Co znaczy "Dąb i Lipa"

Definicja: W pewnej wietrznej i zimnej krainie Życie rosły dwa młode drzewka: mały Dąb i mało większa Lipa. Byli sobie jedynymi towarzyszami, bo wokół rosły jedynie Trawy i Chwasty, które nieskore były do rozmów ani także przyjaźni. Dąb był drzewem silnym i wytrzymałym, doświadczonym poprzez deszcze i burze, ale jego gruby pień osłabiony był poprzez wichry, a nawet kilka razy jego korę przerył piorun. Ślad po nim wyraźnie widoczny malował się na środku pnia. Lipa zaś była drzewem mizernej postury. Jednak mimo wąskiego pnia trzymała się dzielnie i poddawała ruchom wiatru, wyginając pień. Tylko jej elastyczność sprawiała, iż dotąd nie zakończyła swojego żywota łamiąc się z trzaskiem w czasie kolejnej wichury. Tego dnia wiał szczególnie silny wiatr, drzewa wyginały się na wszystkie strony pojękując i coraz niżej pochylając swe, z chwili na chwilę uboższe w liście, korony. w czasie gdy wicher bezlitośnie hulał pośród pól krainy. Dąb czuł, iż nie wytrzyma długo naporu wiatru. Dotąd zbyt dumny, aby prosić o pomoc Lipę, powiedział: "Przyjaciółko, pozwól mi oprzeć się o Twój pień, sam nie dam porady już ustać." Lipa na to odpowiedziała: "Wybacz, lecz sama ledwo stoję. Boję się, iż wicher uszkodzi moje delikatne gałązki. Oprócz tego Twój ciężar mógłby skrzywić moją piękną sylwetkę. Jesteś silny, wiatr nic Ci nie zrobi. Poradzisz sobie." Po tych wyrazach Lipy Dąb zasmucił się i to jeszcze bardziej go osłabiło. Od północy nadeszła następna fala wichru, Lipa zadygotała, z kolei Dąb jęknął żałośnie wydając tym samym ostatnie tchnienie. Kiedy wicher ustał, chmury rozstąpiły się, a słońce rzuciło promienie słońca na miejsce, gdzie dotąd stały Lipa i Dąb, w którym pozostał tylko złamany i zaczynający już próchnieć pień Dębu, a w okolicy niego
ciągle stała Lipa podziwiając swój nienagannie prosty pień i liście lśniące w promieniach słońca