Co znaczy FUNKCJA KABARETU W
Słownik: Life is a cabaret?
Definicja:
Kabaret poprzez wielu uznawany za idealny filmowy musical jest w swojej materii artystycznej dość złożony. Zainspirowany książką Joe Masteroffa, z tekstami piosenek Freda Ebba i muzyką Johna Kamdera, oparty na sztuce Jestem kamerą, która natomiast ma własne źródła w utworze Christophera Isherwood’a, rozgrywa się co najmniej na trzech płaszczyznach: niezwykłej, momentami onirycznej: życie Sally i Briana, historycznej: rzeczywistość Niemiec z lat trzydziestych dwudziestego wieku, poddających się z łatwością epidemii nazizmu i kabaretowej: obrazującej życie nocne w lokalach berlińskich. Akcję dzieloną pomiędzy te trzy płaszczyzny puentują i dookreślają piosenki i skecze realizowane na scenie Kit Kat Klubu. Dziedzina kabaretowych skeczy jest zróżnicowana, dotyczyć może nazistowskiego przejęcia kontroli w Niemczech, a również spraw, wydawałoby się błahych, jak choćby trójkąt miłosny Sally, Briana i Maxa.
fundamentalne funkcje kabaretu w filmowej wersji musicalu sprowadzają się do następujących pojęć:
v Subtelnego komentarza [do bieżących wydarzeń]; nazwana poprzez jednego z krytyków techniką ściszonego szokowania
v Ekspresji i werbalizacji [regularnie skrywanych] uczuć
v Krzywego zwierciadła
v Zapowiedzi
v Moralnego przesłania
Do pierwszej ekipy zaliczyć można ‘gęsi taniec’ w wykonaniu Mistrza ceremonii i tancerek kabaretowych, będący reakcją na gwałtownie rosnącą liczbę zwolenników nazizmu, w szczególności wśród ludzi młodych, na masowe kolportowanie poprzez nich ulotek, broszur głoszących hasła narodowego socjalizmu w wersji niemieckiej. Tancerze z ptasimi piórami zmieniają własną posturę bądź to pusząc się dumnie i chmurnie, bądź to maszerując w regularnym szyku wedle narzuconym rytmem eins, zwei, drei, ..., bądź także pokracznie przemieszczając się po niewielkiej scence. Koniec jest nadzwyczajnie dobitny, zapowiadający nadejście konfliktu zbrojnego – postaci, w hełmach na głowie z laskami w ręku imitującymi broń, schodzą ze sceny wywołując głośny aplauz publiczności.
Krótkie skecze i piosenki pozwalają również dać ujście emocjom, skrywanym pragnieniom, czego znakomitymi przykładami są piosenka Sally ‘Everybody loves’, w której poznajemy tę niesamowitą femme fatale z innej strony – kobiety pragnącej kogoś bliskiego, kto trzymałby ją w ramionach i słynne skądinąd ‘money makes the world go round’, które śpiewane jest tuż po pojawieniu się w życiu Sally barona Maxymiliana von Heune, a tym samym szansy na przypływ pieniędzy.
W krzywym zwierciadle przedstawiony zostaje wątek tria – Sally, Briana i Maxa, z jednej strony w formie kabaretowej inscenizacji erotycznej ‘Arabian night’ dającej do zrozumienia, iż ich znajomość może przekształcić się w intymne doświadczenie każdego z każdym i wszystkich naraz, co jeszcze wyraźniej jest widoczne w piosence ‘Two ladies’ [‘and only one man’] – można aby rzec: negatywie historii trójki bohaterów musicalu.
O zdecydowanie mniej humorystycznym zabarwieniu jest skecz z małpą – narzeczoną Mistrza ceremonii, będący nawiązaniem do trudnej sytuacji Fritza [zakochanego w Żydówce, nie umiejącego się przyznać do swojego żydowskiego pochodzenia] i Natalii. Refreniczny zwrot – „gdybyście tylko widzieli ją moimi oczami, zmieniłoby to wasz pkt. widzenia” [tłum. swoje z jęz. z angielskiego:] jest aluzją do anty – żydowskich haseł głoszonych poprzez nazistów, które prowadzą do dyskryminacji i alienacji. „Żyjcie i pozwólcie żyć”, śpiewa mistrz podarowawszy uprzednio obrączkę swojej ‘małpiej’ [ ponieważ tak postrzeganej poprzez innych] narzeczonej. „Gdybyście tylko widzieli ją moimi oczami” – powtarza na zakończenie i dodaje półszeptem – w ogóle nie byłaby dla was Żydówką.
W Kit Kat Klubie gromadzili się drobni dorobkiewicze, ludzie, którym szczęśliwie powiodło się uniknąć następstw Wielkiego Kryzysu i którzy w obawie przed widmem olbrzymiej inflacji beztrosko wydawali zarobione kapitał na różne uciechy nocnego życia. Dla nich także liczyła się tylko rozrywka i właśnie ten rozdźwięk miedzy koniecznością rozbawienia widza a wielkim dramatyzmem prezentowanych zdarzeń jest ciekawym zabiegiem artystycznym w Kabarecie. W ten sposób rozgrywająca się poza kabaretową sceną akcja zyskuje wymiar tragiczny. Ludzie bawią się, żyją w amoku, jak gdyby we własnym śnie, nie dostrzegając tego, co odbywa się wokół. W taką ‘bajeczność’ nastroju popadają także Brian i Sally, tracąc poczucie rzeczywistości.
Kabaret wprowadza ulotną senność. Wszystko, co odbywa się na scenie , w szczególności występy demonicznego, wampirycznego mistrza ceremonii symbolizuje atmosferę schyłku i rozkładu, zapowiada upadek Niemiec weimarskich i objęcie władzy poprzez nazistów. Kabaret w sposób symboliczny przedstawia upadek wartości, rozkład więzi socjalnych, beznadziejności i rozpacz, które z drugiej strony mają w sobie chorobliwy urok dekadencji.
‘Life is a cabaret’ śpiewa na zakończenie Liza Minelli i to pozwala rozumieć funkcję kabaretu w Kabarecie, jako tego, który nadaje kształt rzeczywistości sam będąc nierzeczywistym.
Karolina Dłużniak
Kabaret
Dramat muzyczny, 124 min, USA 1972
Reżyseria: Bob Fosse
Scenariusz na podstawie libretta musicalu Joe Masteroffa, Johna Kandera i Freda Ebba: Jay Presson Allen
Muzyka: John Kander
Scenografia i reżyseria: Bob Fosse
Występują: Liza Minnelli, Michael York, Helmut Griem, Joel Grey, Fritz Wepper, Marisa Berenson, Elisabeth Neumann-Viertel i inni
fundamentalne funkcje kabaretu w filmowej wersji musicalu sprowadzają się do następujących pojęć:
v Subtelnego komentarza [do bieżących wydarzeń]; nazwana poprzez jednego z krytyków techniką ściszonego szokowania
v Ekspresji i werbalizacji [regularnie skrywanych] uczuć
v Krzywego zwierciadła
v Zapowiedzi
v Moralnego przesłania
Do pierwszej ekipy zaliczyć można ‘gęsi taniec’ w wykonaniu Mistrza ceremonii i tancerek kabaretowych, będący reakcją na gwałtownie rosnącą liczbę zwolenników nazizmu, w szczególności wśród ludzi młodych, na masowe kolportowanie poprzez nich ulotek, broszur głoszących hasła narodowego socjalizmu w wersji niemieckiej. Tancerze z ptasimi piórami zmieniają własną posturę bądź to pusząc się dumnie i chmurnie, bądź to maszerując w regularnym szyku wedle narzuconym rytmem eins, zwei, drei, ..., bądź także pokracznie przemieszczając się po niewielkiej scence. Koniec jest nadzwyczajnie dobitny, zapowiadający nadejście konfliktu zbrojnego – postaci, w hełmach na głowie z laskami w ręku imitującymi broń, schodzą ze sceny wywołując głośny aplauz publiczności.
