Co znaczy Zmarł Ingmar Bergman
Słownik: Dzisiejsza prasa poświęca niemało miejsca Bergmanowi. Wypowiadają się krytycy, filmowcy, wypowiem się i ja.
Definicja:
Bergman dotknął mnie zupełnie całkiem dopiero co, ponieważ raptem rok temu. Przypadkowo trafiłam na wieczorny, poniedziałkowy seans do kina Muranów. Grali „Tam gdzie rosną poziomki”.
Bardzo ujął mnie fragment artykułu Tadeusza Sobolewskiego z dzisiejszej "Gazety Wyborczej", który pozwolę sobie tu zacytować: „Nie sposób o tym ogromnym reżyserze i pisarzu powiedzieć coś całkiem nowego. A zarazem do tego artysty wyjątkowo nie pasuje żałobna grafomania”.
Ja również nie będę silić się na bardzo głębokie i pełne smutku wynurzenia. Ten reżyser wpłynął na mnie i chce o tym opowiedzieć. Każdego, kto miał z nim styczność w jakiś sposób przecież dotknął.
To jaką naukę wyciągnęłam ja sama z Bergmana to to, aby być uczciwym w tym co się robi. Właśnie tym Bergman ujął mnie w najwyższym stopniu. W swoich filmach obnażył każdą własną słabość, opowiedział o rodzinie, samotności, smutku, potrzebie miłości. Filmy Bergmana są filmami trudnymi, a równocześnie bardzo prostymi. Przez rozbrajającą uczciwość powstały arcydzieła, a są nimi dla tego ponieważ są prawdziwe. Ujęło mnie to nadzwyczajnie. Zmieniło mnie i moje podejście do tego co robię. Chociażby pisanie artykułów tu swoje. Jeszcze rok temu nikt nie namówiłby mnie, tak aby coś napisać. Nie lubiłam pisać i nie umiałam pisać. Różne okoliczności sprawiły, iż robię to co robię i potrafię się tym cieszyć. Moje artykuły także są metodą swoistego obnażania. Czasami porównuje je do pisania blogów (nigdy tego nie pochwalałam, ponieważ zdawało mi się, iż to emocjonalna prostytucja), lecz w gruncie rzeczy czym są te moje artykuły właśnie? Czasami lepsze, czasami gorsze, a czasami całkiem beznadziejne. Chce tylko powiedzieć, iż są one prawdziwe, takie założenie przyjęłam po pierwszym spotkaniu z Bergmanem. I czasami łapie się na tym, iż być może zbyt wiele daje siebie poprzez nie poznać. Jednak takie „pismakowanie” działa u mnie na zasadzie katharsis.
Ludzie czasami otrzymują fenomenalny dar, który wpływa i wymienia innych. Takim darem (swoim telnetem) Bergman zmieniał ludzi. Co tym bardziej niesamowite, każdy może sięgnąć do Bergmana i czytać z niego jak z otwartej księgi.
Ingmar Bergman zmarł w wieku 89 lat. Żenił się pięć razy i miał dziewięcioro dzieci. Jego największą miłością była podobno jego ostatnia - zmarła na raka - żona Ingrid von Rossen.
Wybrana filmografia Bergmana:
Siódma pieczęć (1957)
Tam, gdzie rosną poziomki (1957)
Źródło (1960)
Persona (1966)
Sceny z życia małżeńskiego (1973)
Fanny i Aleksander (1982)
Bardzo ujął mnie fragment artykułu Tadeusza Sobolewskiego z dzisiejszej "Gazety Wyborczej", który pozwolę sobie tu zacytować: „Nie sposób o tym ogromnym reżyserze i pisarzu powiedzieć coś całkiem nowego. A zarazem do tego artysty wyjątkowo nie pasuje żałobna grafomania”.
Ja również nie będę silić się na bardzo głębokie i pełne smutku wynurzenia. Ten reżyser wpłynął na mnie i chce o tym opowiedzieć. Każdego, kto miał z nim styczność w jakiś sposób przecież dotknął.
To jaką naukę wyciągnęłam ja sama z Bergmana to to, aby być uczciwym w tym co się robi. Właśnie tym Bergman ujął mnie w najwyższym stopniu. W swoich filmach obnażył każdą własną słabość, opowiedział o rodzinie, samotności, smutku, potrzebie miłości. Filmy Bergmana są filmami trudnymi, a równocześnie bardzo prostymi. Przez rozbrajającą uczciwość powstały arcydzieła, a są nimi dla tego ponieważ są prawdziwe. Ujęło mnie to nadzwyczajnie. Zmieniło mnie i moje podejście do tego co robię. Chociażby pisanie artykułów tu swoje. Jeszcze rok temu nikt nie namówiłby mnie, tak aby coś napisać. Nie lubiłam pisać i nie umiałam pisać. Różne okoliczności sprawiły, iż robię to co robię i potrafię się tym cieszyć. Moje artykuły także są metodą swoistego obnażania. Czasami porównuje je do pisania blogów (nigdy tego nie pochwalałam, ponieważ zdawało mi się, iż to emocjonalna prostytucja), lecz w gruncie rzeczy czym są te moje artykuły właśnie? Czasami lepsze, czasami gorsze, a czasami całkiem beznadziejne. Chce tylko powiedzieć, iż są one prawdziwe, takie założenie przyjęłam po pierwszym spotkaniu z Bergmanem. I czasami łapie się na tym, iż być może zbyt wiele daje siebie poprzez nie poznać. Jednak takie „pismakowanie” działa u mnie na zasadzie katharsis.
Ludzie czasami otrzymują fenomenalny dar, który wpływa i wymienia innych. Takim darem (swoim telnetem) Bergman zmieniał ludzi. Co tym bardziej niesamowite, każdy może sięgnąć do Bergmana i czytać z niego jak z otwartej księgi.
Ingmar Bergman zmarł w wieku 89 lat. Żenił się pięć razy i miał dziewięcioro dzieci. Jego największą miłością była podobno jego ostatnia - zmarła na raka - żona Ingrid von Rossen.
Wybrana filmografia Bergmana:
Siódma pieczęć (1957)
Tam, gdzie rosną poziomki (1957)
Źródło (1960)
Persona (1966)
Sceny z życia małżeńskiego (1973)
Fanny i Aleksander (1982)
- Dodano:
- Autor:
Pisarz