maciej mackiewicz każdy co to jest
Definicja: dylematem - w co warto się zaangażowac słownik.

Czy przydatne?

Co znaczy Maciej Mackiewicz: "Każdy z nas mieści w sobie cały wszechświat"

Słownik: Wizyta grupy studentów w Galerii Wiejskiej w Przełomce przyniosła wzruszenia i refleksję nad sensem współczesnego życia i wspólnym dla wielu dylematem - w co warto się zaangażowac?
Definicja:

Maciej Mackiewicz „ Każdy z nas mieści w sobie cały wszechświat"
Poruszające zdarzenia przyniosła wizyta ekipy poznańskich studentów w Galerii Wiejskiej w Przełomce. Po zwiedzeniu małego muzeum starego gospodarstwa wiejskiego i wystawki fotograficznej „Okno na świat", po obejrzeniu „ruskiej bani" i domku ze słomy i gliny, który -jak napisała Polityka jest najczęściej opisywanym domem w Polsce - studenci zebrali się w głównej sali, zwanej Galerią Spotkań. Halinka - dyrektorka tej domowej galerii - zaczęła opowiadania o tym jak tu żyjemy, na tej Suwalszczyźnie, kto do nas przychodzi, co nam opowiada, i jakie legendy nas i naszych gości tu ciekawią, i jak dzieci rysują tu kartki przyjaźni, które zmienia się później z innymi dziećmi z Polski i ze Świata, i jak niektórzy nasi sąsiedzi, z tej malutkiej wioseczki z nad jeziora Hańcza, pytają o gości: „ a skąd joni so i co joni se myślo?" I jak my opowiadamy naszym gościom ze świata o tym jak tu ludzie dawniej i teraz żyli i żyją a naszym sąsiadom opowiadamy o ludziach przybywających z zewnątrz. Atmosfera była swobodna, jedne dorosłe dzieci już rysowały kartki przyjaźni, inni oglądali prace plastyczne Halinki lub moje fotografie tutejszej przyrody i wydarzeń w galerii, jeszcze inni czytali dokumentację prasową, gdy nagle ... jeden z chłopaków powiedział: „ to niesamowite..., jeszcze nigdy nie byłem w takim miejscu...". Poruszyło mnie to spontaniczne wyznanie - tym bardziej, iż odbierałem żywe zaciekawienie wielu młodych gości tym, co tu widzą i słyszą. Kilku dziewczynom, które stały koło mnie zacząłem opowiadać o budowaniu chatki ze słomy i gliny zwanej Domem Ziemi. Powiedziałem o turystach spontanicznie uczestniczących w lepieniu chatki i o warsztatach na temat takiej budowy prowadzonych poprzez Paulinkę, naszą architektkę, i o tym jak Paulinka przywiozła z Londynu Florę - prawdziwą lady, która brała się za najcięższą robotę, ponieważ mówiła, iż jest przeuczona z tym swoim doktoratem, i jak później przywiozła - prosto z Oxfordu - Patience, która była wnuczką królowej Zambii. Ta afrykańska dziewczyna wyspecjalizowała się u nas w uszczelnianiu gliną okien i drzwi, które właśnie zostały wstawione do glinianego domku. A jak się znudziła robotą, siadała z laptopem w galerii i pisała jakąś zaległa pracę do Oxfordu, ponieważ j ą sumienie gryzło, iż czegoś tam nie zaliczyła. Nasze studentki słuchały tych opowieści z niejakim zdumieniem... A jeszcze bardziej się zdumiały gdy opowiedziałem jak pewnego dnia Halinka nauczyła Patience znanej piosenki „ kamień na kamieniu, na kamieniu kamień a na tym kamieniu jeszcze jeden kamień..." i jak śpiewając wędrowały sobie wesoło od naszej chaty do pobliskiej sterty kamieni i z powrotem. Pewnego dnia zapytaliśmy tą wesołą dziewczynę, co chciałaby robić w przyszłości, jak po studiach wróci do Zambii? W najwyższym stopniu to chciałabym mieszkać w takiej chatce na pagórku i siadywać przed nią na ławeczce i czytać książki... odpowiedziała. A po chwili dodała - lub zostanę prezydentem mojego państwie, ponieważ jest tam wiele biednych dzieci, którym trzeba pomóc...! Bardzo przejęły się tym wyznaniem moje słuchaczki. To rzeczywiście jest dylemat każdego myślącego człowieka, powiedziała jedna z nich: czy izolować się od zgiełku świata i pogoni za wszystkim, skupiając się na swym wnętrzu, czy rzucić się w aktywne działanie w tym świecie, starając się zrobić coś dobrego dla innych ludzi...? Nie rozwiązaliśmy tego dylematu, ponieważ wątków tej intensywnej wizyty studentów z Poznania w Galerii Wiejskiej było faktycznie sporo.. .Wzruszyłam się.. powiedziała moja rozmówczyni, jestem zdumiona, zaskoczona, i odwróciła się ukrywając łezkę w oku.. .1 ja byłem poruszony i wzruszony, ponieważ aczkolwiek regularnie przychodzą do nas osoby wrażliwe i myślące, szczerze zainteresowane życiem, myślami i uczuciami innych, z którymi nieraz udaje się utworzyć jakąś - choćby chwilową - wspólnotę, wspólnotę tego właśnie SPOTKANIA, to okrzyk chłopaka zdumionego miejscem, jakiego nigdy nie widział i wzruszenie dziewczyny gdy uchwyciła odwieczny dylemat w wyznaniu jej rówieśnicy afrykańskiej stały się przejawem niezwykłego dynamizmu tej wizyty w Galerii...
I myślałem sobie później, iż jesteśmy wspólnotą, aczkolwiek o tym możemy nie wiedzieć, niezależnie od tego skąd przychodzimy i gdzie mieszkamy, i kim jesteśmy lub będziemy...

  • Dodano:
  • Autor: