It Be? Why not Let It Bleed?”
wspólnie z nadejściem lat 70’, Stonesi rozpoczęli swój, trwający do dziś twórczy podbój świata, z którym nie może się równać jakiekolwiek zdarzenie powiązane z muzyką popularną.
Albumy Beggars Banquet (1968), Let It Bleed (1969), Sticky Fingers (1971), i Exile on Main Street (1972) wciąż goszczą na niezliczonych listach albumów wszechczasów, i w pełni na te miejsca zasługują. Jak powiedział Richards: te nagrania „drżą”, tak samo jak drżała kultura w tamtym okresie. W czasie prac nad Let It Bleed, zmarł Brian Jones, którego zastąpił w zespole Mick Taylor. Jego liryczna, melodyczna gra, równoważyła ciężkie brzmienie gitary Keitha, i dawała zespołowi świeże, nieznane dotąd brzmienie, otwierała przed nim nowe muzyczne światy.
Powstały w 1978 roku album Some Girls nie tylko znakomicie sprostał wszystkim wymaganiom bardzo popularnego wtedy nurtu punk (utwór When a Whip Comes Down) - którego to Stonesi zapoczątkowali ponad dekadę przedtem - wpisał się również w taneczny nurt disco (Miss You).
W tym także czasie, w roku 1975, Ron Wood zastąpił w zespole Micka Taylora.
Album Tatoo You (1981) zawierał należące już do klasyki utwory Start Me Up i Waiting on a Friend. Równocześnie stał się jednym z najważniejszych i najlepiej sprzedających się krążków w dorobku Rolling Stones. Najmniej doceniony został album Dirty Works. To jest zarazem najsurowsza i w najwyższym stopniu rytmiczna płyta, która powstała w burzliwym dla zespołu okresie. Aczkolwiek oczywiście i tak fani Stonesów uznali Dirty Works za wspaniały album.
>>>wspólnie z nagraniem Steel Wheels w 1989 roku, Stonesi po raz pierwszy od ponad siedmiu lat ruszyli w trasę koncertową. Odtąd nagrali nowe, znaczne i dobrze przyjęte albumy - Voodoo Lounge (1994), Bridges to Babylon (1997)- jak i zarejestrowany na żywo Stripped (1995), a również kolekcję hitów - Forty Licks (2002).
Pierwszy powstały w XXI wieku album ekipy, A Bigger Bang (2005) kontynuuje graną poprzez muzyków od lat sześćdziesiątych muzyczną opowieść, z charakterystyczną dla Rolling Stones siłą i energią.
Stonesi wyznaczyli zupełnie nowe koncertowe standardy. Rezultatem niesamowitych występów na żywo było już 1969 roku przedstawianie ich w czasie tras koncertowych jako „największego rockowego zespółu w historii”.
Był to czas, kiedy wielu artystów rezygnowało z tras koncertowych – jak chociażby Bob Dylan czy Beatlesi. I właśnie wtedy Rolling Stonesi wyruszali w trasy, by udowodnić, iż również na żywo są w stanie wstrząsnąć ziemią i własnymi fanami. Dzięki koncertom zdominowanym poprzez ekscentryczną, erotyczną choreografię Micka Jaggera młody zespół zdobył uznanie i reputację.
Od 1989, Stonesi co roku ruszają w trasę, która zawsze spotyka się ze wspaniałym przyjęciem publiczności. Tak także się stało w razie ostatniej trasy - A Bigger Bang.
W roku 1994 do ekipy dołączył, grający do chwili obecnej z Milesem Davisem, basista Darryl Jones, który wprowadził do zespołu świeżą energię. Sukcesu tras koncertowych Stonesów nie należy mierzyć ilością zarobionych pieniędzy, ani także ustanawianiem następnych rekordów liczby widzów, aczkolwiek osiągali i jedne i drugie. Rozmiar tych widowisk, przejawia się w żywiołowości i pasji z jaką ekipa bezustannie udowadnia, iż występy na żywo są tym co pozwala zespołowi przetrwać i uznać go za ogromny.
„Czy to już ostatni raz?” - takie pytanie pojawia się poprzez ostatnie 40 lat, za każdym >>wspólnie gdy Stonesi ruszają w trasę. Prawdą jest, iż poprzez lata trwania zespołu, Stonesi gościli w mediach nie tylko na skutek wspaniałych widowisk estradowych, lecz również na skutek: aresztowań, prowokacyjnych oświadczeń, rozwodów i afer.
Mick Jagger stał się bez wątpienia jedną z największych celebrity.
Stonesów najlepiej jednak zrozumiemy >>>przez ich muzykę. Mimo licznych skandali, Mick Jagger jest w pierwszej kolejności nadzwyczajnym i jednym z w najwyższym stopniu fascynujących wokalistów. Keith Richards jest motorem napędowym ekipy, bezustannie pchającym muzykę Stonesów w coraz to nowsze rejony. Ron Wood, poprzez lata grania w zespole, zdołał utworzyć niepowtarzalną muzyczną harmonię w dułecie z Richardsem, nadając muzyce nową barwę. Z kolei Charlie Watts jest bez wątpienia jednym z największych rockowych perkusistów. Jego gra pozwala muzyce Stonesów wstrząsać i porwać publikę; >>>> >>wspólnie z Ronem Jonesem ożywia typowe dla rock&rolla sekcje rytmiczne bezpretensjonalnymi, jazzującymi interpretacjami.
