Co znaczy Jak zostać mistrzem dziennikarskiego pióra?
Słownik: „Gatunki dziennikarskie. Teoria- praktyka- język” to książka akademicki, będący robotą zbiorową, autorstwa Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego, Andrzeja Kaliszewskiego i Wojciecha Furmana.
Definicja:
To jest następny faza wspólnej pracy autorów, których wcześniejsza podręcznik „Gatunki dziennikarskie. Specyfika ich tworzenia i redagowania” w 2000 roku ukazała się w księgarniach i wzbudziła wielkie zainteresowanie zarówno wśród studentów jak i samych dziennikarzy.
Z roku na rok rośnie liczba ludzi zainteresowanych zawodem dziennikarza, jednak tylko nieliczni osiągają zamierzony efekt. Niektórym brak wytrwałości i pasji, innym talentu, a jeszcze innym niezbędnej ku temu wiedzy. I właśnie tego, jak pisać, by swoim przekazem zainteresować odbiorcę uczą nas autorzy tej książki. Czytelnik w sposób łatwy, lekki i przyjemny przyswaja sobie teoretyczną wiedzę o gatunkach dziennikarskich, a dzięki licznym przykładom może również zobaczyć, jak ów teorię efektywnie zamienić w praktykę. Ponadto po każdym z sześciu rozdziałów autorzy zamieścili „pytania i zagadnienia kontrolne”, dzięki którym odbiorca na bieżąco może sprawdzać własne postępy.
podręcznik ta nie jest jednak zwyczajnym zbiorem rad i „złotych środków” służących poprzez doświadczonych już dziennikarzy. Autorzy opisali precyzyjnie każdy z gatunków informacyjnych, publicystycznych i gatunków pogranicznych. Zdecydowana przewarzająca część definicji jest podparta odpowiednim odpowiednikiem. Przykłady te regularnie podzielone są na dwa rodzaje: dobre i złe. Dzięki takiemu podziałowi czytelnik może dostrzec różnice między tym co jest jak w najwyższym stopniu wskazane, a tym co powinien omijać, tym czego powinien się wystrzegać w swoich tekstach. regularnie twórcy podręcznika powołują się na innych bardzo znanych autorów książek czy także naukowców jak na przykład prof. Jan Miodek. Przytaczanie ich tekstów i cytatów znacząco ułatwia czytelnikowi zrozumienie tematu i w sporym stopniu pomaga autorom w wyjaśnieniu niektórych zagadnień. Czytając tę książkę ma się wrażenie, iż jej twórcy celowo sugerują nam pewien tok myślenia, chcąc przy tym „wymusić” na czytelniku chwilę refleksji nad tematem i wyciągnięcia własnych wniosków. Autorzy nie zapominają również o odmianach rodzajowych występujących w prasie, radiu, telewizji i internecie. Każdy z gatunków zostaje omówiony i wzbogacony o cenną radę obytych w temacie dziennikarzy.
W rozdziale piątym dosyć precyzyjnie (choć z dozą humoru) opisano czytelnikowi dzień pracy w redakcji. Starannie ukazują, niemal minuta po minucie, kto czym się zajmuje, kto z kim pracuje i dlaczego robota dziennikarza nie mieści się w ustawowych 8 godzinach. Czytelnik uzmysławia sobie jak istotny w redakcji jest podział ról, adiustacja, weryfikacja tematów i kompozycja gazety.
W ostatnim rozdziale autorzy skupiają się na szczególnym znaczeniu języka i stylu. Ponadto zwrócono również uwagę na błędy poprawnościowe występujące w tekstach dziennikarskich (wyróżniono tu pomiędzy innymi błędy semantyczne, słowotwórcze, składniowe i fleksyjne), a każdy z nich oczywiście poparto odpowiednim odpowiednikiem (niektóre spośród nich są faktycznie zabawne).
„Gatunki dziennikarskie. Teoria- praktyka- język” to napisany jasno i zrozumiale książka akademick, dzięki któremu łatwiej będzie zabrać się za napisanie reportażu, notatki prasowej czy jakiegokolwiek innego tekstu. Oczywistym jest, iż po przeczytaniu tej książki nie od razu zaczniemy pisać jak profesjonaliści, lecz zawarte w niej wskazówki na pewno pozwolą nam na rozpoczęcie wzmożonej pracy nad „dziennikarskim piórem”. książka ten powinien przeczytać każdy, dla kogo pisanie jest pasją i metodą na życie
Z roku na rok rośnie liczba ludzi zainteresowanych zawodem dziennikarza, jednak tylko nieliczni osiągają zamierzony efekt. Niektórym brak wytrwałości i pasji, innym talentu, a jeszcze innym niezbędnej ku temu wiedzy. I właśnie tego, jak pisać, by swoim przekazem zainteresować odbiorcę uczą nas autorzy tej książki. Czytelnik w sposób łatwy, lekki i przyjemny przyswaja sobie teoretyczną wiedzę o gatunkach dziennikarskich, a dzięki licznym przykładom może również zobaczyć, jak ów teorię efektywnie zamienić w praktykę. Ponadto po każdym z sześciu rozdziałów autorzy zamieścili „pytania i zagadnienia kontrolne”, dzięki którym odbiorca na bieżąco może sprawdzać własne postępy.
podręcznik ta nie jest jednak zwyczajnym zbiorem rad i „złotych środków” służących poprzez doświadczonych już dziennikarzy. Autorzy opisali precyzyjnie każdy z gatunków informacyjnych, publicystycznych i gatunków pogranicznych. Zdecydowana przewarzająca część definicji jest podparta odpowiednim odpowiednikiem. Przykłady te regularnie podzielone są na dwa rodzaje: dobre i złe. Dzięki takiemu podziałowi czytelnik może dostrzec różnice między tym co jest jak w najwyższym stopniu wskazane, a tym co powinien omijać, tym czego powinien się wystrzegać w swoich tekstach. regularnie twórcy podręcznika powołują się na innych bardzo znanych autorów książek czy także naukowców jak na przykład prof. Jan Miodek. Przytaczanie ich tekstów i cytatów znacząco ułatwia czytelnikowi zrozumienie tematu i w sporym stopniu pomaga autorom w wyjaśnieniu niektórych zagadnień. Czytając tę książkę ma się wrażenie, iż jej twórcy celowo sugerują nam pewien tok myślenia, chcąc przy tym „wymusić” na czytelniku chwilę refleksji nad tematem i wyciągnięcia własnych wniosków. Autorzy nie zapominają również o odmianach rodzajowych występujących w prasie, radiu, telewizji i internecie. Każdy z gatunków zostaje omówiony i wzbogacony o cenną radę obytych w temacie dziennikarzy.
W rozdziale piątym dosyć precyzyjnie (choć z dozą humoru) opisano czytelnikowi dzień pracy w redakcji. Starannie ukazują, niemal minuta po minucie, kto czym się zajmuje, kto z kim pracuje i dlaczego robota dziennikarza nie mieści się w ustawowych 8 godzinach. Czytelnik uzmysławia sobie jak istotny w redakcji jest podział ról, adiustacja, weryfikacja tematów i kompozycja gazety.
W ostatnim rozdziale autorzy skupiają się na szczególnym znaczeniu języka i stylu. Ponadto zwrócono również uwagę na błędy poprawnościowe występujące w tekstach dziennikarskich (wyróżniono tu pomiędzy innymi błędy semantyczne, słowotwórcze, składniowe i fleksyjne), a każdy z nich oczywiście poparto odpowiednim odpowiednikiem (niektóre spośród nich są faktycznie zabawne).
„Gatunki dziennikarskie. Teoria- praktyka- język” to napisany jasno i zrozumiale książka akademick, dzięki któremu łatwiej będzie zabrać się za napisanie reportażu, notatki prasowej czy jakiegokolwiek innego tekstu. Oczywistym jest, iż po przeczytaniu tej książki nie od razu zaczniemy pisać jak profesjonaliści, lecz zawarte w niej wskazówki na pewno pozwolą nam na rozpoczęcie wzmożonej pracy nad „dziennikarskim piórem”. książka ten powinien przeczytać każdy, dla kogo pisanie jest pasją i metodą na życie
- Dodano:
- Autor:
Pisarz