Krótkie skecze i piosenki pozwalają również dać ujście emocjom, skrywanym pragnieniom, czego znakomitymi przykładami są piosenka Sally ‘Everybody loves’, w której poznajemy tę niesamowitą femme fatale z innej strony – kobiety pragnącej kogoś bliskiego, kto trzymałby ją w ramionach i słynne skądinąd ‘money makes the world go round’, które śpiewane jest tuż po pojawieniu się w życiu Sally barona Maxymiliana von Heune, a tym samym szansy na przypływ pieniędzy.
W krzywym zwierciadle przedstawiony zostaje wątek tria – Sally, Briana i Maxa, z jednej strony w formie kabaretowej inscenizacji erotycznej ‘Arabian night’ dającej do zrozumienia, iż ich znajomość może przekształcić się w intymne doświadczenie każdego z każdym i wszystkich naraz, co jeszcze wyraźniej jest widoczne w piosence ‘Two ladies’ [‘and only one man’] – można aby rzec: negatywie historii trójki bohaterów musicalu.
O zdecydowanie mniej humorystycznym zabarwieniu jest skecz z małpą – narzeczoną Mistrza ceremonii, będący nawiązaniem do trudnej sytuacji Fritza [zakochanego w Żydówce, nie umiejącego się przyznać do swojego żydowskiego pochodzenia] i Natalii. Refreniczny zwrot – „gdybyście tylko widzieli ją moimi oczami, zmieniłoby to wasz pkt. widzenia” [tłum. swoje z jęz. z angielskiego:] jest aluzją do anty – żydowskich haseł głoszonych poprzez nazistów, które prowadzą do dyskryminacji i alienacji. „Żyjcie i pozwólcie żyć”, śpiewa mistrz podarowawszy uprzednio obrączkę swojej ‘małpiej’ [ ponieważ tak postrzeganej poprzez innych] narzeczonej. „Gdybyście tylko widzieli ją moimi oczami” – powtarza na zakończenie i dodaje półszeptem – w ogóle nie byłaby dla was Żydówką.
W Kit Kat Klubie gromadzili się drobni dorobkiewicze, ludzie, którym szczęśliwie powiodło się uniknąć następstw Wielkiego Kryzysu i którzy w obawie przed widmem olbrzymiej inflacji beztrosko wydawali zarobione kapitał na różne uciechy nocnego życia. Dla nich także liczyła się tylko rozrywka i właśnie ten rozdźwięk miedzy koniecznością rozbawienia widza a wielkim dramatyzmem prezentowanych zdarzeń jest ciekawym zabiegiem artystycznym w Kabarecie. W ten sposób rozgrywająca się poza kabaretową sceną akcja zyskuje wymiar tragiczny. Ludzie bawią się, żyją w amoku, jak gdyby we własnym śnie, nie dostrzegając tego, co odbywa się wokół. W taką ‘bajeczność’ nastroju popadają także Brian i Sally, tracąc poczucie rzeczywistości.
Kabaret wprowadza ulotną senność. Wszystko, co odbywa się na scenie , w szczególności występy demonicznego, wampirycznego mistrza ceremonii symbolizuje atmosferę schyłku i rozkładu, zapowiada upadek Niemiec weimarskich i objęcie władzy poprzez nazistów. Kabaret w sposób symboliczny przedstawia upadek wartości, rozkład więzi socjalnych, beznadziejności i rozpacz, które z drugiej strony mają w sobie chorobliwy urok dekadencji.
‘Life is a cabaret’ śpiewa na zakończenie Liza Minelli i to pozwala rozumieć funkcję kabaretu w Kabarecie, jako tego, który nadaje kształt rzeczywistości sam będąc nierzeczywistym.
Karolina Dłużniak
Kabaret
Dramat muzyczny, 124 min, USA 1972
Reżyseria: Bob Fosse
Scenariusz na podstawie libretta musicalu Joe Masteroffa, Johna Kandera i Freda Ebba: Jay Presson Allen
Muzyka: John Kander
Scenografia i reżyseria: Bob Fosse
Występują: Liza Minnelli, Michael York, Helmut Griem, Joel Grey, Fritz Wepper, Marisa Berenson, Elisabeth Neumann-Viertel i inni
- Dodano:
- Autor:
Pisarz