Co znaczy Idealizm się liczy

Idealizm zakłada więc, iż w każdej dziedzinie, sprawie, we wszystkim istnieje to, co absolutnie idealne. I tak dla każdego z nas istnieje najlepsze życie, najlepsza robota, najlepszy partner, a nawet najlepszy wzór każdej czynności.

Dla człowieka jako istoty rozwijającej się również jest najlepszy stan, a więc stan ciągłej maksymalnej zmiany na lepsze, doskonale, indywidualnie dopasowanej do każdej niepowtarzalnej osoby, a więc to jest najlepszy dla każdego rozwój, który jest równocześnie osadzony w realnym życiu, czyli jest także zarazem życiem na najwyższym możliwym w danej chwili poziomie jakościowym.

Jako iż rozwój przebiega stopniowo i w życiu człowieka to jest wpierw dorastanie, dojrzewanie i związana z tym nauka, idealizm zakłada więc potrzebę idealnej nauki potrzebnej do idealnego dojrzewania potrzebnego do osiągnięcia idealnej dorosłości potrzebnej do idealnego spełnienia w tym świecie.

nauka to nie tylko wiedza o świecie i życiu, lecz również rozwój psychiczny i duchowy. By więc doskonale dojrzeć, trzeba także przejść poprzez moment budowania światopoglądu, mechanizmu wartości i samodzielnych poszukiwań duchowych i samemu odkryć, co jest w życiu najważniejsze. to jest istotne, ponieważ doskonałą dla siebie prawdę można znaleźć wyłącznie samemu i to bez opierania się na innych i na tym, co ogólnie znane.

zazwyczaj to jest odkrycie, iż wszystko opiera się na miłości prawdziwej i znalezieniu wymarzonego partnera, lecz poziom idealnej, indywidualnej świadomości duchowej może być różny i każdy sam potrafi i powinien wyczuć bez oglądania się na innych, co jest dla niego zadowalające na teraz.

Idealizm zakłada, iż stopień samodzielnie zdobytej świadomości duchowej, a więc znalezienia odpowiedzi na fundamentalne pytania: czym jest Bóg, wolność, miłość i tym podobne warunkuje stopień dojrzałości duchowej, a ta jakośc idealnego życia i spełnienia. Idealizm zakłada, iż każdy sam potrafi to zrobić przedtem albo później i należy utrzymywać wiarę w sposobność tego.

W życiu wszystko opiera się bądź to na odwadze i wierze bądź na strachu i zwątpieniu. Socjalne normy, obyczaje i wierzenia mają z odwagą i prawdą wspólnego tyle co nic. Dlatego tak istotne jest aby wszystko samemu odkryć i wyzwolić się ze społecznego bagna życia komleksami a więc udowadniania odwagi, które to właśnie pokazuje i udowadnia faktyczny strach i zwątpienie.

Idealizm to więc odkrywanie, zarządzanie się i realizowanie mądrości duchowej jako naczelnej zasady życiowej potrzebnej do prawdziwego idealnego życia a więc realizowanego w równym stopniu we wszystkich trzech sferach: materialnej, psychicznej i duchowej. Każde popadnięcie w skarajność życia tylko w jednej sferze jest >zazwyczaj ucieczką przed innymi i prowadzi do katastroficznych skutków.

doskonale jest, gdy rozwój dojrzałości duchowej wiąże się z dorastaniem i dojrzewaniem, idealizm zakłada gdyż nawet potrzebę osiągnięcia wpierw dojrzałości duchowej przed spełnieniem w dorosłym życiu. Wtedy od początku rozumie się pełnię życia prawdziwego, pełnię człowieczeństwa, to kim się jest i do czego zmierza. W dorosły świat podąża się wtedy będąc naprawdę dojrzałym a więc wolnym, godnym, prawym i mądrym prawdziwym człowiekiem.

z kolei najgorszym rozwiązaniem jest oczywiście synonim idealizmu, a więc zaczęcie nauki życiowej od samego materialnego spełnienia potrzeby partnera, ponieważ wtedy zdobywanie reszty nauki i dojrzewanie okupowane jest bólem świadomości samooszukania i samozranienia, jeżeli wogóle znajdzie się do tej świadomości odwagę.

Podobnie dotyczy to także popadnięcia w inne skrajności jednostronnego podejścia do życia: stawiania na samo działanie w świecie materialnym bez rozwijania się w sferze duchowej, a więc realizację kompleksów i głupoty, jak także ucieczki w sam intelektualizm i tworzenie naukowych czy literackich bzdetów bądź także czekanie w wieży na ratunek królewicza z bajki, co jest domeną idealizmu negatywnego oderwanego od życia.

Pełnia idealnego rozwoju człowieka nie jest więc możliwa bez rozwoju, poznania na sobie i samokształcenia się we wszyskich ze sfer człowieczeństwa w zdrowej równowadze. Potrzebne jest dla zrozumienia życia i samodzielne doświadczalne poznanie jakiejś dziedziny aktywności fizycznej: sportu, sztuki walki czy tańca przez zaangażowane ćwiczenia fizyczne, potrzebny jest samodzielny rozwój pełni osobowości, mechanizmu wartości i sfery duchowej.

Jednak to sfera duchowa jest najwyższa i nadrzędna nad pozostałymi i aczkolwiek podstawy są bardzo istotne, tak jak edukacja chodzenia, to o pełni człowieczeństwa i jego poziomie decydują zawsze wartości duchowe samodzielnie zdobyte i dlatego można powiedzieć, iż to idealizm się w najwyższym stopniu liczy ponieważ on decyduje, kształtuje i ustala prawdziwego dojrzałego człowieka.

Idealizm gdyż to trzymanie się zawsze zasad dobra, pokoju, pozytywności i odwagi wyboru zawsze tego, co absolutnie idealne w przekonaniu ogromnej wagi potrzeby nieulegania nigdy kompromisom, negatywizmom i rezygnacjom. Idealizm daje świadomość, iż wszystko, co idealne, zawsze opiera się na odwadze, ufności, prawości i wyborze tego co idealne.

Braki w rozwoju w którejkolwiek ze sfer zawsze prowadzą do wypaczeń. I tak rozwój duchowy z zachowaniem mentalności mieszczańskiej prowadzi do samoświadomości, lecz dopuszcza kompromisy, a będąc wielkim katalizatorem rozwoju prowadzi do horendalnego pogłębienia społecznego szaleństwa i stworzenia takich "superspeców" życiowych dużej samoświadomości, a bawiących się w głupią zabawę w przyjemności, lenistwo i ociąganie jak małe dzieci, ponieważ "im wolno".

Zaczęcie rozwoju duchowego wprost ze sfery materialnego egoizmu i mentalności mieszczańskiej bez prawdziwej dojrzałości zawsze jest życiem buntem, kompleksami i lenistwem bądź wojowaniem będącym przywiązaniem i gloryfikowaniem odwagi potrzebnej do działania w sferze materialnej, która jednak okazuje się jedynie udowadnianiem odwagi , realizacją kompleksów, czyli tchórzostwem przed prawdą. Prowadzi to do stworzenia takich "Gigantów Ducha", co to bawią się w mistrzów duchowych, piszą książki o miłości i wolności i pomimo siwizny na głowie od skrajnie mieszczańskich związków do idealnego partnera trzeba ich odciągać traktorem.

Jak powiedział kiedyś pewien mądry ksiądz, kto nie jest wierzący, jest po prostu niemądry. Podobnie można stwierdzić, iż kto nie jest idealistą jest jeszcze pod wpływem nadętej buntowniczej głupoty albo uległej socjalnej ciemnoty. lecz spokojnie, wedle idealistyczną wizją można z tego wyrosnąć nawet na stare lata na przykład poprzez uwolnienie się od buntu wobec cudzych idealistycznych mądrości albo od słuchania innych i życia protezami zorganizowanej społeczności i religijności.

Idealizm nie jest jakimś niebotycznym, nieosiągalnym marzeniem jedynie dla samych wybrańców. Odwrotnie: idealizm jest normą, do której trzeba dopiero dojść, ponieważ póki się tego nie zrobi, żyje się pod wpływem socjalnej głupoty, szaleństwa, zwątpienia, kompromisów i rezygnacji, które to - co ciekawe jest powszechnie uznawane za normę właśnie. I nawet jak tę "normę" potwiedzają statystyki, to świadczy to jedynie o obecnej kondycji ludzkości.

Idealizm zakłada, iż ludzie są dobrzy z natury, iż w głębi swej są czyści i święci, a reszta jest nabytą chorobą, z której należy się uzdrowić. W tym ujęciu życie więc bazuje na samodzielnym wyswobadzaniu się z ciemnoty, negatywnych wyobrażeń i skłonności i rozwinięciu się jak piękny kwiat lotosu wyrastający z błota. Idealistyczne założenie, iż możliwe jest życie najlepsze jak w bajce z doskonałą księżniczką albo księciem jawi się więc jako realna sposobność, którą także trzeba samemu odkryć i znaleźć.

ważną, fundamentalną kwestią w życiu jest także kwestia prawdziwych wewnętrznych motywacji do życia, działania, poszukiwania - wyrazem do wszystkiego, którą tak samo należy odkryć i także w zdrowej, idealnej równowadze. I dlatego także przesłanie tj. pisane zarówno idealistycznie dla dobra świata, lecz także dla własnej przyjemności, jak także dla zrobienia wrażenia na tej jednej konkretnej księżniczce :-)