Co znaczy O filmie Inland Empire i o Lynchu w ogóle

Definicja: To chyba najgorsze warunki do tego aby zmierzyć się z Davidem Lynchem. No cóż…
stawiam sobie niełatwe zadanie, napisać recenzje - która już wiem, iż recenzja zresztą nie będzie - o filmie tak istotnym, tak trudnym i tak przejmującym.

Ten video zrobił na mnie bardzo dziwne wrażenie. Pierwszy zgrzyt w odbiorze powstał gdy z ekranu popłynęły polskie dialogi (fatalne niestety). Bardzo nietypowe przeżycie, gdyż sama świadomość, iż to video mistrza rodził pewne oczekiwania, czy takie…?

Nietypowe były także obrazy. Moja ogromna miłość - Jeremi Irons a tuż w okolicy Karolina Gruszka - jej należą się oklaski – to kolekcja, aczkolwiek byłam na nie przygotowana, zbiło mnie z tropu.

video był bardzo dziwny, oczywiście nie to jest błyskotliwe spostrzeżenie, ponieważ filmy Lyncha są zwyczajnie dziwnie i tyle. Kropka.

Zastanawiające to jest, iż > video został nakręcony na bardzo dużej czułości. Wpadło poprzez to wiele szumu, to oznacza, iż obraz jest nieidealny i wydaje się brudny. Nadaje to pewnego smaku, pokazuje gdyż jak bardzo Lynch jest niezależnym, nie poddającym się komercji artystą.

Uderzyła mnie scena z królikami. Nie zdziwiła, ale uderzyła. Oglądało się to jak swoisty film-art, aczkolwiek w filmie o linearnej fabule, tak? Z film-artem jest jednak taki problem, iż dość trudno go zrozumieć, ponieważ właściwie czemu ma służyć. Tu na myśl przychodzi mi Matthew Barney - partner życiowy Bjork - i jego cykl > videoów Cremaster ( więcej na ten temat http://www./article/view/id/908/title/matthew_barney ). Tak jak dziwaczne i budzące kontrowersje są vido-obrazy Barneya, to ten fragment filmu Lyncha jest wprzęgnięty w fabułę całego filmu.



Być może sama ukręciłam na siebie bicz, pisząc o Lynchu, który dla wielu jest Bogiem. Ja przyznam, iż nie zrozumiałam tego filmu, nie poczułam się dotknięta i olśnięta geniuszem. to jest z pewnością rezultatem tego, iż twórczości Lyncha nie znam. Rumienie się pisząc to, lecz taka jest gorzka prawa. Tłumacze to własnymi doznaniami z dzieciństwa. By to lepiej zrozumieć, musiałam przeprowadzić sobie błyskawiczną psychoanalizę.

W dzieciństwie uwielbiałam miasteczko Twin Peaks. Pamiętam jak przeraźliwie się wtedy bałam, lecz także to, jak uwielbiałam to uczucie strachu. Twarz karła zaglądającą zza czerwonych kotar mam do dziś przed oczami. poprzez sporo sporo lat efektywnie udawało mi się ignorować twórczość Lyncza. Do momentu gdy nie sięgnęłam do Zagubionej autostrady i Mulholland Drive. I znowu te filmy śmiertelnie mnie przeraziły. Jeszcze do niedawna nie zgodziłabym się na to, tak aby obejrzeć ponownie któryś z nich.

Co mnie tak przeraża? To pytanie odpowiednie w tym miejscu. Nie ma przecież krwi, brutalnych scen przemocy. Hmm. No właśnie. Jest coś znacząco silniejszego. Nie umiem tego jednak dokładnie określić. Pewne obrazy, dźwięki, słowa są tak sugestywne, iż paraliżuje mnie strach. Jest w tym przekazie taka moc najczystsza, która rozbudza najskrytsze lęki z najgłębszych zakamarków mojej psychiki. Takich wydobytych leków boje się chyba właśnie w najwyższym stopniu. Podobną przygodą miałam z filmem Polańskiego Dziecko Rosemary do dziś jestem przekonana, iż to jest najstraszniejszy > video jaki w życiu widziałam. Obejrzałam go dwa razy, raz w dzieciństwie, drugi raz kilka lat temu. Chciałam przeprowadzić terapie wstrząsową, nie powiodło się. Słysząc temat muzyczny Komedy, słynną kołysankę Mii Farrow dostaje gęsiej skórki.


aczkolwiek dziś już wiem, iż to tylko > video