Dzięki temu, iż ciągle tworzą i grają koncerty, publiczność cały czas pragnie być blisko nich. Odbywa się tak zarówno na skutek wielu hitowych utworów, które każdy chce usłyszeć, lecz również z chęci spotkania się na żywo z zespołem, który stworzył dzisiejszą definicję rock & rolla. Zobaczyć grających na żywo Rolling Stonesów, to zobaczyć zespół, który na scenie daje z siebie wszystko, tak jak gdyby miał to być ich ostatni występ.
Dystrybutorem filmu w Polsce jest BESTFILM.
Zdobywca Oskara, operator Robert Richardson (Aviator, JFK) kierował robotą grupy zdjęciowej, w skład której wchodziło wielu uznanych twórców, w tym: laureaci Oskara John Toll (Ostatni Samuraj, Waleczne Serce) i Andrew Lesnie (trylogia Król Pierścieni, King Kong), nominowani do nagrody Akademii: Stuart Dryburgh (Fortepian, Malowany welon), Robert Elswit (Magnolia, Good Night and Good Luck), Emmanuel Lubezki (Lemony Snicket: seria nietrafionych zdarzeń, Jeździec bez głowy) i Ellen Kuras (Zakochany bez pamięci, Mordercze lato).
Za montaż filmu odpowiedzialny był David Tedeschi, który współpracował przedtem ze Scorsese przy entuzjastycznie przyjętym dokumencie o Bobie Dylanie: Bez stałego adresu: Bob Dylan.
Trudno nie docenić wkładu Rolling Stones w historie rock&rolla. Zespół, który powstał w Londynie w 1962 roku, wydobył wszystko co idealne z muzyki zespołów tworzących przed nim i stał się wzorem dla grup stworzonych w późniejszym okresie. Tylko nielicznym powiodło się osiągnąć tyle co Stonesom.
Każdy z albumów wydanych poprzez grupę we wczesnych latach twórczości – od The Rolling Stones z 1964 po Exile on Main Street z 1972 – jest główny nie tylko dla zrozumienia muzyki tamtego okresu, lecz również dla zrozumienia tej niezwykłej epoki.
przez własne zainteresowanie bluesem i R&B, Stonesi zapoznali rzesze młodzieży z muzyką dotąd nie znaną białym Amerykanom. Aczkolwiek w początkowym okresie twórczości nie byli zespołem zaangażowanym politycznie, to >>przez własną fascynację muzyka Afroamerykanów – od Roberta Johnsona, Muddy Waters i Howlin' Wolf po Chucka Berry’ego, Marvina Gaye i Dona Covaya – zabrali głos, który odbił się echem w ruchu praw obywatelskich. Gdyby Rolling Stonesi, po 1965 roku nie nagrali już żadnego albumu i tak staliby się legendą.
Wkrótce, Stonesi – w składzie: wokalista - Mick Jagger, gitarzyści - Keith Richards i Brian Jones, basista - Bill Wyman i perkusista - Charlie Watts – stali się synonimem buntu tamtej epoki. Takie piosenki, jak Satisfaction, Street Fighting Man, Sympathy for the Devil i Gimme Shelter uchwyciły wówczas panujące: brutalność, frustracje i chaos. Dla Rolling Stonesów lata sześćdziesiąte nie były czasem pokoju i miłości. Zespół uznawał panującą wtedy psychodelię i szeroko pojmowany utopizm za nazbyt zagmatwany i wręcz śmieszny. Stonesi zawsze byli – i nadal są – zdecydowanymi pragmatykami. Wbrew wszelkim niezliczonym obietnicom, które niosły ze sobą lata sześćdziesiąte, Stonesi rozumieli, iż „You Can’t Always Get What You Want. You Simply Want to Let It Be? Why not Let It Bleed?”
wspólnie z nadejściem lat 70’, Stonesi rozpoczęli swój, trwający do dziś twórczy podbój świata, z którym nie może się równać jakiekolwiek zdarzenie powiązane z muzyką popularną.
Albumy Beggars Banquet (1968), Let It Bleed (1969), Sticky Fingers (1971), i Exile on Main Street (1972) wciąż goszczą na niezliczonych listach albumów wszechczasów, i w pełni na te miejsca zasługują. Jak powiedział Richards: te nagrania „drżą”, tak samo jak drżała kultura w tamtym okresie. W czasie prac nad Let It Bleed, zmarł Brian Jones, którego zastąpił w zespole Mick Taylor. Jego liryczna, melodyczna gra, równoważyła ciężkie brzmienie gitary Keitha, i dawała zespołowi świeże, nieznane dotąd brzmienie, otwierała przed nim nowe muzyczne światy.
