Co znaczy Papua Zachodnia/Udział Polski
Słownik: „Wolność istnieje tylko w ziemi marzeń” pisał niegdyś preromantyczny poeta niemiecki Friedrich Schiller. Gdyby tak oto porzucić i puścić w zapomnienie wszelki ślad, który pozostawił człowiek na Nowej Gwinei z powodu swojej nań obecności
Definicja:
Zadziwiającym jest fakt z jaką łatwością uciekają naszej uwadze niesprawiedliwości i gwałty dziejące się tu i teraz a mające za sobą bagaż wielu dziesiątek lat opatrznie rozumianej tradycji. Pomimo, iż nasz świat oplatają setki tys. kabli i anten satelitarnych a z maszyn drukarskich każdego dnia wychodzą następne prasowe tytuły - pozostają na uboczu - z jednej strony z niewiedzy i przemilczeń z drugiej zaś z ignorancji i uwikłania w bagniste sieci bezdusznych biznesów.
„Wolność istnieje tylko w ziemi marzeń” pisał niegdyś preromantyczny pisarz niemiecki Friedrich Schiller. Gdyby tak oto porzucić i puścić w zapomnienie wszelki ślad, który pozostawił człowiek na Nowej Gwinei wskutek swojej nań obecności - ta druga co do wielkości wyspa naszego globu śmiało mogła aby pretendować do miana ucieleśnienia utopijnej wizji roztaczanej przed dwoma wiekami poprzez niemieckiego wieszcza.
1. Irian Jaya (Papua Zachodnia) jest najdalej wysuniętą na wschód prowincją Indonezji. Powierzchnia Papui Zachodniej wynosi 421 981 km2 i liczy sobie nieco ponad 2 mln mieszkańców.
Papua Zachodnia pozostaje jednym z najmniej zbadanych i w najwyższym stopniu odizolowanych zakątków naszej planety. Puszczę rosnącą na jej terytorium ustala się mianem ostatniej wielkiej puszczy na obszarze Azji i Pacyfiku. W niedostępnych Górach Śnieżnych kryje się Piramida Carstensza (4884 m. n.p.m) – najwyższy szczyt górski pomiędzy Himalajami i Andami. Olbrzymie połacie lasów służą schronieniem rozlicznym gatunkom zwierząt i roślin w tym wielu endemicznym. Endemicznymi są na przykład 269 gatunki ptaków spośród ponad 600 tu spotykanych.
Rdzennymi mieszkańcami terytorium są Papuasi będący członkami 253 różnych plemion. Żyjący w różnym stopniu akulturacji względem tak zwany cywilizacji współczesnej (od przejęcia wielu obiektów po tryb życia niemal „pierwotny” na przykład Dolina Baliem) stanowią 60% mieszkańców terytorium Irian Jaya. Pozostali mieszkańcy to ludność napływowa przybyła tu w dużej części w ramach ostatnich 30 lat w ramach rządowej akcji odciążania innych gęsto zaludnionych części państwie (w szczególności Jawy).
2. Papua Zachodnia leżąca na Nowej Gwinei jako jednostka terytorialna wyspy wyodrębniła się w okresie kolonialnym, kiedy to wskutek podziału otrzymała się w strefę wpływów holenderskich. Gdy po II wojnie światowej wskutek wojny holendersko – indonezyjskiej wyłoniło się niepodległe kraj indonezyjskie jego dyktator (Sukarno) zażądał przyłączenia Papui Zachodniej do swego państwa wbrew zamierzeniom Holandii, która oponowała za utworzeniem w przyszłości niepodległego państwa na terytorium całej Nowej Gwinei. Już w 1957 roku Sukarno pośle do Papui Zachodniej ekipy dywersyjne. Następny konflikt holendersko - indonezyjski w oczach ówczesnej administracji Johna Kennedy’ego (1962) groził zbliżeniem Indonezji do ZSSR toteż Stany Zjednoczone wywarły efektywny nacisk na Holandię by ta oddała sporne terytorium pod tymczasową kontrolę Indonezji.
3. Przekazanie Papui Zachodniej pod tymczasową kontrolę Indonezji nakładała na tą ostatnią zobowiązanie przeprowadzenia po upływie sześciu lat referendum w, którym mieszkańcy terytorium mieli rozstrzygnąć o ewentualnej niezależności Papui. Zamiast powszechnego głosowania przeprowadzono w 1969 roku tzw. „Akt wolnego wyboru”. Spośród ponad 800 tys. mieszkańców do udziału w głosowaniu wybrano 1.026 elektorów. Rządowo namaszczonych elektorów mających dokonać wyboru ustawiono wzdłuż wytyczonej na ziemi linii. Jej przekroczenie było głosem za podłączeniem do Indonezji, nie przekroczenie – przeciw. Głosowanie było nadzorowane poprzez wojskowych, którzy nie omieszkali odpowiednio usposobić głosujących i aresztować Papuasów mogących zakłócić głosowanie. Wszyscy elektorzy przeszli na drugą stronę linii.
aczkolwiek 25 obserwatorów ONZ dostrzegło rozliczne nieprawidłowości w przeprowadzeniu „Aktu Wolnego Wyboru” samo ONZ uznało jego ważność.
4. Od początku brutalny nadzór indonezyjskich sił rządowych budził sprzeciw Papuasów. Od połowy lat sześćdziesiątych działalność rozpoczęło główne ugrupowanie separatystyczne – Ruch Wolnej Papui (OPM) prowadzące po dziś dzień walkę partyzancką. Ugrupowanie te uciekało się nieraz do porwań obcokrajowców by zwrócić uwagę społeczności międzynarodowej na sytuację w państwie. Oprócz działalności OPM nigdy nie brakowało indywidualnych wystąpień plemiennych a również działań pomniejszych grup i grupek. Reakcja sił indonezyjskich na akty dokonywane poprzez partyzantkę i nie tylko zawsze miała tą samą postać przejawiającą się w pacyfikacji wiosek papuaskich i inne działania wymierzone w ludność cywilną. Tylko w latach 1963 – 69 z rąk armii indonezyjskiej zginąć miało 30 tys. Papuasów zaś ogólną liczba zabitych w ciągu ostatnich czterech dekad obecności indonezyjskiej szacuje się nawet na 100 tysiące.
Indonezyjskie władze pierw na czele z Sukarno a od 1966 z generałem Suharto tępiły wszelakie przejawy niepodległościowe takie jak obnoszenie się z symbolami narodowościowymi i niepodległościowymi. Publiczne wywieszenie papuaskiej flagi wiązało się z licznymi restrykcjami. Jeszcze do niedawna dwóch mężczyzn zostało skazanych ma 10 i 15 lat więzienia jedynie za próbę wciągnięcia flagi na maszt.
5. Oprócz najważniejszej dla Indonezji pod względem finansowym (surowce naturalne) Papui Zachodniej a zarazem w najwyższym stopniu odrębnej od reszty państwie pod względem kulturowym Indonezja zmagała się z dążeniami niepodległościowymi w innych częściach ziem uznanych poprzez nią za swoje. Najgłośniejszą spośród nich była okupacja Timoru Wschodniego w latach 1976 – 2000 roku. W okresie tym z rąk armii indonezyjskiej, oddziałów szczególnych „Kopassus” i ugrupowań paramilitarnych powiązanych z Indonezją zginęło około. 180 tys. mieszkańców a więc blisko 1/5 całego terytorium. Skala morderstw dokonywanych również na kobietach i dzieciach zmusiła nareszcie ONZ do interwencji wskutek, której na Timor wkroczyły siły ONZ zaś na Indonezję nałożono sankcje. Timor Wschodni uzyskał niepodległość.
6. Klęska polityki silnej ręki na Timorze Wschodnim sprawiła, iż działania na Papui Zachodniej nabrały nieco mniej konfrontacyjnego charakteru. Działania o charakterze otwarcie zbrojnym przeniesiono na mniej integralne ośrodki zbrojne. W celu tym nawiązano współprace z lokalnymi milicjami proindonezyjskimi i nasilono sekretne operacje przeciwko przywódcom ruchu separatystycznego. Następny prezydent Wahid zgodził się nawet na eksponowanie zachodniopapuaskiego sztandaru pod warunkiem, iż będzie wywieszany wspólnie z flagą indonezyjską.. Przyrost nastrojów separatystycznych skłonił go jednak do cofnięcia decyzji – policja indonezyjska zaczęła usuwać sztandary. W czasie tego procederu policja zabiła w Wamenie 11 osób, które próbowały stawić opór. Odtąd nie brakowało wystąpień niepodległościowych. Pierwsze miało jednak miejsce w lipcu 1998 r. na wyspie Biak, gdzie wokół flagi zgromadził się tłum ośmielony pogłoską jakoby prezydent USA Bill Clinton interweniował u indonezyjskiego przywódcy Jusufa Habibiego w kwestii Papui Zachodniej. Manifestacje rozpędziło wojsko zabijając dziesiątki osób (wg. Innych źródeł około.. 100) w tym głównie kobiety.
7. Doniosłym ustępstwem Indonezji w kierunku Papui Zachodniej było nadanie jej autonomii co nastąpiło decyzją parlamentu najpierw 2002 roku (zapowiadana od dawna). W myśl nowego prawa zmieniono oficjalną nazwę prowincji z Irian Jaya na Papua i zagwarantowano sposobność wywieszania lokalnej flagi w okolicy indonezyjskiej. Miejscowe władze mogły od tego momentu zatrzymywać 80% dochodów z leśnictwa i 70% z przemysłu wydobywczego. Bezpośrednim następstwem wprowadzenia autonomii była intensyfikacja rabunkowej eksploatacji lasów tropikalnych.
Nieusatysfakcjonowane Prezydium Porady Papui nadal domagało się pełnej niepodległości. W odpowiedzi rząd Indonezji nasilił prześladowania papuaskich działaczy. 10 listopada 2001 r został uprowadzony i zamordowany Theys Eluay – postać nr. 1 w ruchu niepodległościowym. Jego losy podzielił inny umiarkowany działacz niepodległościowy Yafeth Yelemaken, zamordowany w czerwcu 2002 r.
W następstwie zabójstwa Eluaya w ruchu niepodległościowym zarysowały się dwa stanowiska. Pierwsze, któremu nadaje ton Thom Beanal sposobność uzyskania niepodległości doszukuje się w przeprowadzeniu poprzez ONZ referendum (podobnie jak na Timorze Wschodnim). Innego zdania jest głównodowodzący oddziałami Ruchu Wolnej Papui Mathias Wenda, który zapowiedział wznowienie walk pod koniec 2002 r. poprzez lepiej uzbrojoną i wyszkoloną partyzantkę.
Dotąd partyzanci jak i inne bardziej luźne zbrojne ekipy Papuasów do walki używały głównie łuków, włóczni, toporów czy karabinów własnej konstrukcji mając przeciwko sobie oddziały wyposażone w skomplikowany sprzęt wojskowy pozyskany min. od Wielkiej Brytanii i USA.
FREEPORT I MCMORAN
8. Tym co sprawia, że Indonezja tak zazdrośnie strzeże swojej w najwyższym stopniu na wschód wysuniętego terytorium to potencjał surowców naturalnych jakich Papua Zachodnia dostarcza swojej samozwańczej macierzy a te występują tu w niezliczonej formie. Występuje tu pomiędzy innymi złoto, drewno, miedź, gaz ziemny i ropa naftowa. Sporo z tych zasobów po dziś dzień nie jest eksploatowanych a sporo obszarów pod tym kontem pozostaje niezbadana.
Po dojściu do władzy poprzez Suharto wydano rozliczne koncesje spółkom i koncernom z całego świata, które umożliwiły masowe eksploatowanie zasobów naturalnych Indonezji. Znajdujące się w Zachodniej Papui złoża niklu przypadły konsorcjum amerykańsko-europejskiemu, zasoby leśne uzyskały spółki z Japonii, Francji i Stanów Zjednoczonych. Dostęp do najcenniejszego źródła – mianowicie największego na świecie złoża złota i trzeciegoo do wielkości złoża miedzi przypadł w udziale amerykańskiemu koncernowi Freeport McMoran
I tak oto w 1972 roku spółka „Freeport McMoran” po otrzymaniu koncesji przystąpiła do wydobywania miedzi, srebra i złota, który proceder kontynuuje po dziś dzień. Kopalnia ta znana jako „P.T. Freeport Indonesia” pozostaje największą kopalnią odkrywkową na świecie zajmując 26 tys. kilometrów kwadratowych. Usytuowana jest wysoko w górach na południowym stoku Masywu Carstensza. Do kopalni należy również między innymi zamknięte miasto Tembagapura, osiedle Kuala Kencana pod Timiką i port morski Amamapare i 120 kilometrowa droga łącząca te miejsca.
9. Cały proceder eksploatacji postępuje przy masowej degradacji środowiska naturalnego i nieposzanowaniu wierzeń i praw lokalnych plemion. Kopalnia pozyskuję rudę złota rozbierając świętą dla miejscowego plemienia Amungme górę Grasberg co stanowi jawne bezczeszczenie miejsca kultu. Górnicza inwazja wielokrotnie spotykała się z reakcją członków plemienia Amungme w ramach, której wielokrotnie dochodziło do niszczenia instalacji kopalni co powodowało ostrą reakcję ochraniającego Freeport oddziału indonezyjskich sił szczególnych. „Kopassus”
Oddziały te sławiące się potwierdzonymi masakrami na Timorze Wschodnim i sławetnej akcji na wyspie Biak w 1998 roku zaopatrzone zostały poprzez Brytyjczyków – przeszkolone zaś poprzez armię australijską. Co warte wytłuszczenia „..Rząd australijskiego premiera Howarda ogłosił w grudniu ubiegłego roku, iż w bazie australijskich sił szczególnych w okolicach Perth wznowiona zostanie "współpraca" armii australijskiej z oddziałami Kopassus”. Senator a zarazem minister obrony Australii John Hill miał określić je mianem „jednych z w najwyższym stopniu skutecznych w odbijaniu porwanych samolotów czy uwalnianiu zakładników” niejako zapominając o bardziej wymownych dokonaniach indonezyjskich sił szczególnych.
13 marca 2006 roku doszło do starć przez wzgląd na demonstracjami o zamknięcie kopalnii. Indonezyjskie władze podały jedynie utraty po stronie rządowej: śmierć trzech policjantów i jednego lotnika wojskowego. Wg akredytowanej przy ONZ organizacji pozarządowej Franciscans International siły rządowe w działaniach przeciw tubylcom wielokrotnie naruszyły wówczas prawa człowieka. Doszło pomiędzy innymi do egzekucji bez wyroku sądowego i torturowania dziesiątek studentów. Przed paroma laty doszło także do zastrzelenia dwóch zachodnich wspinaczy, którzy nie mieli pozwolenia na wejście na tereny podlegające kopalni.
10. Freeport jest dzisiaj najprawdopodobniej największym źródłem zysków dla indonezyjskiego reżimu: spółka ta przekazała Dżakarcie ponad 33 miliardy dolarów na przestrzeni ostatnich 15 lat. Wartość otrzymywanych w kopalni złota i miedzi po wytopieniu szacuje się na co najmniej dwa miliardy USD rocznie
Mieszkańcy Zachodniej Papuii nie mieli jednak szansy skorzystać z tych dochodów. W grudniu ubiegłego roku, w dystrykcie Yahukimo zmarło z głodu 55 osób. Indonezyjska gazeta "The Jakarta Post" określiła występowanie głodu w tej "opływającej w bogactwa" prowincji "okrutną ironią".
UDZIAŁ POLSKI
To co powinno wzbudzić naszą szczególną uwagę to niechybny pośredni udział Polski w procederze dozbrajania Indonezji. To jest o tyle istotne, że mechanizm ten dopiero teraz rozpoczyna nabierać rozmachu i nadal istnieje potencjalna sposobność jego zahamowania.
W czerwcu 2006 roku ministrowie obrony Polski i Indonezji podpisali w Dżakarcie umowę o współpracy w zakresie obronności. Zdaniem (byłego już dziś) szefa MON Radosława Sikorskiego, Indonezja jest perspektywicznym rynkiem dla polskiego przemysłu zbrojeniowego.
Przy wsparciu rządu polskie spółki zbrojeniowe zawierają następne kontrakty na dostawy sprzętu wojskowego do tego państwie. Pytany o wartość polskich kontraktów w Indonezji, Radosław Sikorski powiedział, iż to jest ponad 100 mln dolarów, a w przyszłości może być znacząco więcej.
Nadzieje snute poprzez Radosława Sikorskiego mogą znaleźć sobie odbicie w rzeczywistości. W listopadzie Minister obrony Indonezji Juwono Sudarsono poinformował, iż opłaty na zbrojenia osiągną niemal 3 i pół miliarda dolarów. 1 mld zostanie przeznaczony na kupno sprzętu wojskowego od Rosji, zaś pozostałą kwotę - jak powiedział Sudarsono - wyda na broń zakupioną w stanach zjednoczonych ameryki albo Polsce. Dodał, iż w grze o lukratywne kontrakty pozostaje również Australia, Indie i Korea Południowa.
w czasie gdy > w czasie czerwcowej wizyty minister obrony Radosław Sikorski powiedział, iż oprócz samolotów Skytruck i śmigłowców, sprzedają produkty o zaawansowanej technologii, między innymi mechanizmy radarowe i stacje radiolokacyjne.
Do Indonezji i na Filipiny przyjechała również liczna delegacja polskiego przemysłu obronnego, między innymi ekipy zbrojeniowej Bumar, Agencji Rozwoju Przemysłu, polskich stoczni, fabryk śmigłowców i samolotów.
Szef Bumaru dodał, iż pracuje nad następnym kontraktem dotyczącym maszyn budowlanych dla marynarki wojennej Indonezji. Będzie to kontrakt o wartości 30 mln dolarów.
Zdaniem ministra Sikorskiego, kontrakty polskich spółek to praktyczny wymiar współpracy wojskowej. Indonezyjczycy otrzymają sprzęt, którego bardzo pilnie potrzebują. A w Polsce będziemy w naszych fabrykach ten sprzęt produkować, a z czasem technologie przekazywać Indonezyjczykom. Tak, by nasze państwa mogły odnieść obopólne korzyści – powiedział Sikorski.
Jak nie sposób dostrzec przedstawicieli polskiego rządu i zarządy spółek zbrojeniowych interesuje tylko wymiar finansowy podejmowanych inwestycji. Brak tu jakiejkolwiek refleksji nad celami jakim może posłużyć przetransferowana już broń teraz albo w niedalekiej przyszłości – a jak nie trudno wydedukować posłuży ona pomiędzy innymi do zachowania integralności państwa. Znaczy to działania przeciwko wszelkim objawom secesji jest to w niedawnym zakończonym konflikcie w prowincji Aceh, Południowych Molukach czy w najwyższym stopniu newralgicznym punkcie dla gospodarki Indonezji a więc Papui Zachodniej (Irian Jaya) – tutaj głównie działania przeciwko OPM. Rebelianci z Ruchu Wolnej Papui jak i postronne plemiona stawiające opór używają głównie łuków, oszczepów, toporów i karabinów własnej produkcji zaś armia indonezyjska i różnego ugrupowania militarne używają skomplikowanego sprzętu amerykańskiego i brytyjskiego – niebawem być może również polskiego…
P.S: Mówiąc o winie Indonezji pamiętajmy, iż mówimy tutaj o winie następnych rządów i armii zaangażowanej w działania o naturze otwarcie zbrojnej nie zaś o winie dużego i zróżnicowanego społeczeństwa indonezyjskiego
P.S(2): W ciągu ostatnich niespełna dwóch lat do puszczy w obawie przed przesladowaniami ze strony indonezyjskiej armii zbiegać musiało 11 tys. osób. W Wamenie w maju 2006 zabito dwie osoby a sporo innych torturowano. W czerwcu 2006 siedem indonezysjkich policjantów gwałciło i torturowało aż do śmierci 18 letnią dziewczynę a w lipcu policjant zabił inną 19 letnią dziewczynę, która wzbraniała się przed kontaktem seksualnym ze swoim późniejszym oprawcą
Powyższy tekst został sporządzony na bazie artykułów:
- Michał Missala „Szczęśliwy Timor, Smutna Papua”
- John Pilger „Zachodnia Papua – cicha wojna przeciwko bezbronnym”
- i innych materiałów…
PONIŻEJ ZNAJDUJE Się LINK DO DZIAŁU POŚWIĘCONEGO SPRAWIE PLEMIENIA AMUNGME NA STRONIE SURVIVAL-INTERNATIONAL.ORG. W DOLNYM LEWYM ROGU ZNAJDUJE SIĘ MATERIAŁ FILMOWY NA TEN TEMAT:
http://www.survival-international.org/tribes/amungme
„Wolność istnieje tylko w ziemi marzeń” pisał niegdyś preromantyczny pisarz niemiecki Friedrich Schiller. Gdyby tak oto porzucić i puścić w zapomnienie wszelki ślad, który pozostawił człowiek na Nowej Gwinei wskutek swojej nań obecności - ta druga co do wielkości wyspa naszego globu śmiało mogła aby pretendować do miana ucieleśnienia utopijnej wizji roztaczanej przed dwoma wiekami poprzez niemieckiego wieszcza.
1. Irian Jaya (Papua Zachodnia) jest najdalej wysuniętą na wschód prowincją Indonezji. Powierzchnia Papui Zachodniej wynosi 421 981 km2 i liczy sobie nieco ponad 2 mln mieszkańców.
Papua Zachodnia pozostaje jednym z najmniej zbadanych i w najwyższym stopniu odizolowanych zakątków naszej planety. Puszczę rosnącą na jej terytorium ustala się mianem ostatniej wielkiej puszczy na obszarze Azji i Pacyfiku. W niedostępnych Górach Śnieżnych kryje się Piramida Carstensza (4884 m. n.p.m) – najwyższy szczyt górski pomiędzy Himalajami i Andami. Olbrzymie połacie lasów służą schronieniem rozlicznym gatunkom zwierząt i roślin w tym wielu endemicznym. Endemicznymi są na przykład 269 gatunki ptaków spośród ponad 600 tu spotykanych.
Rdzennymi mieszkańcami terytorium są Papuasi będący członkami 253 różnych plemion. Żyjący w różnym stopniu akulturacji względem tak zwany cywilizacji współczesnej (od przejęcia wielu obiektów po tryb życia niemal „pierwotny” na przykład Dolina Baliem) stanowią 60% mieszkańców terytorium Irian Jaya. Pozostali mieszkańcy to ludność napływowa przybyła tu w dużej części w ramach ostatnich 30 lat w ramach rządowej akcji odciążania innych gęsto zaludnionych części państwie (w szczególności Jawy).
2. Papua Zachodnia leżąca na Nowej Gwinei jako jednostka terytorialna wyspy wyodrębniła się w okresie kolonialnym, kiedy to wskutek podziału otrzymała się w strefę wpływów holenderskich. Gdy po II wojnie światowej wskutek wojny holendersko – indonezyjskiej wyłoniło się niepodległe kraj indonezyjskie jego dyktator (Sukarno) zażądał przyłączenia Papui Zachodniej do swego państwa wbrew zamierzeniom Holandii, która oponowała za utworzeniem w przyszłości niepodległego państwa na terytorium całej Nowej Gwinei. Już w 1957 roku Sukarno pośle do Papui Zachodniej ekipy dywersyjne. Następny konflikt holendersko - indonezyjski w oczach ówczesnej administracji Johna Kennedy’ego (1962) groził zbliżeniem Indonezji do ZSSR toteż Stany Zjednoczone wywarły efektywny nacisk na Holandię by ta oddała sporne terytorium pod tymczasową kontrolę Indonezji.
3. Przekazanie Papui Zachodniej pod tymczasową kontrolę Indonezji nakładała na tą ostatnią zobowiązanie przeprowadzenia po upływie sześciu lat referendum w, którym mieszkańcy terytorium mieli rozstrzygnąć o ewentualnej niezależności Papui. Zamiast powszechnego głosowania przeprowadzono w 1969 roku tzw. „Akt wolnego wyboru”. Spośród ponad 800 tys. mieszkańców do udziału w głosowaniu wybrano 1.026 elektorów. Rządowo namaszczonych elektorów mających dokonać wyboru ustawiono wzdłuż wytyczonej na ziemi linii. Jej przekroczenie było głosem za podłączeniem do Indonezji, nie przekroczenie – przeciw. Głosowanie było nadzorowane poprzez wojskowych, którzy nie omieszkali odpowiednio usposobić głosujących i aresztować Papuasów mogących zakłócić głosowanie. Wszyscy elektorzy przeszli na drugą stronę linii.
aczkolwiek 25 obserwatorów ONZ dostrzegło rozliczne nieprawidłowości w przeprowadzeniu „Aktu Wolnego Wyboru” samo ONZ uznało jego ważność.
4. Od początku brutalny nadzór indonezyjskich sił rządowych budził sprzeciw Papuasów. Od połowy lat sześćdziesiątych działalność rozpoczęło główne ugrupowanie separatystyczne – Ruch Wolnej Papui (OPM) prowadzące po dziś dzień walkę partyzancką. Ugrupowanie te uciekało się nieraz do porwań obcokrajowców by zwrócić uwagę społeczności międzynarodowej na sytuację w państwie. Oprócz działalności OPM nigdy nie brakowało indywidualnych wystąpień plemiennych a również działań pomniejszych grup i grupek. Reakcja sił indonezyjskich na akty dokonywane poprzez partyzantkę i nie tylko zawsze miała tą samą postać przejawiającą się w pacyfikacji wiosek papuaskich i inne działania wymierzone w ludność cywilną. Tylko w latach 1963 – 69 z rąk armii indonezyjskiej zginąć miało 30 tys. Papuasów zaś ogólną liczba zabitych w ciągu ostatnich czterech dekad obecności indonezyjskiej szacuje się nawet na 100 tysiące.
Indonezyjskie władze pierw na czele z Sukarno a od 1966 z generałem Suharto tępiły wszelakie przejawy niepodległościowe takie jak obnoszenie się z symbolami narodowościowymi i niepodległościowymi. Publiczne wywieszenie papuaskiej flagi wiązało się z licznymi restrykcjami. Jeszcze do niedawna dwóch mężczyzn zostało skazanych ma 10 i 15 lat więzienia jedynie za próbę wciągnięcia flagi na maszt.
5. Oprócz najważniejszej dla Indonezji pod względem finansowym (surowce naturalne) Papui Zachodniej a zarazem w najwyższym stopniu odrębnej od reszty państwie pod względem kulturowym Indonezja zmagała się z dążeniami niepodległościowymi w innych częściach ziem uznanych poprzez nią za swoje. Najgłośniejszą spośród nich była okupacja Timoru Wschodniego w latach 1976 – 2000 roku. W okresie tym z rąk armii indonezyjskiej, oddziałów szczególnych „Kopassus” i ugrupowań paramilitarnych powiązanych z Indonezją zginęło około. 180 tys. mieszkańców a więc blisko 1/5 całego terytorium. Skala morderstw dokonywanych również na kobietach i dzieciach zmusiła nareszcie ONZ do interwencji wskutek, której na Timor wkroczyły siły ONZ zaś na Indonezję nałożono sankcje. Timor Wschodni uzyskał niepodległość.
6. Klęska polityki silnej ręki na Timorze Wschodnim sprawiła, iż działania na Papui Zachodniej nabrały nieco mniej konfrontacyjnego charakteru. Działania o charakterze otwarcie zbrojnym przeniesiono na mniej integralne ośrodki zbrojne. W celu tym nawiązano współprace z lokalnymi milicjami proindonezyjskimi i nasilono sekretne operacje przeciwko przywódcom ruchu separatystycznego. Następny prezydent Wahid zgodził się nawet na eksponowanie zachodniopapuaskiego sztandaru pod warunkiem, iż będzie wywieszany wspólnie z flagą indonezyjską.. Przyrost nastrojów separatystycznych skłonił go jednak do cofnięcia decyzji – policja indonezyjska zaczęła usuwać sztandary. W czasie tego procederu policja zabiła w Wamenie 11 osób, które próbowały stawić opór. Odtąd nie brakowało wystąpień niepodległościowych. Pierwsze miało jednak miejsce w lipcu 1998 r. na wyspie Biak, gdzie wokół flagi zgromadził się tłum ośmielony pogłoską jakoby prezydent USA Bill Clinton interweniował u indonezyjskiego przywódcy Jusufa Habibiego w kwestii Papui Zachodniej. Manifestacje rozpędziło wojsko zabijając dziesiątki osób (wg. Innych źródeł około.. 100) w tym głównie kobiety.
7. Doniosłym ustępstwem Indonezji w kierunku Papui Zachodniej było nadanie jej autonomii co nastąpiło decyzją parlamentu najpierw 2002 roku (zapowiadana od dawna). W myśl nowego prawa zmieniono oficjalną nazwę prowincji z Irian Jaya na Papua i zagwarantowano sposobność wywieszania lokalnej flagi w okolicy indonezyjskiej. Miejscowe władze mogły od tego momentu zatrzymywać 80% dochodów z leśnictwa i 70% z przemysłu wydobywczego. Bezpośrednim następstwem wprowadzenia autonomii była intensyfikacja rabunkowej eksploatacji lasów tropikalnych.
Nieusatysfakcjonowane Prezydium Porady Papui nadal domagało się pełnej niepodległości. W odpowiedzi rząd Indonezji nasilił prześladowania papuaskich działaczy. 10 listopada 2001 r został uprowadzony i zamordowany Theys Eluay – postać nr. 1 w ruchu niepodległościowym. Jego losy podzielił inny umiarkowany działacz niepodległościowy Yafeth Yelemaken, zamordowany w czerwcu 2002 r.
W następstwie zabójstwa Eluaya w ruchu niepodległościowym zarysowały się dwa stanowiska. Pierwsze, któremu nadaje ton Thom Beanal sposobność uzyskania niepodległości doszukuje się w przeprowadzeniu poprzez ONZ referendum (podobnie jak na Timorze Wschodnim). Innego zdania jest głównodowodzący oddziałami Ruchu Wolnej Papui Mathias Wenda, który zapowiedział wznowienie walk pod koniec 2002 r. poprzez lepiej uzbrojoną i wyszkoloną partyzantkę.
Dotąd partyzanci jak i inne bardziej luźne zbrojne ekipy Papuasów do walki używały głównie łuków, włóczni, toporów czy karabinów własnej konstrukcji mając przeciwko sobie oddziały wyposażone w skomplikowany sprzęt wojskowy pozyskany min. od Wielkiej Brytanii i USA.
FREEPORT I MCMORAN
8. Tym co sprawia, że Indonezja tak zazdrośnie strzeże swojej w najwyższym stopniu na wschód wysuniętego terytorium to potencjał surowców naturalnych jakich Papua Zachodnia dostarcza swojej samozwańczej macierzy a te występują tu w niezliczonej formie. Występuje tu pomiędzy innymi złoto, drewno, miedź, gaz ziemny i ropa naftowa. Sporo z tych zasobów po dziś dzień nie jest eksploatowanych a sporo obszarów pod tym kontem pozostaje niezbadana.
Po dojściu do władzy poprzez Suharto wydano rozliczne koncesje spółkom i koncernom z całego świata, które umożliwiły masowe eksploatowanie zasobów naturalnych Indonezji. Znajdujące się w Zachodniej Papui złoża niklu przypadły konsorcjum amerykańsko-europejskiemu, zasoby leśne uzyskały spółki z Japonii, Francji i Stanów Zjednoczonych. Dostęp do najcenniejszego źródła – mianowicie największego na świecie złoża złota i trzeciegoo do wielkości złoża miedzi przypadł w udziale amerykańskiemu koncernowi Freeport McMoran
I tak oto w 1972 roku spółka „Freeport McMoran” po otrzymaniu koncesji przystąpiła do wydobywania miedzi, srebra i złota, który proceder kontynuuje po dziś dzień. Kopalnia ta znana jako „P.T. Freeport Indonesia” pozostaje największą kopalnią odkrywkową na świecie zajmując 26 tys. kilometrów kwadratowych. Usytuowana jest wysoko w górach na południowym stoku Masywu Carstensza. Do kopalni należy również między innymi zamknięte miasto Tembagapura, osiedle Kuala Kencana pod Timiką i port morski Amamapare i 120 kilometrowa droga łącząca te miejsca.
9. Cały proceder eksploatacji postępuje przy masowej degradacji środowiska naturalnego i nieposzanowaniu wierzeń i praw lokalnych plemion. Kopalnia pozyskuję rudę złota rozbierając świętą dla miejscowego plemienia Amungme górę Grasberg co stanowi jawne bezczeszczenie miejsca kultu. Górnicza inwazja wielokrotnie spotykała się z reakcją członków plemienia Amungme w ramach, której wielokrotnie dochodziło do niszczenia instalacji kopalni co powodowało ostrą reakcję ochraniającego Freeport oddziału indonezyjskich sił szczególnych. „Kopassus”
Oddziały te sławiące się potwierdzonymi masakrami na Timorze Wschodnim i sławetnej akcji na wyspie Biak w 1998 roku zaopatrzone zostały poprzez Brytyjczyków – przeszkolone zaś poprzez armię australijską. Co warte wytłuszczenia „..Rząd australijskiego premiera Howarda ogłosił w grudniu ubiegłego roku, iż w bazie australijskich sił szczególnych w okolicach Perth wznowiona zostanie "współpraca" armii australijskiej z oddziałami Kopassus”. Senator a zarazem minister obrony Australii John Hill miał określić je mianem „jednych z w najwyższym stopniu skutecznych w odbijaniu porwanych samolotów czy uwalnianiu zakładników” niejako zapominając o bardziej wymownych dokonaniach indonezyjskich sił szczególnych.
13 marca 2006 roku doszło do starć przez wzgląd na demonstracjami o zamknięcie kopalnii. Indonezyjskie władze podały jedynie utraty po stronie rządowej: śmierć trzech policjantów i jednego lotnika wojskowego. Wg akredytowanej przy ONZ organizacji pozarządowej Franciscans International siły rządowe w działaniach przeciw tubylcom wielokrotnie naruszyły wówczas prawa człowieka. Doszło pomiędzy innymi do egzekucji bez wyroku sądowego i torturowania dziesiątek studentów. Przed paroma laty doszło także do zastrzelenia dwóch zachodnich wspinaczy, którzy nie mieli pozwolenia na wejście na tereny podlegające kopalni.
10. Freeport jest dzisiaj najprawdopodobniej największym źródłem zysków dla indonezyjskiego reżimu: spółka ta przekazała Dżakarcie ponad 33 miliardy dolarów na przestrzeni ostatnich 15 lat. Wartość otrzymywanych w kopalni złota i miedzi po wytopieniu szacuje się na co najmniej dwa miliardy USD rocznie
Mieszkańcy Zachodniej Papuii nie mieli jednak szansy skorzystać z tych dochodów. W grudniu ubiegłego roku, w dystrykcie Yahukimo zmarło z głodu 55 osób. Indonezyjska gazeta "The Jakarta Post" określiła występowanie głodu w tej "opływającej w bogactwa" prowincji "okrutną ironią".
UDZIAŁ POLSKI
To co powinno wzbudzić naszą szczególną uwagę to niechybny pośredni udział Polski w procederze dozbrajania Indonezji. To jest o tyle istotne, że mechanizm ten dopiero teraz rozpoczyna nabierać rozmachu i nadal istnieje potencjalna sposobność jego zahamowania.
