Co znaczy Konkurs na życiorys

Definicja: Kilka dni temu, po kolejnej rozmowie kwalifikacyjnej, którą przeprowadziłem, wpadłem na pomysł ufundowania nagrody. Nagrody skromnej, symbolicznej, tym niemniej mam ogromną nadzieję, że kiedyś ją wręczę – o ile będzie komu. Kategoria, w której będą przeprowadzane zawody, jest dość specyficzna, i chyba nigdy nie znajdzie się na liście sportów olimpijskich (choć nie mogę tego wykluczyć – skoro znalazło się tam pływanie synchroniczne…).

Wspomniana nagroda zostanie przyznana temu, kto jako pierwszy przedstawi mi własne CV, w którym nie ma jakichkolwiek kłamstw, kłamstewek, przeinaczeń, zacierania niewygodnych faktów, autoreklamy zbyt daleko posuniętej.

Idealnie rozumiem, iż „reklama dźwignią handlu”, a w razie rozmowy kwalifikacyjnej kandydat próbuje sprzedać samego siebie. Lecz kiedy próbowałem wyjaśnić pewne niejasności w życiorysie kandydata, i po raz setny usłyszałem: „faktycznie tak napisałem? Musiałem się pomylić…”, stwierdziłem, iż Polacy chyba przesadzają.

Dlaczego tak jest? Dlaczego en masse przeinaczamy fakty w swoich dokumentach, dlaczego tak regularnie konfabulujemy na temat znajomości języków obcych, zakresu realizowanych obowiązków czy zajmowanych funkcji?

Wydaje mi się, iż jest tak dlatego, że nie kojarzymy, iż ktoś może rzeczywiście analizować nasze CV. Wielu Polaków nadal uważa, iż aplikacja to tylko formalny wymóg, podobnie jak list motywacyjny, wymyślony po to, by zatrudniający mógł dręczyć kandydata do pracy. w razie listów motywacyjnych rzeczywiście tak jest – regularnie pisane są gdyż „w ciemno”, bez znajomości choćby nazwy zajmowanego stanowiska, albo także w odpowiedzi na ogłoszenie o pracy na przykład w call center („Zawsze marzyłem o pracy w call center, dlatego także ukończyłem politologię i archeologię śródziemnomorską”) czy w sklepie odzieżowym („Bardzo chciałabym pracować w Państwa sklepie. Uważam, iż to jest robota która pozwoli mi się rozwinąć zawodowo”) Szczerze mówiąc, wątpię, by był jakiś sedno pisania listów motywacyjnych w odpowiedzi na tego typu stanowiska.

Niestety, z CV przypadek nie jest tak jasna – zatrudniający ( albo rekruter działający w jego imieniu) musi rzeczywiście poznać historię zatrudnienia, by wyrobić sobie zdanie o czyichś kwalifikacjach. W czasie gdy sporo osób wychodzi z założenia typu: „napiszę cokolwiek bądź, i tak nikt tego nie sprawdzi”. Błąd – najprawdopodobniej ktoś sprawdzi.

Zadajemy sobie bardzo sporo trudu, by ukryć niemiłą prawdę o swojej karierze zawodowej, lecz niewiele kto jest przygotowany do wybronienia swojej wersji wydarzeń w czasie rozmowy kwalifikacyjnej. Czasami wystarczy wprost zapytać kandydata: „;;faktycznie pan to robił?”, by usłyszeć” „no nie, nie do końca ja to robiłem. lecz widziałem, jak kolega robi, a iż bardzo szybko się uczę…”. Wydaje nam się także, iż nikt nie sprawdzi naszej znajomości języków obcych. Gdyby wierzyć w wiadomości umieszczane w życiorysach, jesteśmy narodem wszechstronnych poliglotów; w 80% aplikacji, które widziałem, znajomość języka angielskiego oceniano na płynną tudzież bardzo niezłą. Gdy jednak w czasie rozmowy kwalifikacyjnej proponuję przejście na język angielski, u kandydata zwykle występuje nerwowy uśmiech i wstydliwe „wie pan, z tym angielskim to taka kwestia, iż…”

Analizując CV, możnaby także dojść do wniosku, iż w Polsce pracują tylko i wyłącznie team leaderzy, kierownicy projektów, działów i jednostek. Nikt nie chce być szeregowym pracownikiem, każdy jest szefem – niestety regularnie niepotrafiącym odpowiedzieć na pytanie, ilu pracowników mu podlega (nawet w sporym przybliżeniu).

Tym niemniej szczerze wierzę, iż kiedyś przyznam nagrodę za „uczciwie napisany życiorys”. Naiwnie zakładam, iż najbliższa okazja przydarzy się w czasie kampanii wyborczej, gdy będę miał okazję zapoznać się z ulotkami wyborczymi kandydatów&hellip