Co znaczy Tarnowskie "biedronki"
Słownik: Po tarnowskich ulicach jeździły kiedyś „biedronki”. Sporo osób z sentymentem myśli o dawnych latach, lecz szans na wskrzeszenie linii tramwajowej niestety nie ma.
Definicja:
W 1911 roku w Tarnowie, prowincjonalnym mieście Galicji zaczęły kursować elektryczne tramwaje upiększone kwiatami i wstęgami. Uroczystość inauguracyjna miała miejsce 25 września w poniedziałek. Wozy pomalowane były na czerwono, a każdy z nich opatrzony był również herbem miasta. Wzorowane były na lwowskie tramwaje i nazywano je „biedronkami”.
Mieszkańcy mogli używać z 2580 metrów toru, sześciu kursujących co 6 min. wozów, od 6 rano do 22. Trasa wiodła od Burtniczej, dalej Lwowską, Wałową i kończyła się przy dworcu kolejowym. Zatrudnienie przy obsłudze znajdowało początkowo 40 osób przewożących na dzień ok. 3380, a miesięcznie ponad 100 tys. pasażerów.
Co ciekawe zniżka na przejazd dla dzieci nie przysługiwała zgodnie z wieku, lecz wzrostu, mierzonego wg specjalnej miarki umieszczonej przy wejściu do tramwaju. Tak więc wszystkim mierzącym powyżej metra nie przysługiwała ulga, płacili za bilet po 20 groszy, jedynie wojskowi i uczniowie połowę tej stawki, a na tamte czasy i tak było to dużo pieniędzy.
Niestety w 1942 roku władze okupacyjne zlikwidowały tarnowską linię tramwajową. I mimo, że nieliczne grono tarnowian je pamięta to bardzo sporo osób mówi o nich sentymentalnie. Miasta takie jak Kraków czy Łódź dzięki tramwajom mają swój urok i czerwone tarnowskie „biedronki” z pewnością byłyby wizytówką miasta.
W latach osiemdziesiątych przygotowywano plany wybudowania linii tramwajowej łączącej dworzec PKP w Mościcach z Falklandami. Wszystko jednak spaliło na panewce, gdyż planowano wybudowanie większej ilości osiedli mieszkaniowych na Falklandach lecz inwestycje te nie doszły do skutku, a Zakłady Azotowe zatrudniały coraz mniejszą liczbę pracowników. Miastu nie opłacało się więc wykładanie sporej ilości pieniędzy na takie połączenie i tarnowskie tramwaje na dobre odeszły do lamusa historii.
Mieszkańcy mogli używać z 2580 metrów toru, sześciu kursujących co 6 min. wozów, od 6 rano do 22. Trasa wiodła od Burtniczej, dalej Lwowską, Wałową i kończyła się przy dworcu kolejowym. Zatrudnienie przy obsłudze znajdowało początkowo 40 osób przewożących na dzień ok. 3380, a miesięcznie ponad 100 tys. pasażerów.
Co ciekawe zniżka na przejazd dla dzieci nie przysługiwała zgodnie z wieku, lecz wzrostu, mierzonego wg specjalnej miarki umieszczonej przy wejściu do tramwaju. Tak więc wszystkim mierzącym powyżej metra nie przysługiwała ulga, płacili za bilet po 20 groszy, jedynie wojskowi i uczniowie połowę tej stawki, a na tamte czasy i tak było to dużo pieniędzy.
Niestety w 1942 roku władze okupacyjne zlikwidowały tarnowską linię tramwajową. I mimo, że nieliczne grono tarnowian je pamięta to bardzo sporo osób mówi o nich sentymentalnie. Miasta takie jak Kraków czy Łódź dzięki tramwajom mają swój urok i czerwone tarnowskie „biedronki” z pewnością byłyby wizytówką miasta.
W latach osiemdziesiątych przygotowywano plany wybudowania linii tramwajowej łączącej dworzec PKP w Mościcach z Falklandami. Wszystko jednak spaliło na panewce, gdyż planowano wybudowanie większej ilości osiedli mieszkaniowych na Falklandach lecz inwestycje te nie doszły do skutku, a Zakłady Azotowe zatrudniały coraz mniejszą liczbę pracowników. Miastu nie opłacało się więc wykładanie sporej ilości pieniędzy na takie połączenie i tarnowskie tramwaje na dobre odeszły do lamusa historii.
- Dodano:
- Autor:
Pisarz