Powstały w 1978 roku album Some Girls nie tylko znakomicie sprostał wszystkim wymaganiom bardzo popularnego wtedy nurtu punk (utwór When a Whip Comes Down) - którego to Stonesi zapoczątkowali ponad dekadę przedtem - wpisał się również w taneczny nurt disco (Miss You).
W tym także czasie, w roku 1975, Ron Wood zastąpił w zespole Micka Taylora.
Album Tatoo You (1981) zawierał należące już do klasyki utwory Start Me Up i Waiting on a Friend. Równocześnie stał się jednym z najważniejszych i najlepiej sprzedających się krążków w dorobku Rolling Stones. Najmniej doceniony został album Dirty Works. To jest zarazem najsurowsza i w najwyższym stopniu rytmiczna płyta, która powstała w burzliwym dla zespołu okresie. Aczkolwiek oczywiście i tak fani Stonesów uznali Dirty Works za wspaniały album.
>>>wspólnie z nagraniem Steel Wheels w 1989 roku, Stonesi po raz pierwszy od ponad siedmiu lat ruszyli w trasę koncertową. Odtąd nagrali nowe, znaczne i dobrze przyjęte albumy - Voodoo Lounge (1994), Bridges to Babylon (1997)- jak i zarejestrowany na żywo Stripped (1995), a również kolekcję hitów - Forty Licks (2002).
Pierwszy powstały w XXI wieku album ekipy, A Bigger Bang (2005) kontynuuje graną poprzez muzyków od lat sześćdziesiątych muzyczną opowieść, z charakterystyczną dla Rolling Stones siłą i energią.
Stonesi wyznaczyli zupełnie nowe koncertowe standardy. Rezultatem niesamowitych występów na żywo było już 1969 roku przedstawianie ich w czasie tras koncertowych jako „największego rockowego zespółu w historii”.
Był to czas, kiedy wielu artystów rezygnowało z tras koncertowych – jak chociażby Bob Dylan czy Beatlesi. I właśnie wtedy Rolling Stonesi wyruszali w trasy, by udowodnić, iż również na żywo są w stanie wstrząsnąć ziemią i własnymi fanami. Dzięki koncertom zdominowanym poprzez ekscentryczną, erotyczną choreografię Micka Jaggera młody zespół zdobył uznanie i reputację.
Od 1989, Stonesi co roku ruszają w trasę, która zawsze spotyka się ze wspaniałym przyjęciem publiczności. Tak także się stało w razie ostatniej trasy - A Bigger Bang.
W roku 1994 do ekipy dołączył, grający do chwili obecnej z Milesem Davisem, basista Darryl Jones, który wprowadził do zespołu świeżą energię. Sukcesu tras koncertowych Stonesów nie należy mierzyć ilością zarobionych pieniędzy, ani także ustanawianiem następnych rekordów liczby widzów, aczkolwiek osiągali i jedne i drugie. Rozmiar tych widowisk, przejawia się w żywiołowości i pasji z jaką ekipa bezustannie udowadnia, iż występy na żywo są tym co pozwala zespołowi przetrwać i uznać go za ogromny.
„Czy to już ostatni raz?” - takie pytanie pojawia się poprzez ostatnie 40 lat, za każdym >>wspólnie gdy Stonesi ruszają w trasę. Prawdą jest, iż poprzez lata trwania zespołu, Stonesi gościli w mediach nie tylko na skutek wspaniałych widowisk estradowych, lecz również na skutek: aresztowań, prowokacyjnych oświadczeń, rozwodów i afer.
Mick Jagger stał się bez wątpienia jedną z największych celebrity.
Stonesów najlepiej jednak zrozumiemy >>>przez ich muzykę. Mimo licznych skandali, Mick Jagger jest w pierwszej kolejności nadzwyczajnym i jednym z w najwyższym stopniu fascynujących wokalistów. Keith Richards jest motorem napędowym ekipy, bezustannie pchającym muzykę Stonesów w coraz to nowsze rejony. Ron Wood, poprzez lata grania w zespole, zdołał utworzyć niepowtarzalną muzyczną harmonię w dułecie z Richardsem, nadając muzyce nową barwę. Z kolei Charlie Watts jest bez wątpienia jednym z największych rockowych perkusistów. Jego gra pozwala muzyce Stonesów wstrząsać i porwać publikę; >>>> >>wspólnie z Ronem Jonesem ożywia typowe dla rock&rolla sekcje rytmiczne bezpretensjonalnymi, jazzującymi interpretacjami.
Dzięki temu, iż ciągle tworzą i grają koncerty, publiczność cały czas pragnie być blisko nich. Odbywa się tak zarówno na skutek wielu hitowych utworów, które każdy chce usłyszeć, lecz również z chęci spotkania się na żywo z zespołem, który stworzył dzisiejszą definicję rock & rolla. Zobaczyć grających na żywo Rolling Stonesów, to zobaczyć zespół, który na scenie daje z siebie wszystko, tak jak gdyby miał to być ich ostatni występ.
Dystrybutorem filmu w Polsce jest BESTFILM.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz