Co znaczy Aikido – miłość walcząca oddechem.

Legenda głosi, iż Shinra Saburo Yoshimitsu udoskonalił sztukę daito aikijitsu (w której aikido ma własne głębokie korzenie) pod wpływem widoku pająka zręcznie zapędzającego dużego owada w własną sieć. Czasami rzeczy ogromne rodzą się z mgnień zwyczajności.

Początki aikido sięgają czasów Cesarza Seiwy żyjącego w II połowie IX wieku. Sztuka poprzez setki lat była tajemnicą rodu Takeda. Dopiero w 1868 roku Sokaku Takeda zaczął nauczać publicznie. Jego najwybitniejszym uczniem był Morihei Ueshiba.

To on nadał aktualny kształt aikido; stworzył jego podstawy, setki technik a również filozofię. Dziś w każdym dojo, gdzie ćwiczy się aikido wisi portret Sensei Ueshiby. Każdy aikidoka winien ukłonić się mistrzowi dając w ten sposób słowo szacunku dla wielkiego człowieka.

Ueshiba urodził się w listopadzie 1883 roku. poprzez sto dni praktykował u Takedy, lekcje opłacając całym swym dorobkiem. W 1919 związał się z sektą Deguchiego, który to fakt wywarł na nim, a później de facto również na aikido, spory wpływ.

Sensei to najwybitniejszy mistrz aikido. poprzez lata treningu uzyskał, oprócz perfekcyjnej techniki, również kontrolę nad Ki, a więc siłą psychiczną. To jest ponadnaturalna moc ukryta głęboko w sferze ludzkiej podświadomości. Znajduje się poza naszą kontrolą ujawniając się tylko w przypadkach zagrożenia. Znane są przypadki nieprawdopodobnych czynów dokonanych w czasie silnego stresu czy niebezpieczeństwa. Trening aikido umożliwia kontrolę Ki. Dzięki niej aikidoka może np. przewidywać ruchy uke, a więc przeciwnika.

Paranormalne umiejętności Mistrza przejawiały się również w innych przypadkach. Zdarzyło się, iż Ueshiba miał walczyć z jednym z najlepiej władających mieczem ludzi w Japonii w nieznanym sobie terminie. w czasie kolacji Sensei w pewnym momencie kazał jednemu z uczniów otworzyć drzwi, bo właśnie zbliżał się ów człowiek, z którym miał walczyć. Słowa Mistrza okazały się prawdziwe.

Aikido umożliwia więc kontrolę nad Ki. Daje to wielką przewagę nad przeciwnikiem. Ueshiba zawsze wyczuwał intencję uke; wiedział co ów zamierza. To czyniło go niepokonanym.

Uzyskanie kontroli nad Ki wymaga jednak długiego, systematycznego treningu. Dopiero po 10 – 15 latach praktyki (odbywanej każdego dnia) można przystąpić do odkrywania jej własności i panowania nad nią. Najwspanialszym uczniem Ueshiby w dziedzinie posługiwania się tą siłą był Koichi Tochei.

Aikido to budo defensywne. Nie ma tu kopnięć ani widowiskowych ataków. Nie można jednak powiedzieć, iż ono jest nieefektowne. Należy za to podkreślić, iż jest, dosłownie, zabójczo skuteczne.

W aikido dąży się do maksymalnego zastosowania siły przeciwnika przy minimalnym wykorzystaniu własnej. To jest jedna z w najwyższym stopniu wymagających sztuk walki. Opiera się na jednej zasadzie: lub dobrze lub w ogóle. Metoda efektywna to ta wykonana perfekcyjnie; w razie najmniejszego nawet błędu (w odróżnieniu na przykład od judo) kończy się ona niepowodzeniem. To stawia aikido w rzędzie najtrudniejszych mechanizmów walki. Zapewnia jej ekskluzywność i … popularność. Technik realizowanych poprzez aikidokę nie da się pomylić z niczym innym.

Istnieje sporo kombinacji walki. Siedząc czy stojąc, walcząc mieczem albo kijem, odpierając jednego albo kilku napastników – aikido jest niepowtarzalne. Precyzja ruchów, prędkość. Dostojeństwo. W aikido czekamy na przeciwnika i wedle maksymą „nie zobacz, tylko czuj”, nie spoglądamy na jego oczy. Nie przykładamy prawie żadnej siły. Mimo to zwyciężamy. Kto raz widział technikę aikido nie może zaprzeczyć porównaniu całej tej sztuki do tańca. Aikido jest majestatyczne; pozostaje w harmonii z całą filozofią Wschodu.

Sensei Ueshiba stworzył nie tylko pragmatyczną stronę aikido. Jest autorem jej filozofii, która nadaje jej oblicze prawdziwego budo – mechanizmu, który kształtuje ciało i umysł.

Dzieląc słowo „aikido” otrzymujemy trzy słowa: „ai”, które znaczy harmonię albo miłość, „ki” – wewnętrzna siła człowieka, „do” – droga. Aikido to sposób przywrócenia pokoju przez miłość. Budo realizujące tę myśl staje się konstruktywne, w odróżnieniu do budo destruktywnego, które znaczy posiadanie wrogów i niszczenie ich.

„W aikido nie ma wrogów. Mylisz się, jeśli sądzisz, iż budo oznacza mieć wrogów, być mocnym i pokonywać ich. W prawdziwym budo nie ma definicje „wróg”. Prawdziwe budo to jedność z Wszechświatem, z jego „Centrum”.

Filozofia aikido opiera się na Miłości. Nie aspiruje do miana religii; ona ją dopełnia. Wg Ueshiby metoda, a co za tym idzie również walka, nie mogą być metodą rozstrzygania konfliktów. Wręcz przeciwnie. Trenując ciało, musimy kształcić również ducha, kierującego się miłością do wszystkich ludzi. Aikidoka dąży do bycia niezwyciężonym, ale tylko w myśl: „niepokonany znaczy nigdy nie walczący”. Pomiędzy innymi dlatego nie organizuje się jakichkolwiek zawodów w aikido.

Ueshiba nie wspomina nigdzie o bliźnich. Takie definicja dla niego nie istnieje. Są tylko ludzie i Miłość, która wypełnia wszystko, cały Wszechświat. Jest transcendentna, ponieważ „Bóg – to Ogromna Miłość”.

Aikido ma na celu kształtowanie ciała i ducha. Ono pragnie r o z w i j a ć człowieka. Trening ma zaprowadzić harmonię między tym, co fizyczne i tym, co duchowe. To człowiek może więc kształtować siebie, rozwijać osobowość i duchowość. Widać tu wpływ religii buddyjskiej.

Warto byłoby przytoczyć myśli Sensei Ueshiby, ale to jest naturalnie niemożliwe.

Aikido jest piękne, ponieważ jest wymagające. Angażuje człowieka w stu procentach. Daje szansę rozwoju; również duchowego. Jest bardzo skuteczne i efektowne.

Aikido fascynuje.

Na koniec oddajmy jeszcze raz głos O’Sensei:

„Chciałbym, aby ludzie usłyszeli głos Aikido. Nie ma na celu poprawianie innych, ma poprawić i doskonalić twój własny umysł. Tj. Aikido. Tj. jego misja i to powinno być również twoją misją”.