W czerwcu 2006 roku ministrowie obrony Polski i Indonezji podpisali w Dżakarcie umowę o współpracy w zakresie obronności. Zdaniem (byłego już dziś) szefa MON Radosława Sikorskiego, Indonezja jest perspektywicznym rynkiem dla polskiego przemysłu zbrojeniowego.
Przy wsparciu rządu polskie spółki zbrojeniowe zawierają następne kontrakty na dostawy sprzętu wojskowego do tego państwie. Pytany o wartość polskich kontraktów w Indonezji, Radosław Sikorski powiedział, iż to jest ponad 100 mln dolarów, a w przyszłości może być znacząco więcej.
Nadzieje snute poprzez Radosława Sikorskiego mogą znaleźć sobie odbicie w rzeczywistości. W listopadzie Minister obrony Indonezji Juwono Sudarsono poinformował, iż opłaty na zbrojenia osiągną niemal 3 i pół miliarda dolarów. 1 mld zostanie przeznaczony na kupno sprzętu wojskowego od Rosji, zaś pozostałą kwotę - jak powiedział Sudarsono - wyda na broń zakupioną w stanach zjednoczonych ameryki albo Polsce. Dodał, iż w grze o lukratywne kontrakty pozostaje również Australia, Indie i Korea Południowa.
w czasie gdy > w czasie czerwcowej wizyty minister obrony Radosław Sikorski powiedział, iż oprócz samolotów Skytruck i śmigłowców, sprzedają produkty o zaawansowanej technologii, między innymi mechanizmy radarowe i stacje radiolokacyjne.
Do Indonezji i na Filipiny przyjechała również liczna delegacja polskiego przemysłu obronnego, między innymi ekipy zbrojeniowej Bumar, Agencji Rozwoju Przemysłu, polskich stoczni, fabryk śmigłowców i samolotów.
Szef Bumaru dodał, iż pracuje nad następnym kontraktem dotyczącym maszyn budowlanych dla marynarki wojennej Indonezji. Będzie to kontrakt o wartości 30 mln dolarów.
Zdaniem ministra Sikorskiego, kontrakty polskich spółek to praktyczny wymiar współpracy wojskowej. Indonezyjczycy otrzymają sprzęt, którego bardzo pilnie potrzebują. A w Polsce będziemy w naszych fabrykach ten sprzęt produkować, a z czasem technologie przekazywać Indonezyjczykom. Tak, by nasze państwa mogły odnieść obopólne korzyści – powiedział Sikorski.
Jak nie sposób dostrzec przedstawicieli polskiego rządu i zarządy spółek zbrojeniowych interesuje tylko wymiar finansowy podejmowanych inwestycji. Brak tu jakiejkolwiek refleksji nad celami jakim może posłużyć przetransferowana już broń teraz albo w niedalekiej przyszłości – a jak nie trudno wydedukować posłuży ona pomiędzy innymi do zachowania integralności państwa. Znaczy to działania przeciwko wszelkim objawom secesji jest to w niedawnym zakończonym konflikcie w prowincji Aceh, Południowych Molukach czy w najwyższym stopniu newralgicznym punkcie dla gospodarki Indonezji a więc Papui Zachodniej (Irian Jaya) – tutaj głównie działania przeciwko OPM. Rebelianci z Ruchu Wolnej Papui jak i postronne plemiona stawiające opór używają głównie łuków, oszczepów, toporów i karabinów własnej produkcji zaś armia indonezyjska i różnego ugrupowania militarne używają skomplikowanego sprzętu amerykańskiego i brytyjskiego – niebawem być może również polskiego…
P.S: Mówiąc o winie Indonezji pamiętajmy, iż mówimy tutaj o winie następnych rządów i armii zaangażowanej w działania o naturze otwarcie zbrojnej nie zaś o winie dużego i zróżnicowanego społeczeństwa indonezyjskiego
P.S(2): W ciągu ostatnich niespełna dwóch lat do puszczy w obawie przed przesladowaniami ze strony indonezyjskiej armii zbiegać musiało 11 tys. osób. W Wamenie w maju 2006 zabito dwie osoby a sporo innych torturowano. W czerwcu 2006 siedem indonezysjkich policjantów gwałciło i torturowało aż do śmierci 18 letnią dziewczynę a w lipcu policjant zabił inną 19 letnią dziewczynę, która wzbraniała się przed kontaktem seksualnym ze swoim późniejszym oprawcą
Powyższy tekst został sporządzony na bazie artykułów:
- Michał Missala „Szczęśliwy Timor, Smutna Papua”
- John Pilger „Zachodnia Papua – cicha wojna przeciwko bezbronnym”
- i innych materiałów…
PONIŻEJ ZNAJDUJE Się LINK DO DZIAŁU POŚWIĘCONEGO SPRAWIE PLEMIENIA AMUNGME NA STRONIE SURVIVAL-INTERNATIONAL.ORG. W DOLNYM LEWYM ROGU ZNAJDUJE SIĘ MATERIAŁ FILMOWY NA TEN TEMAT:
http://www.survival-international.org/tribes/amungme
- Dodano:
- Autor:
Pisarz