Co znaczy Sytuacja w Mato Grosso część 2

1. 31 maja 2007 roku Indianie Enawene Nawe w akcie protestu przeciwko budowie tam na rzece Juruena zablokowali główną drogę (MT-170) w brazylijskim stanie Mato Grosso. Wg lokalnych źródeł do Enawene Nawe dołączyli przedstawiciele kilku innych plemion (być może mowa tu o Rikbatsa, Myky albo Nambiquara) w skutku czego na blokadzie trwało ok. 100 Indian dzierżąc w rękach łuki i strzały. Blokada efektywnie zablokowała północno-wschodnią część stanu zaś lokalni ranczerzy zapowiedzieli apelacje do sądu o nakaz zniesienia blokady. Do negocjacji z Enawene Nawe przystąpiła komisja złożona z miejscowych oficjeli i policji. W ciągu rozmów, Enawene Nawe zgodzili się znieść blokadę jeżeli umożliwi im się spotkanie z przedstawicielami rządu, w tym z prezesem FUNAI (rządowa agencja ds. Indian). Warunek został zaaprobowany poprzez obie strony w skutku czego po trzech dniach protestu Indianie znieśli blokadę. Enawene Nawe czeka daleka podróż na wschód państwie….

2. W czasie gdy po kilkunastu latach na biurka kreślarskie powracają plany budowy tam na rzece Xingu, głównego dopływu Amazonki. Zamierzenie budowy olbrzymiej tamy na rzece Xingu został zablokowany w 1989 roku po serii protestów. Realizacja tej inwestycji groziła zalaniem 7200 kilometrów kwadratowych lasu tropikalnego i równoważyła się z przesiedleniem 5 indiańskich plemion. Dziś zamierzenia te wracają z wzmożoną siłą w szczególności, iż mają wielu orędowników w gronie najwyższych władz stanowych i nie tylko. Z początkiem czerwca Indianie znad Xingu i NGO’s (organizacje pozarządowe) spotkali się w Altamirze by omówić kwestie planowanej budowy. Obydwie strony zgodnie wyraziły zaniepokojenie odnośnie forsowanego projektu. „Jesteśmy kompletnie przeciwni Belo Monte (pierwsza z planowanych tam) gdyż rzeka Xingu jest naszym życiem. Śmierć rzeki zagraża naszemu życiu, naszej przyszłości, naszym ludziom, naszym dzieciom i wnukom. Wszelka ingerencja w Xingu spowoduje zagładą zwierząt i ryb a również będzie głęboko oddziaływać na nasze ziemie i życie”.



3. Plan budowy tamy (Paranatinga II) klaruje się również na rzece Kuluena przepływającej poprzez terytorium Indian Ikpeng (Txikao). Plemię Ikpeng liczące sobie 319 członków (2002 r.) zamieszkuje Park Xingu w Mato Grosso. Ikpeng napisali pełen namiętności list żądając w nim zatrzymania planów budowy hydroelektrycznych tam:

„Rzeka Kuluena jest źródłem żywnośći dla narodów Xingu, potrzebujemy jej aby móc zdobywać pożywienie samodzielnie, do kąpieli i gotowania żywności, ryby składają w niej ikrę, zwierzęta piją wodę. Wokół Xingu rozpościera się ogromna monokultura soi i postępująca z każdym rokiem deforestacja z pozyskiwaniem drewna i nielegalną jego sprzedażą. Rzeki są zanieczyszczone poprzez pestycydy i wypalanie. Zredukowanie lasów galeriowych skutkuje zamulanie i teraz problem budowy tamy jest jeszcze bardziej poważny.
Od 1500 roku Brazylia była okupowana a Indianie eksterminowani lecz my ciągle istniejemy. Brazylia nie została odkryta gdyż my już tu byliśmy. Nie powstrzymujemy postępu państwie. My bronimy naszego prawa do życia, do ziemi, rzecznego ekosystemu, poszanowania miejscowych ludów, naszego metody życia, kultury i języka”
„Żyjemy dziś dlatego, iż zawsze walczyliśmy o nasze prawa. Nie zgadzamy się na budowę tam”.
„liczymy na wasze poparcie”


4. O rozmiarach i intensyfikacji dokonującej się penetracji, nawet w najwyższym stopniu izolowanych części interioru najlepiej zaświadczać może wydarzenie jakie miało miejsce pod koniec maja na terenie jednej ze wspólnot indiańskich w stanie Para (stan sąsiadujący z Mato Grosso). Nieoczekiwanie pojawiła się tam ekipa 87 (89) izolowanych, nie skontaktowanych Indian. Indianie ci podróżowali poprzez 5 dni poprzez las uciekając najwyraźniej przed atakami górników albo hodowców. To są prawdopodobnie Indianie Metyktire, jedna z podgrup Indian Kayapo. Metyktire żyją w rezerwacie Menkregnoti na powierzchni 12,1 miliona akrów i mówią archaiczną wersją języka Kayapo. Indianie Metyktire żyli w całkowitej izolacji od świata zewnętrznego od ok. 50 lat, kiedy to nawiązał z nimi kontakt któryś z braci Villas Boas (bracia Villas Boas w szczególności Claudio i Orlando w owym czasie skontaktowali sporo tamtejszych plemion). Po pierwszych doświadczeniach wycofali się jednak w głąb lasu wybierając życie w odosobnieniu. Rejon na, którym żyli ostatnimi czasy był zablokowany tak by chronić tamtejszych Indian przed ewentualnym rozprzestrzenianiem się chorób. Jednak już sama topografia regionu wraz ze zbitą dżunglą i oddaleniem od rzek czyniła zakątek w miarę niedostępnym. Dotychczasowe formy ochrony terenu wydają się na dziś dzień już nie wystarczające czego reperkusje zmusiły Metyktire do wyjścia z lasu. Jak podają świadkowie tego wydarzenia Metyktire rozbili obóz na skraju lasu – tańczyli i śpiewali. Jedna z kobiet w tym czasie miała także urodzić dziecko.
Brak potwierdzenia lecz po tym krótkim kontakcie Metyktire wycofali się powrotem w głąb lasu. Miejmy nadzieje, iż ich dalsze losy potoczą się pomyślnie